จิตใต้สำนึกก็คอยทั้งปลอบ ตามใจ หักล้าง สมองที่ดึงดันรั้นคิดจนกลายเป็น
จิตกรใจ นักเขียนเรื่องราวทั้งคืน สุดท้ายถ้าสมองจมปักมากเกินหรือกู่ไม่กลับ
จิตใต้สำนึกที่ร่างกายและเราควบคุมไม่ได้ก็จะเหมือน ผู้ควบคุมเวลาซุกซน
ถึงขั้น กระชากจิตวิญญานกลับเพื่อตื่นกลับเพื่อรับวันใหม่แบบหักดิบกันทุกทีไป