“บริหารแบบ เล่าเสี้ยน”
โจผี ครองราชสมบัติ 7 ปี ป่วยตาย เพราะถูกพ่อกดดันแต่เด็ก แถมให้แกร่งแย่งชิงดี กับ โจสิด ยามนอนก็ไม่ได้นอน
แถมพ่อก่อนตายยังสั่งเสียให้ระวัง”สุมาอี้” อีก
แต่สิ่งที่เล่าเสี้ยนได้รับการสืบทอดมาจากเล่าปี่
นั้นคือครองใจคน แม้นว่าข้างกายเขาจะมีคนเก่งระดับตำนานอยู่ใต้การปกครองมากมาย แต่ไม่มีใครเลยที่จะคิดล้มล้างเขา
ไม่ใช่ว่าเล่าเสี้ยนเก่งที่สุด แต่เขาให้เกียรติและความไว้วางใจแก่ผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเต็มที่
ผู้บริหารสมัยใหม่มอบอำนาจให้คนเก่งมาบริหาร ส่วนตัวเอวก็รอเก็บเกี่ยวผลกำไรจากการบริหารของคนเก่ง
บ้างทีเขาก็เสนอพักทัพ เสนอถอยทัพ เพื่อรักษาขุนทหาร แต่ด้วยวาทะกรรมของพ่อ คำพูดเขาไม่เป็นผลเขาก็สนับสนุนเต็มที่
ต่อมาขงเบ้งเจียวอ้วน และบิฮุยสิ้นลมตายไปหมดแล้ว เขาก็บริหารองค์กรเขาอย่างสงบมาอีกนับสิบปี
แต่เมื่อยามที่องค์ไปไม่ไหวแล้วเขาก็ไม่ฝืน ยอมเป็นคนบาปยกแผ่นดินให้แก่เตงงายอย่างง่ายดาย
หลายคนอาจมองว่าเล่าเสี้ยนไม่น่าเอาเยี่ยงอย่าง
แต่ในใจเขาใครบ้างอาจจะรู้ แผ่นดินที่มีแต่สงคราม คนตายมากมายกายกอง ผู้ชายส่วนใหญ่อยู่ไม่ถึง 30 ปี ก็ต้องตาย หรือจากครอบครัวไปเป็นทหาร
ในเมื่อสภาพองค์ไม่พร้อมในขณะนั้น
ควรถอยให้คนอื่นมาบริหารต่อเพื่อรักษาพนักงานในองค์กรต่อไป แล้วเปลี่ยนชื่อองค์กรใหม่จะดีกว่าฝืน
เมื่อปลายทางสุดท้ายคือความสงบสบาย
การปล่อยให้ผู้เชี่ยวชาญบริหารต่อ
จึงเป็นตัวเลือกที่ดีของผู้สืบกิจการ
ท้ายที่สุดแล้ว รุ่นที่ 1 สร้าง รุ่นที่ 2 สานต่อ ล้วนขึ้นอยู่กับว่าจะให้ค่ากับสิ่งใดเป็นสำคัญ
เวลาก็ต่าง
สถานการณ์ก็ต่าง
คนก็ต่าง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
