ส่วนตัวเรามองว่าความรักคือความทุกข์ค่ะ
แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่า "ความรัก" ที่ว่ามันคือความรักรูปแบบไหน
ถ้าเป็นความรักแบบ "เมตตา" ก็อาจจะทุกข์น้อยหน่อยหรืออาจจะไม่ทุกข์เลย แต่ถ้าเป็นความรักที่ประกอบไปด้วย "ความหลง" อันนี้ทุกข์เต็ม ๆ ค่ะ
ส่วนตัวเราเข้าใจว่าความรักแบบ "เมตตา" เป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด เพราะเป็นความรักที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน มันมักจะถูกแสดงออกมาในรูปของพฤติกรรมการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน ให้เพียงเพราะอยากให้อีกฝ่ายมีความสุข ซึ่งเป็นความรักที่หาได้ยากมาก ๆ
ในขณะที่ความรักที่ประกอบไปด้วย "ความหลง" คือการพูดหรือแสดงออกว่ารักทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รักจริง ทุกการกระทำที่แสดงออกไปคือการทำเพื่อเติมเต็มช่องว่างในใจของตัวเอง ซึ่งช่องว่างที่ว่ามักจะแสดงออกในรูปของ "ความรู้สึกเหงา"
ความรักที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความเหงามักจะนำมาแต่ความทุกข์ เพราะเขามักจะมองหาอยู่เนือง ๆ ว่าความสัมพันธ์ในครั้งนี้หรือคน ๆ นี้จะสามารถเติมเต็มช่องว่างในจิตใจให้เขาได้อย่างไรบ้าง ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยที่คนอื่นจะคอยช่วยคลายความเหงาให้กับเขาได้ตลอดเวลา และเมื่อเวลาผ่านไป ความผิดหวังหรือความไม่ได้ดั่งใจก็จะมาเยือนเขาในที่สุด
แม้บางคนบอกว่า 'มันก็มีอยู่นะ ช่วงเวลาที่อยู่กับคนรักแล้วมันทำให้เรารู้สึกมีความสุข'
แต่เรามองว่าสุดท้ายความรู้สึกสุขเหล่านั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์เมื่อธรรมชาติพรากคนสองคนออกจากกัน เคยสุขเท่าไหร่ก็จะทุกข์เท่านั้น
แต่ไม่ใช่ว่าเราปฏิเสธความรักนะคะ แต่เรามองว่าการรักมันควรควบคู่ไปกับความเข้าใจใน "ความรู้สึกรัก" และ "ชีวิต" ประกอบพร้อมด้วยความรู้ตัว ความรักจึงจะไม่แปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์ หรือหากแปรเปลี่ยนเราก็จะยังคงสามารถใช้ความรู้ตัวในการรับมือกับความทุกข์ที่เกิดขึ้นได้อยู่ดี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
