ตำนานด่างเกยไชย
วัดเกยไชยเหนือ(บรมธาตุ) นั้น เดิมตั้งอยู่ตรงทางโค้งของทางหลวงก่อนที่จะแยกเข้ามาวัดในปัจจุบัน ตำบลเกยไชย มีแม่น้ำน่านและแม่น้ำยมไหลมาบรรจบกัน ความกว้างของแม่น้ำสมัยนั้นกว้างกว่าในปัจจุบันเป็น ๒ เท่า บริเวณที่แม่น้ำทั้งสองสายบรรจบกันนี้เป็นวังตะกอนหรือปากน้ำซึ่งมีความลึกมาก มีจระเข้ชุกชมเรียกว่าเป็นวังจระเข้ชาวบ้านสมัยนั้นจะลงอาบน้ำในแม่น้ำแต่ละครั้งต้องเอาไม้มาปักเป็นรั้วเพื่อป้องกันจระเข้โดยเฉพาะ บางวันจะเห็นจระเข้ออกมาผึ่งแดดเต็มไปหมด จระเข้ที่มีชื่อติดหูชาวบ้านทั่วไปว่า
“ไอ้ด่างเกยไชย”เป็นจระเข้ซึ่งดุร้ายชอบอาละวาด เพราะเป็นจระเข้พันธุ์น้ำจืดผสมน้ำเค็ม ซึ่งชอบทำร้ายผู้คนซึ่งสัญจรไปมา โดยเฉพาะพวกหาปลาจับปลา เหตุที่เรียกว่า ด่างเกยไชย สันนิษฐานว่าชาวเรือที่ผ่านไปมาค้าขาย เห็นรอยด่างสีขาวๆ ปรากฏอยู่บนศีรษะ ประกอบกับรูปร่างใหญ่โต
ความยาวจากปากถึงขากรรไกรยาวประมาณ ๑ วา ความสูงของหัวจากพื้นสูงประมาณ ๕ – ๖ ศอก ความยาวของลำตัวคะเนว่าจะกว้างเท่าแม่น้ำ ว่ากันว่าด่างเกยไชยนี้เป็นเสมือนเรือข้ามฟากของเจ้าพ่อจุ้ย
เพราะตรงบริเวณวังตะกอนหรือปากคลองมีศาลเจ้า เรียกว่า
“ศาลเจ้าพ่อจุ้ย”ซึ่งชาวเกยไชยให้ความเคารพนับถือในความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าพ่อจุ้ยมาก เจ้าพ่อจุ้ยโปรดบุหรี่กับละครใบ้ ดังนั้น ถ้าใครได้ไปบนบานศาลกล่าวสองสิ่งนี้มักจะสำเร็จเสมอ ไม่ว่าของจะหายหรือตกหล่น
ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่หอสมุดแห่งชาติ ได้มีการบันทึกเกี่ยวกับเรื่องราวของจระเข้ “ไอ้ด่างเกยไชย” ไว้โดยมีใจความสำคัญตอนหนึ่งว่า
“เกยชัย ตำบล ขึ้น อ.ชุมแสง จ.นครสวรรค์ เล่ากันว่าเคยมี จระเข้เจ้า ใหญ่โตมากจมูกด่าง เรียกกันว่า ด่างเกยชัย มีวัดพระธาตุเป็นวัดโบราณ และแม่น้ำยมมาสบกันกับแม่น้ำน่านที่ตำบลนี้...”
ด่างเกยไชยเป็นจระเข้ที่มีอายุยืนยาวมาก และคงจะได้ทำร้ายผู้คนมามาก ในที่สุดวาระสุดท้ายก็มาถึงเมื่อชาวเรือขี้เมาใช้เรือมอ ลักษณะเป็นเรือท้องแหลม ชาวจีนเรียกว่าเรือไหหลำ บรรทุกข้าวมาท้าทายไอ้ด่างเกยไชย ไอ้ด่างเกยไชยได้ออกอาละวาด หนุนเรือโคลงไปโคลงมาจะคว่ำเรือ พอได้โอกาสชาวเรือใช้ สามง่ามทิ่มแทงตามท้องเป็นแผลมากมาย
จนทนพิษบาดแผลไม่ได้ เอาหัวเกยหาดหน้าวังตะกอน จึงถูกยิงซ้ำจนตาย หลังจากนั้น ชาวเรือชาวบ้านได้ผ่าท้องไอ้ด่างเกยไชยออกมา พบของมีค่ามากมาย เช่น แหวน สร้อย กำไลข้อมือข้อเท้า เป็นต้น
จากข้อมูลข้างต้นที่กล่าวมาอาจารย์ทัศนา แสงแก้ว อาจารย์ ๒ ระดับ ๗ ของโรงเรียนชุมชนวัดเกยไชยเหนือได้ไปค้นคว้าหาข้อมูลที่หอสมุดแห่งชาติ มารวบรวมไว้ โดยขณะนั้นมีนางสาวกัลยา เหลืองหิรัญ ได้ช่วยกรุณาสืบค้นเอกสารของหอสมุดแห่งชาติและได้พบเอกสารทางประวัติศาสตร์ตรวจราชการ วัดชุมแสง รายงานพระเจ้าน้องยาเธอ
กรมหลวงดำรงราชานุภาพ พระอิสริยยศในขณะนั้น เสด็จสู่ราชการมณฑลนครสวรรค์ รัตนโกสินทร์ศก ๑๑๗ (พ.ศ. ๒๔๔๑) หรือเมื่อ ๑๑๖ ปีที่ผ่านมา
ความตอนหนึ่งว่า
“แล้วลงเรือไฟล่องลงมาปากน้ำ เกยไชย แวะดูที่ศาลเจ้า ด้วยได้ยินคำเลื่องลือมานานแล้ว ว่ามีศีรษะจระเข้ใหญ่ ถึงยาวพาดขื่อศาล จำได้ว่าพระยาพิชัยรณฤทธิ์ที่ถึงแก่อสัญกรรมได้บอกเป็นมั่นเป็นเหมาะแต่มีความเสียใจว่า เดี๋ยวนี้หามีศีรษะจระเข้โตที่ศาลนี้ไม่ เขาว่าแต่เดิม
มีศีรษะจระเข้ใหญ่ศีรษะหนึ่ง ครั้งพระยาท่านหนึ่งขึ้นมาส่งเสบียงกองทัพมาเอาลงเสีย และเอาไปให้ฝรั่งมังค่าต่อไปเสียอีก เป็นจบกันในเรื่องศีรษะจระเข้ที่เกยไชย”
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
