หนังสือ " ร้านไม่สะดวกซื้อของคุณทกโก"
'ถ้าเจ้าของร้านไม่ให้เกียรติพนักงาน พนักงานก็จะไม่ให้เกียรติลูกค้า' (หน้า 50)
" ฉันพูดมากไปใช่ไหม ที่ผ่านมาฉันลำบากมามาก...ไม่มีที่ให้ระบาย พอคุณทกโกช่วยฟังก็รู้สึกเหมือนแก้ปัญหาไปได้นิดหนึ่งแล้ว ขอบคุณมากนะ"
"นั่นแหละครับ"
"อะไรหรือ"
"ถ้าลองฟังอีกฝ่าย มันก็จะแก้ได้ครับ" ซ็อนซุกทำตาโตและฟังคำของชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ
"ลองฟังลูกชายดูนะครับ ถ้าฟังแล้ว...จะแก้ปัญหาได้ครับ สักนิดเดียวก็ยังดี" ซ็อนซุกเพิ่งรู้ตัวว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยฟังคำของลูกชายสักครั้งเลย เธออยากให้ลูกชายใช้ชีวิตตามที่ตัวเองคาดหวัง เธอไม่เคยฟังเลยว่าลูกชายประสบกับเรื่องกลุ้มใจหรือความยากลำบากแบบไหนถึงได้เดินออกจากเส้นทางของนักเรียนดีเด่นที่แม่ปูทางไว้เป็นอย่างดี เธอเอาแต่ต่อว่าลูกเรื่องที่เดินออกนอกเส้นทาง แต่ไม่เคยมีเวลาได้ฟังเหตุผลนั้นเลย (หน้า 106-107)
ชีวิตคนเราคือการแก้ปัญหาอย่างไม่สิ้นสุด (หน้า 135)
" คุณยายของบ็อบ ดีแลน เคยพูดกับเขาไว้แบบนี้ค่ะ ความสุขไม่ได้อยู่บนเส้นทางที่เราเดินไปเพื่อไขว่คว้าอะไรบางอย่าง แต่เส้นทางเส้นนั้นต่างหากคือความสุข ทุกคนที่เธอได้เจอต่างก็กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากอยู่ ดังนั้นจึงต้องใจดีกับทุกคน" (หน้า 141-142)
... ผมแปลกใจที่พอความตายเริ่มลุกลาม ผมก็มองเห็นชีวิต ผมต้องออกเดินทางตามหาชีวิตนั้น ต่อให้เป็นชีวิตสุดท้ายก็ตาม (หน้า 248)
...แม้เธอจะพูดถึงความโชคร้ายของตัวเองด้วยรอยยิ้ม ผมกลับรู้สึกได้ถึงพลังใจที่เต็มเปี่ยม นั่นเป็นพลังของคนที่มีชีวิตอยู่ได้ด้วยความฝันหรือเปล่านะ ... ผมอิจฉาในพลังของเธอที่ทำสิ่งที่ตนเองตั้งใจได้อย่างไม่ย่อหย่อน ดังนั้นผมจึงถามเธอว่าพลังที่คอยประคับประคองคุณเอาไว้คืออะไร เธอตอบว่าชีวิตของคนเราคือการแก้ปัญหาอย่างไม่สิ้นสุด หากเป็นปัญหาที่อย่างไรเสียก็ต้องแก้ให้ได้ เธอก็จะพยายามเลือกปัญหาที่ไม่ยากมากนัก (หน้า 252)
" ทุกคนคะถึงชื่อนี้จะชื่อว่าช่องสะดวกสบาย แต่อันที่จริงงานในร้านสะดวกซื้อลำบากมากเลย เพราะเป็นการทำงานไงล่ะคะ ที่สำคัญกว่านั้นถ้าเราอยากให้ลูกค้าได้รับความสะดวก พนักงานก็ต้องทนลำบากเอา เราต้องลำบากและเหนื่อยยาก คนที่มารับบริการจะได้สบาย กว่าฉันจะตระหนักรู้เรื่องนี้ก็หลังจากทำงานไปได้แล้วหนึ่งปี ทุกคนก็เหมือนกันนะคะ แม้ว่าจะทำงานพาร์ตไทม์ช่วงสั้นๆแต่อดทนยอมลำบากหน่อยและมอบความสะดวกสบายให้ลูกค้าเถอะค่ะ ฉันเองก็จะคอยช่วยลดความลำบากและทำให้พวกคุณสบายขึ้น แม้จะช่วยได้เล็กน้อยก็ตาม..." (หน้า 254-255)
สุดท้ายแล้วชีวิตของคนเราก็คือความสัมพันธ์ และความสัมพันธ์ก็คือการสื่อสาร ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่าความสุขอยู่ไม่ไกล และเกิดขึ้นได้เมื่อแบ่งปันจิตใจกับคนที่อยู่ข้างๆ (หน้า 258)
... ผมมาถึงจุดที่ต้องตามหาตัวเองให้เจอ ก่อนจะตามหาภรรยาและลูกสาว (หน้า 267)
...เราต่างเป็นไวรัสที่มีชื่อว่ามนุษย์ ไวรัสประเภทที่คอยรังแกโลกมาแล้วหลายหมื่นปี (หน้า 268)
... ในโลกนี้คนที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หมอเทวดา แต่เป็นคนที่เข้าใจคนอื่น (หน้า 271)
แม่น้ำไม่ได้มีไว้ให้เราทิ้งตัวลงไป แต่มีไว้ให้เราข้ามต่างหาก สะพานก็เป็นที่ที่เอาไว้ก้าวข้าม ไม่ใช่ที่ที่มีไว้ให้เรากระโดดเช่นกัน (หน้า 273)
หนังสือ " ร้านไม่สะดวกซื้อของคุณทกโก"
คิมโฮย็อน เขียน
มินตรา อินทรารัตน์ แปล
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
