_ต้องสู้แม้จะไม่ชนะ_EP6
"เงินหนึ่งบาทก็สำคัญ" ถึงตัวเราในอนาคต วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนจะธรรมดาที่แตกต่าง ตื่นเช้ามาในเวลาเดิมที่นาฬิกามันแจ้งเตือน คิดเหมือนเดิมว่าเฮ้ออีกวันแล้วเหรอ ก่อนจะงัวเงียล้างหน้าแปรงฟันเหมือนเดิมที่เคยทำ ก่อนออกจากบ้านก็หันมองกระเป๋าเงินที่ยังคงมีแค่แบงค์ร้อยหนึ่งใบนอนอยู่ในซอกเล็ก ๆ ที่เราเห็นประจำ ก่อนจะพับมันเก็บใส่ถุงย่ามสีฟ้าที่ขอพระมาเพราะตอนนั้นเทรนถุงผ้ากำลังดัง และก็ติดใช้ย่ามพระมาหลังจากนั้น
หลังรับงานจากหัวหน้ามาว่ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรของชาวบ้านร้องเรียนมาบ้าง ก็จัดแจงงานให้เด็ก ๆ ในกองออกไปจัดการ ส่วนเราก็คอยตั้งรับอยู่ที่ออฟฟิต และคอยประสานงานกับภาคส่วนอื่น ๆ เพื่อให้ลูกน้องและกองของตัวเองทำงานได้ราบเรียบมากขึ้น แม้มันจะเป็นการทำงานที่เหมือนจะวนลูปแบบเดิมอยู่เรื่อย ๆ แต่ก็แน่นอนว่าปัญหามันไม่มีทางเหมือนเดิมหรือถูกแก้แบบเดิมแน่นอน อย่างปัญหาบางอย่างที่มันไม่น่าจะเกิดก็ดันเกิดขึ้นมา แบบที่อยากจะร้องอุทานว่า "เรื่องแค่นี้อะนะ"
หลังจากพักเที่ยงก็ตรงปรี่กลับเข้าห้องพักมาก็จัดแจงหุงข้าวที่แม่ส่งมาจากบ้านนอก แล้วหันไปแกะถุงไอ้ปลาส้มที่เคยทอดจนไหม้ออกมาคลุกแป้งทอดรอเพื่อที่ว่าวันนี้จะขอแก้มืออีกซักรอบดูซิว่ามันจะรุ่งหรือจะร่วง พลางตัดปลาเป็นชิ้น ๆ เล็ก ๆ เพื่อให้มันสุกง่ายขึ้น เพราะจากประสบการณ์ครั้งก่อน น้องปลาส้มเหมือนจะเกือบไหม้แต่ไม่สุก ระหว่างตั้งเตาไฟฟ้าที่ไฟแทบจะไม่แรงเลย ก็บรรจงเทน้ำมันพืชที่เหลืออยู่ไม่มากแล้วลงกระทะจนหมดขวดแล้วรอจนเดือดก่อนจะเอาปลาลงทอดอย่างใจเย็น ผลประกอบการวันนี้ออกมาดีแต่ครัวระเบิด
ก็ดีกว่าไม่มีกิน
สรุปเบ็ดเสร็จวันนี้กับข้าวที่พ่อทำก็ยังคงช่วยชีวิตเราไปอีกวันและยังสามารถเก็บเงินหนึ่งร้อยบาทของวันนี้ไว้ได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล เวลาที่เหลืออีกครึ่งชั่วโมงก็ยังพอให้เราได้พักกายพักใจกับสิ่งที่เรารักและอยากจะทำมาตลอด เพราะตัวเราสมัยเด็ก มีพ่อเป็นแรงบันดาลใจ เรารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นพ่อปลูกต้นไม้ที่เขาเอามาจากศูนย์เพาะชำที่เขาทำแจกชาวบ้านสมัยรับราชการ ภาพของพ่อที่ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์แล้วนั่งใช้เสียมขุดดินแกะถุงปลูกและคอยอธิบายชื่อต้นไม้ให้ไอ้เด็กตัวน้อยยังคงติดตาเรา
สวนผักเล็กหน้าห้องพักที่ขอเจ้าของหอปลูก
เรามีพริก มีมะเขือเทศ มีพักทอง มีมะนาว และก็มีอะไรอีกพอสมควรที่เราปลูกไว้กินเอง แม้มันจะได้กินบ้างไม่ทันแมลงบ้าง แบ่งคนอื่นบ้าง ซึ่งพอมานับ ๆ ดูแล้ว เราเองก็สามารถประหยัดค่าซื้อผักพวกนี้ลงได้เยอะมาก ๆ เลย หากเราขยันทำอาหาร แต่ประเด็นคือไม่ได้ชอบทำขนาดนั้นไง แล้วไอ้ผักประหยัดเงินพวกนี้เราปลูกเพราะอยากประหยัดเงินจริง ๆ หรือเพราะอะไรกันแน่ หรือจริง ๆ แล้วการที่เราพยายามปลูกผักนั้นนี่ ไม่ใช่เพราะเราอยากกิน หรือเราอยากจะประหยัดเงินหรอก แต่เรากำลังโหยหาความรู้สึกที่เราจำได้จากพ่อในความทรงจำลาง ๆ
มนุษย์เราแค่โหยหาบางสิ่งที่เป็นความสุข หรือโหยหาเงินที่ซื้อความสุข
กล่าวกับตัวเอง
แม้ในช่วงวัยที่ผ่านมา แทบจะไม่ได้อยู่กับพ่อเลย และพ่อเองก็ไม่ได้แสดงออกเลยถึงความรัก แต่ตัวเรากลับโหยหามันและเก็บมันไว้ในใจตลอดมาเสมอ จนเมื่อวันหนึ่งเรามีโอกาสได้อยู่กับตัวเอง ได้ถามตัวเองอีกครั้งว่า อะไรคือสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด สุดท้ายมันกลับเป็นเพียงแค่ต้องการชีวิตที่แสนเรียบง่ายอย่างการพยายมปลูกผักทำสวนเท่านั้น แล้วเรากำลังดิ้นรนอะไรหล่ะ ก็ยังคงตอบตัวเองว่า เพราะเราเป็นหนี้ ที่มีทั้งหนี้บ้าน หนี้บัตร หนี้เงินกู้ที่เคยลงทุนพลาดไป เบ็ดเสร็จก็เป็นล้านกว่าบาท
ก็ได้แต่กลับมามองผักที่ตัวเองปลูก และคุยกับตัวเองว่า เอ่อวะ อย่างน้อยผักเหล่านี้ก็ยังคอยย้ำเตือนถึงความโหยหาความรักของพ่อที่มองผ่านการปลูกต้นไม้ในความทรงจำจาง ๆ และยังคอยเป็นกำลังใจให้เราในวันที่อาจจะไม่เหลืออะไรว่ายังมีพริกที่ปลูกสามารถไปหั่นซอยใส่น้ำปลาคลุกข้าวกินได้ก็ยังดี หรือจริง ๆ แล้วสิ่งที่จะทำให้เรารอดชีวิตในวันที่ไม่เหลือเงินเลย คือสิ่งที่พ่อถ่ายทอดไว้ในความทรงจำของเราอย่างการเพาะปลูกผักกินเอง การเป็นเกษตกร หรือการเอาชีวิตรอดแบบง่ายที่สุดที่เขามอบให้
เราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองรักพ่อเลย จนวันหนึ่งที่เราได้กินมะเขือเทศที่ปลูกเอง ในตอนนั้นมะเขือเทศลูกนั้นเป็นเพียงแค่ผลผลิตจากการเพาะพันธ์ที่สมบูรณแบบจนสามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตได้เพียงเท่านั้น แต่หลังจากนั้นในวันที่เราไร้ซึ่งเงินทองที่จะมากพอหล่อเลี้ยงมื้ออาหารดี ๆ ให้กับตัวเอง มะเขือเทศที่ปลูกเองในมือตอนนี้หลังผ่านเวลาห่างจากการเก็บเกี่ยวครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ปัจจุบันมะเขือเทศไม่ใช่ตัวแทนความสำเร็จของการเพาะปลูกแล้ว แต่เป็นตัวแทนของความรู้ที่พ่อส่งต่อให้เราได้ใช้เอาชีวิตรอดต่างหาก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
