ตอนที่ 25 แปลนชีวิตของพิมล
“สวัสดีครับน้องพิม” นพรัตน์ในชุดวอร์มตัวหนาที่พร้อมออกกำลังกายในช่วงอากาศหนาวทักทายพิมลที่อยู่ในชุดวอร์มตัวหนาเช่นเดียวกัน
“ค่ะคุณหมอ สวัสดีค่ะ วันนี้คุณหมอตื่นเช้านะคะ”
“คงเป็นเพราะได้นอนเต็มอิ่มครับ เมื่อวานกลับถึงบ้านพี่ก็รีบอาบน้ำแล้วก็รีบนอนเลยครับ”
เมื่อวานพวกเขา 3 คนกลับมาถึงบ้านพักตอน 2 ทุ่มกว่า ๆ ด้วยความเพลียเพราะเดินเที่ยวในงานปีใหม่ม้ง หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็รีบเข้านอน พอหัวถึงหมอนเขาก็หลับสนิท มารู้สึกตัวอีกทีก็จะ 6 โมงเช้าแล้ว...
ปกติทุกเช้าหลังจากที่ตื่นนอนชายหนุ่มจะลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินมาเปิดหน้าต่างเพื่อรับลมเย็น ๆ เช้านี้เขาก็ทำเช่นเดิม ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเปิดหน้าต่างพร้อมกับกวาดสายตาออกไปรอบ ๆ บริเวณ จึงทำให้ได้เห็นพิมลที่วิ่งอยู่ไกล ๆ เลยเป็นแรงจูงใจให้เขาอยากที่จะออกมาวิ่งด้วย
"คุณหมอรู้สึกเหนื่อยใช่ไหมคะเมื่อวาน?" เมื่อวานตอนนั่งคู่กันมาในรถหญิงสาวพอจะสังเกตเห็นถึงสีหน้าท่าทางที่อ่อนล้าของชายหนุ่ม
"นิดหน่อยครับ อาจจะเพราะนอนหลับพักผ่อนน้อยแล้วไปเดินอยู่ในงานนานหลายชั่วโมงครับ"
"อ๋อ ค่ะ พิมก็รู้สึกว่าร่างกายตัวเองล้าอยู่เหมือนกันค่ะเมื่อวาน" เมื่อวานตอนนั่งรถกลับมาที่บ้านพักพิมลเองก็รู้สึกว่าร่างกายของตนเองอ่อนเพลียอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
"อ๋อ ครับ แต่ก็สนุกดีนะครับ"
"ค่ะ สนุกดีค่ะ"
“น้องพิมออกมาวิ่งนานแล้วเหรอครับ?”
“สักพักแล้วค่ะคุณหมอ พอจะได้เหงื่อบ้างแล้วค่ะ”
“อ๋อ ครับ ได้ออกมาวิ่งอย่างนี้บ่อย ๆ ก็ดีนะครับ”
นพรัตน์ชวนพิมลคุยระหว่างที่วิ่งเหยาะ ๆ อยู่ในบริเวณสนามหญ้าหลังโรงพยาบาล
“ค่ะคุณหมอ ปกติคุณหมอได้ตื่นออกมาวิ่งบ่อยไหมคะ?” หญิงสาวถามด้วยความสงสัยในการใช้ชีวิตประจำวันของชายหนุ่ม เพราะเธอรู้ว่าอาชีพของนพรัตน์ไม่ค่อยจะมีเวลาเหลือมากนัก
“ไม่บ่อยครับ”
“ถ้ามีเวลาได้ออกกำลังกายบ้างก็ดีนะคะ”
“พี่มีเครื่องเล่นอยู่ในบ้านครับ ก่อนอาบน้ำตอนเช้าก็พอจะได้หยิบมาเล่นอยู่บ้างครับ”
“อ๋อ ค่ะ ดีค่ะ ปกติอยู่ที่บ้านพิมกับแม่ก็ชอบที่จะตื่นขึ้นมาออกกำลังกายในทุก ๆ เช้าค่ะ" ปกติอยู่ที่กรุงเทพ ฯ ในทุก ๆ เช้า พิมลกับแม่จะชวนกันตื่นมาออกกำลังกายก่อนที่จะไปทำกิจกรรมอย่างอื่น แต่เพราะอากาศที่หนาวเหน็บของที่นี่ในยามนี้ พิธพิมลแม่ของหญิงสาวเลยไม่กล้าที่จะออกมาจากในตัวบ้าน
“อ๋อ ครับ วันนี้น้องพิมกับคุณแม่จะกลับกันตอนกี่โมงครับ”
“ตอนบ่าย 3 ค่ะ เพราะจองตั๋วไว้ตอน 5 โมงเย็น…นี่แม่ก็กำลังเตรียมทำอาหารสำหรับมื้อเที่ยงไว้ให้พี่พิธกับคุณหมออยู่นะคะ”
“เหรอครับ? เดี๋ยวตอนเที่ยงเสร็จงานแล้วพี่จะรีบกลับมากินนะครับ”
“ค่ะคุณหมอ”
“กลับไปคราวนี้แล้วเมื่อไรน้องพิมกับคุณแม่จะมาที่นี่อีกครับ?” ชายหนุ่มเลียบเคียงถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“คงเป็นช่วงวันหยุดยาวอีกโน่นแหละค่ะ ถึงจะได้พากันมาอีก” หญิงสาวไม่สามารถที่จะระบุ วัน เวลาได้ เพราะบางครั้งถึงเป็นช่วงวันหยุดยาวแต่เธอกับแม่ก็ไม่ว่าง
“พี่ยังอยากที่จะไปเที่ยวในงานเทศกาลชมสวนอยู่เลยครับน้องพิม เห็นเขาบอกว่ามีจนถึงสิ้นเดือนกุมภาครับ” ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ คงเดิม
“พิมก็ยังอยากที่จะไปอยู่เหมือนกันค่ะคุณหมอ ติดแต่อยู่ไกล ถ้าอยู่ใกล้ ๆ แบบคุณหมอเนี่ย พิมต้องหาโอกาสไปอีกแน่ ๆ ค่ะ” หญิงสาวพูดโต้ตอบชายหนุ่มตามจริตปกติของเธอ
“นี่ก็เพิ่งจะต้นเดือนมกราเองนะครับ หากน้องพิมกับคุณแม่มีโอกาสมาที่นี่ในระหว่างนี้ เราค่อยไปเที่ยวกันอีกนะครับ” ชายหนุ่มยังไม่ละความพยายามที่จะสื่อสิ่งที่ตนเองต้องการออกมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ยังคงความเป็นตัวตนของตนเอง
“ได้ค่ะคุณหมอ”
“พี่ได้เวลากลับไปเตรียมตัวทำงานแล้วครับน้องพิม น้องพิมจะกลับเข้าบ้านพร้อมกันไหม?” ชายหนุ่มหยุดวิ่งแล้วหันมาถามพิมลที่วิ่งเหยาะ ๆ อยู่ใกล้ ๆ ด้วยใบหน้าที่ยังคงเรียบเฉย
“พิมกลับพร้อมกับคุณหมอก็ได้ค่ะ”
“ครับ...งั้นเรากลับกันเลยดีกว่าครับ”
“ทำไมวันนี้คุณหมอถึงพูดเก่ง หรือเป็นเพราะได้นอนเต็มอิ่ม?” หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเองด้วยความสงสัย เพราะปกติที่ผ่านมาพิมลเห็นว่าชายหนุ่มไม่ค่อยที่จะพูดจะจามากสักเท่าไร
……………
“สวัสดีครับคุณแม่”
“อ้าว คุณหมอสวัสดีค่ะ”
“ผมไปทำงานก่อนนะครับ”
“ค่ะคุณหมอ อย่าลืมกลับมากินมื้อเที่ยงนะคะ”
“ครับคุณแม่”
นพรัตน์แวะมาสวัสดีทักทายพิธพิมลแล้วก็รีบเดินตรงไปที่โรงพยาบาลเพราะใกล้ที่จะได้เวลาต้องตรวจคนไข้แล้ว
“เสียงเอะอะ อะไรค่ะแม่?”
“ไม่มีอะไรจ้ะ คุณหมอเขาแค่แวะมาทักทายแม่”
“อ๋อ ค่ะ วันนี้คุณหมอเขาพูดมากขึ้นนะคะแม่”
“ลูกไปเจอคุณหมอเขามาแล้วเหรอจ๊ะวันนี้?”
“ค่ะแม่ เจอตอนวิ่งออกกำลังกายค่ะ”
“คงเป็นเพราะเมื่อวานที่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันกับพวกเราหลายชั่วโมงจึงทำให้เขาเริ่มที่จะสนิทมากขึ้น”
“น่าจะใช่ค่ะแม่ เพราะปกติเมื่อก่อนจะถามคำตอบคำ ไม่ค่อยที่จะเอ่ยปาก ยังกับว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วงเสียยังงั้น”
“พิม! ทำไมลูกไปว่าคุณหมอเขาอย่างนั้นล่ะ?”
“ก็จริงเนี่ยค่ะแม่”
“คุณหมอเขาออกจะมีมารยาท” พิธพิมลติงบุตรสาว
“ว่าแต่แม่จะทำอะไรไว้ให้หนุ่ม ๆ เขากินเหรอคะมื้อเที่ยงนี้?”
หญิงสาวถามเพราะเธอเห็นวัตถุดิบที่วางอยู่ตรงหน้าพิธพิมลมีเป็นจำนวนมาก
“แม่จะทำข้าวผัดกุ้ง ผัดกะเพรากุ้ง ไข่ดาว แล้วก็จะทำบัวลอยน้ำขิงไว้ให้พี่เขาด้วยจ้ะ ส่วนวัตถุดิบที่เหลือนี้จะเตรียมแพ็คเอากลับไปที่บ้าน”
“อ๋อ ค่ะ มาค่ะเดี๋ยวพิมช่วย”
“จ้ะลูก”
สองคนแม่ลูกช่วยกันจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารมื้อเที่ยง และจัดเก็บวัตถุดิบส่วนที่เหลือเพื่อขนกลับกรุงเทพ ฯ
"เห็นขวดน้ำพริกหนุ่มแล้วคิดถึงพี่กอลนะคะแม่"
"จ้ะลูก"
หญิงสาวหยิบขวดน้ำพริกหนุ่มที่ซื้อมาจากร้านขายของฝากที่นัสรินฟลาวเวอร์ฟาร์มพลิกดูไปมา
"ใครจะคิดว่าพี่กอลจะเป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์ชื่อดัง"
หญิงสาวพึมพำอยู่กับตัวเอง ใจจริงเธอเองก็อยากที่จะมีธุรกิจ อยากที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระเช่นเดียวกันกับนัสริน
"พิมอยากมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวรจังเลยค่ะแม่"
"เหรอจ้ะ?" พิธพิมลย้ำถามบุตรสาว
"ค่ะแม่ ถ้าพี่พิธตั้งใจจะอยู่ที่นี่ตลอด พิมก็จะมาเปิดสำนักงานกฎหมายที่นี่ด้วย แม่ว่าดีไหมคะ?"
"แล้วแต่ลูกเลยจ้ะ แม่ยังไงก็ได้ ลูกอยู่ไหนแม่ก็อยู่นั่น"
"งั้นไว้พิมเรียนรู้งานให้มากกว่านี้ก่อนนะคะแม่ ให้พิมมีประสบการณ์ในการทำงานมากพอแล้วเราค่อยย้ายมาทำธุรกิจที่นี่กันนะคะ"
"จ้ะ ได้จ้ะลูก"
ด้วยเชื่อมั่นในความคิดของบุตรสาว พิธพิมลเธอเลยปล่อยให้พิมลตัดสินใจเลือกรูปแบบการใช้ชีวิตของตัวเอง
👉🏻 ตามกันต่อในตอนที่ 26 นะคะ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
