โลกไม่มีสาระ โลกไม่มีแก่นสาร อยู่กับโลกมีแต่กรรม อยู่กับธรรมมีแต่บุญกุศลบารมี
พอเราอายุมากขึ้น ผ่านวันเวลามานาน เหมือนชีวิต ที่เราไปเสาะแสวงหา หาสิ่งนั้นสิ่งนี้ เก็บเข้ามา .ตอนได้มาใหม่ มันก็ดูหมั่นดูแล ..เช็ดถู ทำความสะอาด ..ได้มาก็เอามาตั้งวางตรงนั้นนี้ บางสิ่งก็นานๆจะเอามาใช้ที เหมือนขนเข้ามาวางไว้เก็บเฉย. ยิ่งพอร่างกาย เริ่มเจ็บป่วย ช่วยตัวเองไม่ได้ ตาพร่ามัว จะกดโทรศัพท์ สั่งซื้อของออนไลน์ก็ยังทำเองไม่ได้ ..ของที่สะสมเก็บเข้ามากมาย . เก็บมาไว้ สะสมไว้ ก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ..แม้แต่จะถ่อสังขารไปไหนมาไหน ก็ลำบากยากเย็น
พอนั่งทบทวนชีวิตที่ผ่านมา ..เอ๊ะ…ที่แท้จริง เราต้องการอะไร อะไรน่ะที่เป็นสาระ ..คำสาระ .
มันเป็นประโยชน์ให้แก่ .อะไรกันแน่ สาระที่เราทะเยอทะยานอยากได้อยากมี ถึงที่สุดกายนี้มันก็กร่อนเสื่อมสภาพ
..แต่ก่อน..ก็ไม่เคยคิดว่า เมื่อกายมันแก่เฒ่าชรา .มันก็ได้ประยักษ์แจ้งว่า ของทุกข์สิ่งอย่างเป็นของๆโลก เราเสาะแสวงหามากองๆไว้ ในบ้านในช่อง ..รกรุงรัง ..เหมือนกายที่มันเต่าชรา รกรุงรังด้วยกรรมที่สะสมมา .น้ำหนักของกรรมที่แบกมา ก็ทำให้เจ็บป่วย ปวดแข้งปวดขา ลุกเดินไม่ค่อยไหว หายใจก็แผ่วเบาไปเรื่อย ตื่นมากิน นั่งกิน นอนกิน นอนลงไปไม่ตื่นมากินอีกเลย ..ไม่มีสาระอะไรในโลกอีกเลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
