ขอเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพี่สาวคนหนึ่ง EP 3
ทำใจแล้วแหละ...ว่าเราจะโดนทิ้ง
แต่เราไม่ได้บอกลากัน...ไม่ได้เลี้ยงส่งกัน
เพราะช่วงนั้น...เราลาอบรม 4เดือน
ณ วันที่กลับมา....เจ้เดินทางไปแล้ว !!!!!
เราสวนทางกันอีกแล้ว
ไม่เป็นไรหรอก.....ยังอยู่ใน จว. เดียวกัน ห่างไป 100+ โลเอง
ไลน์ ก็มี FB ก็มี ....บ้านก็รู้จัก
คิดถึงก็ไปหาได้ดิ
-------------------------------‐-------------------------------
เราคิดว่าเราไหว
เมื่อเรากลับมาอยู่คนเดียวอีกที.....มันไม่ใช่
เราเริ่มไม่ไหว
เราคิดถึงเจ้
หลายเรื่องที่เราคุยกะแม่ไม่ได้ แต่เราคุยกะเจ้ได้
หลายเรื่องที่เราอยากบ่น ขอแค่มีคนมาฟังให้มันหายเครียด
หลายครั้งที่แค่มองตาเอ่ยคำเดียว.....เจ้ก็รู้ว่าเราต้องการอะไร
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
ฟ้าลิขิตมาแล้ว...อาจจะเป็นพี่น้องผูกพันธ์มาแต่ชาติปางไหน หรืออาจจะเป็น้จ้ากรรมนายเวร...เราไม่รู้หรอก
รู้แต่ว่า....เราไว้ใจเจ้ได้ม่กกว่าพี่น้องทั้งหลาย
เมื่อไหร่ที่เหนื่อย....เข้าไปหาม๊าได้เสมอ
เมื่อไหร่ที่ท้อ...ก็คอลหาเจ้ได้เลย
‐-------------------------------------------
จุดเปลี่บนอยู่ที่ไหนเราไม่รู้
รู้แต่ว่า วันหนึ่งเราเริ่มห่างกัน
เราเริ่มคุยกันน้อยลง
จากกวนกันเกอบทุกวัน.....กลายเป็นแค่.. ทักหากันเดือนละ 1 ครั้ง
เราพยายามหาคนที่เราคุยได้ทุกเรื่องเหมือนเจ้....
แต่กลับกลายเป็นว่า.....เราหาคนนั้นไม่เจอ
เราเจอแค่คนที่เราพอคุยพอบ่นได้ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง
เราเจอคนที่ชวนมากินข้าวเย็น...แต่ไม่ใช่ทุกวัน
เราเจอแต่คนที่ไม่เข้าใจเรา ตึงใส่เรา ไม่คุนกะเรา...มากมาย
สุดท้าย...เราเริ่มปิดกั้นทุกคนมากขึ้น คุยกะคนอื่นน้อยลง
อยู่กับตัวเอง อยู่คน้ดียวตลอดเวลา
แล้วเราก็กลายเป็นคน burnout มีอาการเสี่ยงซึมเศร้า โดยไม่รู้ตัว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
