มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับพี่สาวคนหนึ่ง ep 4
เมื่อเราห่างกันเกินสองปี...ต่างฝ่ายต่างห่างกันออกไป
เจ้คิดว่าเราที่คนที่คุยได้ทุกเรื่องและสนิทเหมือนเจ้(เหมือนเป็นตัวแทน)....แต่ความจริงคือไม่มี (เจ้เพิ่งสารภาพว่าเจ้เพิ่งรู้).....เจ้เลยอยู่กับครอบครัวมากขึ้น ลูกกะลังโต พี่ยุ้ยป่วยมากขึ้น ป๊าต้องไปหาหมอตลอด..บลา บลา บลา ....เข้าใจว่าน้องอยู่ได้ น้องเก่ง ไม่น่าห่วง
เมื่อมีหมอไตมา น้องใหม่ เริ่มดูน้องหมอมากขึ้น...ยิ่งห่างเรามากขึ้น (ความจิง..เราไม่ควรนอยด์เลยนะ...น้องไม่ได้เข้มแข็งและแข็งแรงเท่าเรา สมควรที่ต้องมีครดูแล และเป็นใครไม่ได้..นอกจากเจ้)...แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้เนาะ ว่าเราถูกลดความสำคัญ เริ่มสนใจเราน้องลง คุยกับเราน้อยลง
ฝั่งเรา....เราเริ่มอยู่คนเดียวมากขึ้น(โดยไม่รู้ตัว) กินข้าวคนเดียว เที่ยวคนเดียว ดูหนังคนเดียว....คุยกะคนเฉพาะเรื่องที่คุยได้ หลายเรื่อง...เก็บไว้กับตัวเอง ทำงานหนักมากขึ้น อยู่ที่ทำงานจนตีสามตีสี่...หลอกตัวเองว่าไหว เมื่อมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน ก็คิดว่าไหว...ไม่กล้ารบกวนเจ้ เพราะว่าเริ่มตื่นคนละเวลา ทำงานคนละเวลา นอนคนละเวลา เที่ยวคนละเวลา
อีกทั้ง เจ้ยังมีภาะทางบ้านเยอะแยะ ทั้งลูก-สามี-พ่อแม่-ลุงป้า-พี่สาวพี่ชาย โทรไปทีไร..."เด่วพี่เอาลูกนอนก่อนนะ" "เด่วพี่ออฟเคสก่อนนะ" "เด่วแป้บนึง เด่วพี่โทรกลับนะ" ...แต่สุดท้าย เราก็เป็นได้แค่คนรอ รอทั้งคืนก็ไม่ได้ติดต่อเรา ทั้งทางโทร ทางไลน์ ทางแชท.....เราเข้าใจนะ แต่เราลดความนอยด์ไม่ได้ (มันหนักขึ้นทุกวัน)
อดคิดไม่ได้ว่า....เราไม่ได้มีความสำคัญสำหรับเค้า เราไม่มีตัวตน เราอยู่ที่ของเราได้...แต่เราไม่ได้อยู่ในที่ของเค้าแล้ว
หลังจากนั้น..เราเริ่มเฟดตัวห่างขึ้น....ทักทายเมื่อจำเป็น โทรคุยเมื่อต้องตามเคส บ่นเล็กน้อย แต่ไม่ได้บ่นเต็มสรีมอีกแล้ว...
เราไม่รู้ตัวว่าเริ่มรู้สึกแย่เมื่อไหร่
รู้ตัวอีกที....เหนื่อยจัง คนอื่นเหนื่อยเหมือนเรามั้ย ทำไมไม่มีใครคุยกะเราหมือนเดิม ทำไมอารมณ์เราสวิงบ่อยจุง เสดงานแล้วไม่รู้จะไปไหน...นั่งทำงานที่ห้องดีก่า นั่งกินข้าวมื้อแรกและมื้อเดียวของวันตอนหกโมงเย็น (ก็เหมือน IF แหล่ะว้า) กลับย้านตีสองตีสาม ได้นอนตีสี่+++ มีปัญหาอะไรหรือไม่พอใจใคร ก็เก็บไว้...คิดว่าไหว
ไม่มีใครรู้เลยว่าเราเป็นแบบนี้
เพราะภายนอกเราไม่เคยนั่งร้องไห้เลย...เจอใครก็คุยเล่น หัวเราะ หยอกล้อ ...ไม่ต่างจากเดิม แต่ไม่เคยมีใครรับรู้ว่าในใจเราเป็นอย่างไร (ถ้าเจ้อยู่ด้วย...ก็คงรูตั้งแต่แรก และเตือนเราตั้งแต่แรก)
แค่หงา ไม่มีใครคุย ไม่มีใครคอยให้ระบายเมื่อมีปัญหา ทั้งๆที่ มีแต่คนคอย suppoert เราเป็นสิบ อยู่รายล้อมเรา....แต่เราไม่สามารถเลือกที่จะบอกใครได้เลย...แม้แต่คนเดียว
สุดท้าย..มันทำให้เราเฉื่อย เนือย ไม่อยากทำอะไร---มันก็คือ ภาวะหมดไฟ burout นั่นเอง....เสี่ยงซึมเศร้า ทำงานไม่มีความสุข แอบเพ้อทุกวัน แอบนอนร้องไห้บางวัน แต่วันไหน้ห็นเฟสเจ้..ก็จะนอยด์ นอยด์หนักเลยว่าเจ้ได้น้องคนใหม่แล้วลืทคนเก่า(ซึ่งเจ้ไม่เคยพูด แต่เมิงคิดไปเอง)
พอมันหนักมาก...ไม่ไหว เราเริ่มไม่มีที่ระบาย ไม่กล้าบอกเจ้ ไม่กล้าบอกแม่ ไม่กล้าบอกแฟ (ยอมรับแมนๆเลยว่า ขี้ขลาด)...เป็นไงล่ะ ปล่อนระเบิดดัง ปัง!! กลาง FB จนทุกคนตกใจว่า :แอนเป็นอะไร:
ไม่มีใครมีคำคอบ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
