ไหนๆ ก็เหนื่อยแล้ว จัดหนักไปเลย
มีหลายคอมเมนต์น่าสนใจในโพสต์ก่อน : https://www.blockdit.com/posts/655e28722b1b3652640ff3df
ขอคอมเมนต์มั่ง
คำถาม 1 นักเขียนมีเยอะอยู่แล้ว ทำไมมาแย่งกันทำอาชีพนี้ ยากก็ยาก ไส้แห้งอีกต่างหาก ปล่อยให้คนในวงการทำไปไม่ดีหรือ
ตอบ ถ้าเราไม่ทำงาน ก. เพราะมันยากหรือคนทำเยอะ โลกนี้จะเหลืออีกกี่งานให้เราทำ
งานไหนก็ตาม ถ้าทำไม่ดีก็ไม่รอดทั้งนั้น ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ยากง่ายหรือคนเยอะคนน้อย แต่อยู่ที่ทำได้ดีหรือเปล่า
ทุกวงการทุกอาชีพเป็นไปตามหลักของดาร์วิน คนที่ฝีมือด้อยกว่า ก็หลุดหายไปเอง คนทำก๋วยจั๊บอาจมีหลายร้อยคน คนทำก๋วยจั๊บไม่อร่อยก็จะหลุดหายไปเอง
งานเขียนเป็นงานช่าง ต้องฝึก ทำลวกๆ ก็ได้งานลวกๆ ทำงานดี ก็จะมีคนอย่างน้อยกลุ่มหนึ่งที่เห็น และกลุ่มนี้จะเลี้ยงเราให้รอด
แต่จุดที่สำคัญกว่า 'งานยาก-คนเยอะ' คือ เราทำอาชีพที่เรารัก ไม่ใช่เพราะมันง่าย หรือจ่ายดี แต่เพราะเรารักเราชอบ ในสายงานเขียน ถ้าไม่รักงานที่ทำ ยากมากที่จะสร้างงานดี
ผมเชื่อว่าทำอะไรก็ได้ แต่ทุ่มสุดตัว ทำให้ดีที่สุด ฝึกให้ดีที่สุด ถ้าดีจริง เก่งจริง ก็ไปรอด
คำถาม 2 หากอยากเป็นนักเขียน ควรตั้งเป้าเป็นนักเขียนชั้นเลิศ หรือแค่เขียนพออ่านรู้เรื่อง ตั้งเป้าให้คนอ่านชอบก็พอ
ตอบ แล้วแต่คน อยากทำแบบไหนก็ทำไป แต่จากประสบการณ์ของผม ฝึกเป็นนักเขียนชั้นดีหรือชั้นไม่ค่อยดี ก็เหนื่อยเหมือนกัน ต่อให้เขียนเรื่องแย่ๆ ขายหากิน เขียนไปสักยี่สิบปี ก็พัฒนาเหมือนกัน
อาบน้ำแบบสะอาดหรือไม่ค่อยสะอาด ก็ตัวเปียกเหมือนกัน
ไหนๆ ก็ตัวเปียกแล้ว ขัดถูอีกหน่อยไม่ดีกว่าหรือ
ดังนั้นตั้งใจเป้าสูงไปเลย (ไปบุรีรัมย์หรือขอนแก่นก็ได้)
พัฒนาแบบถูกหลัก ไม่เหนื่อยมากกว่ากันหรอก แต่ผลลัพธ์คุ้มกว่า เพราะคราวนี้ต่อให้เขียนเรื่องแย่ๆ ขายหากิน ก็ทำได้เร็วกว่า แม่นยำกว่า
ผมชอบคำของนักกอล์ฟมืออาชีพคนหนึ่งหลายสิบปีมาแล้ว (จำชื่อไม่ได้) เขาบอกว่าเขาเก่งเพราะเขาฝึกหวดท่ายากที่สุดก่อน พอเป็นท่ายากแล้ว ที่เหลือก็ง่าย (HA HA)
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
