ขุนโจรเหลียงซาน 44
ซ่งเจียง ฝนยามแล้ง (2) ของกำนัลเป็นเหตุ
酒不醉人人自醉，花不迷人人自迷。
直饶今日能知悔，何不当初莫去为？
เหล้าไม่ทำคนเมา เมาเองไซร้
ดอกไม้ไม่ทำคนหลง หลงใหลเอง
แม้นรู้ว่าวันนี้ ดวงเส็งเครง
คงยำเยงไม่แส่เสียแต่ต้น
ขณะเดินกลับที่พักซ่งเจียงได้ยินเสียงเรียก “ยาซือ หาตัวท่านยากจริง คงเป็นเพราะยายตัวแสบพูดจาไม่เข้าหูทำให้ท่านขุ่นใจ ได้โปรดเห็นแก่หน้ายายเฒ่า ข้าจะไปสั่งสอนนางเองให้รู้จักอ่อนหวานบ้าง เย็นนี้โชคดีได้พบยาซือท่าน อย่างไรก็เชิญไปที่บ้านเถิด”
ซ่งเจียงว่า “วันนี้ข้ามีงานยุ่ง ไว้วันหลัง”
ยายหยันว่า “ไม่ได้หรอก ยายหนูตั้งตารออยู่ ท่านก็ไปดูเสียหน่อย”
“งานยุ่งจริงๆ ไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน” ซ่งเจียงคงกลัวผอซีถากถางจนฝ่อ ไม่กล้าไปพบ
ยายหยันคะยั้นคะยอว่า “เย็นนี้ ข้าต้องพาท่านไปให้ได้” แล้วก็ยุดชายเสื้อซ่งเจียงไว้แถมว่า “ใครไปพูดยุแยงเรื่องไร้สาระ ท่านก็อย่าไปเชื่อเขาเลย พวกข้าสองแม่ลูกน่ะ ชีวิตที่เหลือก็ต้องพึ่งพาอาศัยยาซือท่าน
มีอะไรท่านก็บอกข้า ยายหนูทำอะไรผิดพลาด ข้าจัดการเอง ยาซือท่านมาด้วยกันเถิด”
“ท่านอย่าเซ้าซี้เลย ข้าติดราชการยุ่งจริงๆ”
“ยาซือท่านขาดงานนิดหน่อย นายอำเภอท่านไม่ว่าอะไรหรอก เดี๋ยววันหน้าหาตัวท่านยากอีก ไปด้วยกันก่อนค่อยว่ากัน”
ซ่งเจียงทนรบเร้าไม่ได้จึงว่า “ท่านปล่อยมือเถิด ข้าไปก็แล้วกัน”
“แล้วยาซือท่านอย่าหนีไปไหนล่ะ ข้าวิ่งตามไม่ทัน”
พอไปถึงบ้าน ซ่งเจียงเข้าไปนั่งลงบนม้านั่ง ยายหยันกลัวซ่งเจียงหนีไป จึงนั่งลงข้างๆ แล้วตะโกนเรียกว่า “ลูกเอ๋ย พี่ซานหลางที่รักของเจ้ามานี่แล้ว”
หยันผอซีนอนอยู่บนเตียงกำลังเฝ้ารอจางซานอยู่ พอได้ยินแม่เรียกซานหลาง ก็คิดว่าเป็นจางซานหลาง 张三郎 จึงรีบลุกขึ้นเอามือแต่งผมแล้วคิดว่า “อายุยืนจริง ข้ารอแทบแย่ ต้องตบบ้องหูเสียหน่อยแล้ว” แล้วรีบวิ่งลงบันไดมาอย่างว่องไว แต่พอมองเห็นชัดตาว่าเป็นซ่งเจียง ก็หันหลังวิ่งขึ้นบันไดกลับไปนอนเหมือนเดิม
ยายหยันได้ยินเสียงฝีเท้าลงบันไดมาแล้วกลับขึ้นไปใหม่ จึงตะโกนไปว่า “ลูกเอ๋ย พี่ซานหลางมานี่ ทำไมกลับขึ้นไปเสียล่ะ”
ผอซีว่า “บ้านก็แค่นี้ ตาก็ไม่ได้บอด ทำไมไม่ขึ้นมาเอง ต้องรอให้ไปรับด้วย”
ยายหยันว่า “ยายเด็กนี่ พอยาซือไม่มาก็ร้องคร่ำครวญ ต้องให้ยาซือต่อว่าสักคำสองคำแล้ว” แล้วหันมาหัวเราะกับซ่งเจียงว่า “ยาซือ พวกเราขึ้นไปข้างบนกัน”
ซ่งเจียงได้ฟังคำหยันผอซีแล้วก็รู้สึกอึดอัดยิ่งนัก แต่เพราะยายหยันฉุดตัวไว้ จึงจำใจต้องตามขึ้นบันไดมา แล้วนั่งลงยังม้านั่งข้างเตียง ยายหยันฉุดลูกสาวให้ลุกจากเตียง
“ยาซืออยู่นี่แล้ว ลูกเอ๋ย เจ้าอารมณ์เสียก็ไปพูดต่อว่าจนยาซือไม่ยอมมาหา แล้วต้องมาคอยคิดถึง กว่าข้าจะไปตามตัวมาไม่ใช่ง่าย ยังมาตั้งแง่งอนไม่ลุกมาคุยกับท่านอีก”
ผอซีปัดมือแม่แล้วว่า “ท่านวุ่นวายทำไม ข้าเคยไปว่าอะไร เขาไม่มาเอง จะให้ข้าคุยอะไร”
ซ่งเจียงฟังแล้วได้แต่นั่งเงียบ ยายหยันลากเก้าอี้มาวางข้างซ่งเจียง และดันให้ลูกสาวมานั่ง “เจ้าก็มาคุยเป็นเพื่อนพี่สาม ไม่ได้เจอกันนาน พูดจาหวานๆ กันหน่อย” แต่นางผอซีกลับนั่งลงตรงข้ามกับซ่งเจียงไม่ยอมหันหน้ามา
ยายหยันว่า “ไม่มีอะไรดื่มได้อย่างไร เดี๋ยวยายเฒ่าไปหาเหล้าหากับแกล้ม ลูกก็นั่งเป็นเพื่อนยาซือท่าน ไม่ต้องอาย เดี๋ยวข้ามา”
ซ่งเจียงคิดไว้ว่า พอยายหยันออกไปแล้ว จะตามหลังกลับออกไป ยายหยันเห็นท่าทางซ่งเจียงก็รู้ทัน พอออกจากห้องก็ลงกลอนประตู ซ่งเจียงได้แต่แอบคิดว่า “ยายแม่เล้านี่รู้ทันข้า”
ยายหยันไปซื้อเหล้าและอาหารมาปรุงแล้วยกขึ้นมาให้ก็เห็นซ่งเจียงยังนั่งก้มหน้า ส่วนลูกสาวก็หันหน้าไปทางอื่น
ยายหยันจึงว่า “ลูกเอ๋ยมารินเหล้าหน่อย”
“พวกท่านกินกันเองเถิด ข้าไม่เป็นไร”
ยายหยันเห็นลูกสาวเล่นแง่อยู่นั่นแล้วก็จัดการรินเหล้าเอง ซ่งเจียงจึงจำฝืนใจดื่ม
ยายหยันว่า “ยาซือท่านไม่มา คนก็นินทากันไป ไว้พรุ่งนี้ข้าค่อยเล่าให้ฟัง คนเขาเห็นยาซือมานี่ จะได้เลิกพูดกัน ยาซือก็อย่าไปฟังเขาลือกันเรื่อยเปื่อย มาดื่มกันดีกว่า”
ยายหยันรินเหล้าสามจอกแล้วว่า “ลูกเอ๋ย เจ้าก็อย่าเอาแต่ทำตัวเป็นเด็ก มาดื่มสักจอก”
ผอซีคิดว่า “ใจข้ามีแต่จางซาน ใครจะไปนั่งเป็นเพื่อนเจ้า แต่ถ้าไม่มอมเสียให้เมาแล้วก็คงมาวุ่นวายกับข้าไม่เลิก” จึงฝืนดื่มไปครึ่งจอก
ยายหยันว่า “ลูกก็ดื่มสักสองจอกแล้วค่อยเข้านอน ยาซือท่านก็ดื่มให้เต็มที่”
ซ่งเจียงทนคะยั้นคะยอไม่ได้ก็ดื่มเสียทีเดียวห้าจอก ยายหยันเองก็ดื่มเสียหลายจอกแล้วลงบันไดไปต้มเหล้าเพิ่ม
ยายหยันติดลมเสียเอง ระหว่างต้มก็ดื่มไปอีกเยอะ พอยกเหล้าขึ้นมาชั้นบนอีกทีก็เห็นซ่งเจียงยังนั่งใบ้ ผอซียังนั่งเมินเหมือนเดิม ก็หัวเราะร่วนแล้วว่า “ท่านทั้งสองก็ไม่ใช่ตุ๊กตาปั้น ทำไมไม่มีเสียง ยาซือท่านเป็นลูกผู้ชายก็ควรอ่อนโยนพูดเล่นเอาใจหน่อย”
ซ่งเจียงก็ยังคงเฉย กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
หยันผอซีคิดในใจว่า “เจ้าไม่สนใจข้า รอข้าไปกระเซ้าเย้าแหย่เหมือนแต่ก่อน ก็รอไปเถอะ”
เหลือแต่ยายหยันที่ดื่มไปเยอะ จึงอ้อแอ้พูดของแกไปเรื่อยเปื่อย
只要孤老不出门，花言巧语弄精魂。
几多聪慧遭他陷，死后应须拔舌根。
ขอเพียงเจ้าบุญทุ่มยอมอยู่บ้าน
จำพูดหวานหว่านล้อมกล่อมให้หลง
ใช้เล่ห์กลสารพันปั่นจนงง
ตายแล้วคงต้องจับมาลากลิ้นลวง
ในอำเภอวิ่นเฉิงมีคนขายอาหารหมักดองชื่อ พี่รองถัง 唐二哥 คนเรียกว่า ถังหนิวเอ๋อ 唐牛儿 นอกจากขายของแล้วก็เป็นพวกปังเสียน 帮闲 ซ่งเจียงเคยช่วยเหลือบ่อยๆ พอได้ข่าวราชการอะไรเอามาบอกซ่งเจียงก็ได้เงินใช้ ฉะนั้นเวลาซ่งเจียงใช้งานอะไรจึงรีบทำไม่คิดชีวิต เย็นวันนี้เล่นพนันเสีย จึงมาหาซ่งเจียงที่อำเภอ แต่ไม่พบ พอถามคนในตลาดก็รู้ว่ามาบ้านหยันผอซี
“นางคนชั่วนี่คบชู้กับจางซานลับหลังซ่งยาซือ แต่ท่านคงระแคะระคายจึงไม่ไปหาเสียนาน เย็นนี้คงเป็นยายแม่เล้าล่อลวงไป วันนี้ข้าพอดีไม่มีเงินใช้ อย่างไรต้องไปขอเหล้าดื่มสักหน่อย”
พอมาถึงบ้านหยันผอซี เห็นไฟสว่างอยู่ประตูก็ไม่ได้ปิดจึงเปิดแล้วเดินขึ้นบันไดไปก็พอดีเห็นยายหยันกำลังอ้อแอ้เพ้อเจ้ออยู่
ซ่งเจียงเห็นเข้าจึงคิดว่า “หมอนี่มาได้จังหวะพอดี” จึงแกล้งทำเสียงเคือง
ถังหนิวเอ๋อพอมีไหวพริบจึงกล่าวกับซ่งเจียงว่า “ข้าน้อยหาเสียทั่ว ที่แท้ก็มาดื่มเหล้าสำราญอยู่ที่นี่เอง”
ซ่งเจียงว่า “ที่อำเภอมีอะไรด่วนหรือ”
“ยาซือ ลืมแล้วหรือ ข้อราชการเมื่อเช้า ท่านนายอำเภอยังรออยู่ที่ว่าการใช้คนออกมาตามสี่ห้าคนแล้วไม่พบท่านร้อนใจอยู่ ยาซือท่านรีบไปเถิด”
ซ่งเจียงว่า “เมื่อเร่งด่วนก็ต้องรีบไป” แล้วรีบลุกขึ้นจะลงไปชั้นล่าง
ยายหยันรีบคว้าตัวไว้ว่า “ยาซืออย่าเล่นลูกไม้นี้ เจ้าถังหนิวเอ๋อนี่ก็อีกคน จะมาตบตายายเฒ่าอย่างข้า เอามะพร้าวห้าวมาขายสวน ดึกป่านนี้นายอำเภอเองคงกลับไปดื่มเหล้ากับฮูหยินแล้ว จะมีราชการอะไรอีก”
ถังหนิวเอ๋อว่า “ท่านนายอำเภอมีราชการด่วนจริง ข้าไม่ได้โกหก”
ยายหยันว่า “ผายลมสุนัข ข้าเห็นทะลุหมด ยาซือทำเสียงไม่พอใจให้เจ้าเล่นลูกไม้ เจ้าไม่ช่วยพายาซือมาบ้านข้ายังจะมาชิงตัวไป” ยายหยันตบต้นคอถังหนิวเอ๋อไปฝ่ามือหนึ่งจนเซลงบันไดไป
“มาตบข้าทำไม”
“เจ้ามาทำชามข้าวข้าแตก เหมือนฆ่าพ่อฆ่าแม่ เจ้ากล้าร้องเสียงดัง ข้าก็ต้องตบเจ้าขอทานขี้ขโมยอย่างเจ้า”
ถังหนิวเอ๋อทะลึ่งเข้ามา “ตบสิ”
ยายหยันกำลังตึงด้วยฤทธิ์เหล้า กางมือตบหน้าไปอีกสองฉาด จนหนิวเอ๋อหนีออกนอกประตูไป ยายหยันจึงปิดประตูแล้วลงกลอนเสีย
ถังหนิวเอ๋อโดนตบไปสองฉาด ยืนด่าอยู่หน้าประตู “ยายแม่เล้า ไม่เห็นแก่ซ่งยาซือ ข้าต้องพังบ้านเจ้าให้แหลก ไม่เล่นงานเจ้า ไม่แซ่ถัง” ด่าพอแล้วก็เดินหนีไป
ยายหยันขึ้นบันไดมาบอกซ่งเจียงว่า “ยาซือไม่ต้องไปสนใจอะไรเจ้าขอทานนั่น แค่มาขอเหล้ากิน คนพรรค์นี้ไม่พ้นนอนตายข้างถนน ยังกล้ามาหาเรื่องชาวบ้าน”
ซ่งเจียงไม่รู้จะทำอย่างไร หาทางปลีกตัวไปไม่พ้น
ยายหยันว่า “ยาซืออย่าใส่ใจ ดื่มจอกนี้ก็พอ ข้าว่าพวกท่านสองคนไม่พบกันนาน คงอยากเข้านอนแล้ว เดี๋ยวข้าเก็บให้เรียบร้อย” ยายหยันให้ซ่งเจียงดื่มอีกสองจอก แล้วก็เก็บถ้วยชามกลับครัวไป
ซ่งเจียงคิดว่า “แม่ลูกคู่นี้รู้เห็นกับจางซาน ทีแรกข้าก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ดูแล้วเป็นเรื่องจริง นี่ก็ดึกแล้ว คงต้องนอนที่นี่ ดูว่าคืนนี้นางคนนี้จะทำอย่างไรกับข้า”
ยายหยันกลับโผล่ขึ้นบันไดมาบอกว่า “ดึกแล้ว ยาซือทั้งคู่รีบเข้านอนเถิด”
ผอซีว่า “ไม่ใช่เรื่องของท่าน ท่านรีบนอนเถิด”
ยายหยันหัวเราะแล้วลงบันไดไป ปากก็ว่า “ยาซือคืนนี้ขอให้มีความสุข พรุ่งนี้ก็ตื่นสายหน่อย”
ซ่งเจียงยังคงนั่งเฉยอยู่บนม้านั่งรอผอซีมาคุยเหมือนแต่ก่อน นางผอซีคิดในใจว่า “ข้าคิดถึงแต่จางซาน เจ้าก็ทำตัวเป็นตะปูตำข้า ยังมารอข้าเข้าหาก่อน มีแต่เรือเข้าหาฝั่ง มีฝั่งที่ไหนเข้าหาเรือ”
จางซานหยอกเย้าเอาใจนางผอซีจนเคยตัวแล้ว มีหรือนางจะมาใส่ใจซ่งเจียง
原来这色最是怕人。若是他有心恋你时，身上便有刀剑水火，也拦他不住，他也不怕；若是他无心恋你时，你便身坐在金银堆里，他也不睬你。
รู้เถิดว่าตัณหาน่ากลัวนัก
แม้นใจรักเภทภัยหาได้หวั่น
แม้นมิได้มีใจให้แก่กัน
สมบัติอันก่ายกองไม่มองแล
佳人有意村夫俏，红粉无心浪子村。
คนงามยามต้องใจไพร่ก็หล่อ
คนสวยพอเดียดฉันท์มันก็ไพร่
ใต้แสงตะเกียง ทั้งสองต่างอึดอัดนั่งประจันหน้าไม่พูดจา เหมือนรูปปั้นรอเวลาให้ดินแห้งยกตั้งศาล ค่ำลงทุกที แสงจันทร์ส่องลอดหน้าต่าง
银河耿耿，玉漏迢迢。
穿窗斜月映寒光，透户凉风吹夜气。
谯楼禁鼓，一更未尽一更催；
别院寒砧，千捣将残千捣起。
画檐间叮当铁马，敲碎旅客孤怀；
银台上闪烁清灯，偏照闺人长叹。
贪淫妓女心如火，仗义英雄气似虹。
ทางช้างเผือกขาวสกาวกลางเวหา
ถังน้ำหยดบอกเวลาวังเวงแว่ว
หนาวจันทร์ทอลอดหน้าต่างด่างเป็นแนว
เยือกลมแผ่วผ่านประตูรัตติกาล
เสียงกลองจากหอยาม
เร่งยามแล้วยามเล่าผ่าน
เสียงหวดผ้ากลางลาน
หวดซ้ำซากเมื่อผ้าคลาย
กระดิ่งลมดังติงตังใต้ชายคา
อกเหว่ว้าคนสัญจรใกล้สลาย
จันทราดังตะเกียงส่องประกาย
คล้ายแกล้งฉายให้นวลนางนั่งถอนใจ
ใจนางโลมร้อนรุ่มร่านราคะ
จิตวีรชนทรงธรรมดังรุ้งทอ
(หยกหยด 玉漏 คือ ถังน้ำหยดบอกเวลา 漏壶 พอหยดถึงขีดที่กำหนด ก็จะตีกลองบอก)
ทั้งคู่นั่งกันเฉยจนล่วงเข้ายามสอง นางผอซีก็ไม่ถอดชุดชั้นนอกออก กลับเข้านอนทั้งเสื้อผ้าหันหน้าหากำแพง
ซ่งเจียงเห็นนางไม่สนใจแล้ว เวลาก็ดึกอีกทั้งดื่มไปมาก จำต้องเข้านอนบ้าง จึงถอดเสื้อผ้าชั้นนอกออก แก้เอาไถ้ที่ใส่ซองเอกสารและมีดพกพาดไว้ที่ลูกกรงปลายเตียง ถอดรองเท้าแล้วเข้านอน ผ่านไปครึ่งชั่วยามยังไม่หลับ ได้ยินเสียงนางผอซีทำเสียงหัวเราะเยาะ ซ่งเจียงยิ่งหงุดหงิดนอนไม่หลับ
欢娱嫌夜短，寂寞恨更长。
ยามสุขราตรีสั้น ยามเหงานั้นโมงยามยาว
ดูเวลายามสามครึ่งแล้วก็ยังหลับไม่ลง จนกระทั่งยามห้า ซ่งเจียงจึงลุกขึ้นมาล้างหน้าแล้วแต่งตัว ปากก็ด่าว่า “เจ้ามันคนชั้นต่ำไร้มารยาท”
นางผอซีก็ไม่ได้หลับ หันกลับมาสวนว่า “เจ้าก็น่าไม่อาย”
ซ่งเจียงลงบันไดมา ยายหยันได้ยินเสียงฝีเท้าจึงว่า “ยาซือนอนต่อเถิด ฟ้ายังไม่แจ้งเลย เพิ่งยามห้าจะไปไหน”
ซ่งเจียงไม่ตอบ เดินไปเปิดประตู
“ยาซือออกไปแล้ว ปิดประตูด้วยล่ะ”
ซ่งเจียงปิดประตูแล้วก็เดินกลับมาทางบ้านตน พอเดินผ่านหน้าอำเภอเห็นตะเกียงดวงหนึ่งสว่างอยู่ พ่อเฒ่าหวางขายน้ำแกงสมุนไพรออกมาขายแต่เช้า
เฒ่าหวางทักว่า “ยาซือ วันนี้มาเช้าจัง”
“เมื่อคืนเมาไปหน่อย เลยฟังกลองยามผิด”
“เช่นนั้น ยาซือเชิญดื่มน้ำแกงเอ้อเฉิน 二陈汤 ถอนเหล้าหน่อย”
ซ่งเจียงนั่งลงดื่มน้ำแกงแล้วก็นึกได้ว่า เคยสัญญากับเฒ่าหวางว่าจะซื้อโลงศพให้ เช่นนั้นก็เอาทองแท่งของเฉาไก้ให้เสียเลย จึงบอกว่า “เฒ่าหวาง วันก่อนข้าเคยบอกจะช่วยค่าโลงศพ วันนี้พอดีมีทองติดตัวอยู่ ท่านไปที่ร้านเฉินซานหลางซื้อเอาไปเก็บไว้ที่บ้านก่อน”
เฒ่าหวางว่า “ผู้มีพระคุณคอยช่วยเหลือผู้เฒ่า ข้าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ชาติหน้าเกิดเป็นม้าลาคงได้แทนคุณ”
“อย่าพูดเช่นนั้น” แล้วซ่งเจียงก็ล้วงหาซองเอกสารที่เก็บทองคำไว้ก็ต้องตกใจ นึกขึ้นมาได้ว่าลืมไว้ที่ปลายเตียงหยันผอซี ทองคำนั่นไม่เท่าไรหรอก แต่หนังสือของเฉาไก้ถ้ามีใครพบเข้าคงเป็นเรื่องใหญ่ ตอนรับมาว่าจะเผาทิ้งก็ไม่ได้เผา เก็บไว้เผาทีหลังก็ลืมเสียนี่
ซ่งเจียงว่า “ผู้เฒ่าอย่าหาว่าข้าหลอกท่าน ทองอยู่ในซองเอกสาร ข้ารีบออกมาเลยลืมไว้ที่บ้าน เดี๋ยวต้องรีบกลับไปเอา”
“ไม่ต้องไปหรอก พรุ่งนี้ค่อยเอามาให้ก็ไม่สาย”
“ข้ามีเอกสารอื่นที่ต้องใช้ ต้องรีบไปละ” ซ่งเจียงจึงรีบย้อนกลับมาบ้านหยันผอซี
ตอนก่อนหน้า : หยันผอซี
ตอนถัดไป : สังหารผอซี
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
