ขุนโจรเหลียงซาน 45
ซ่งเจียง ฝนยามแล้ง (3) สังหารผอซี
合是英雄有事来，天教遗失箧中财。
已知着爱皆冤对，岂料酬恩是祸胎！
คงเป็นด้วยวีรชนก่อเรื่องมา
ฟ้าจึงให้เสียทรัพย์ที่หวงแหน
รู้อยู่ว่ามีรักมักมีแค้น
ใครจักคิดของแทนคุณกลับก่อภัย
ทางด้านหยันผอซีเมื่อซ่งเจียงไปแล้วก็ลุกจากเตียงบ่นกะปอดกะแปดว่า “หมอนั่นทำให้แม่ไม่ได้นอนทั้งคืน ข้ารอแต่จางซาน ใครจะไปสนใจแก” บ่นพลางปูเตียงไป แล้วถอดเสื้อผ้าชั้นนอกออก มองไปยังปลายเตียง เห็นไถ้ที่ซ่งเจียงลืมเอาไว้
ผอซีหัวเราะแล้วว่า “เจ้ามืดนั่นลืมไถ้ไว้ แม่ยึดเสียเลยเก็บไว้ให้จางซาน” พอเอื้อมมือไปหยิบไถ้กับมีดพกมาถือไว้ก็รู้สึกว่าในไถ้มีน้ำหนัก จึงเปิดปากไถ้เอามาเขย่าบนโต๊ะ ทองคำแท่งที่ใช้จดหมายห่อไว้ก็หล่นลงมา
พอเห็นทองแท่ง ผอซีก็หัวราะว่า “ข้ากับจางซานมีของดีกินกันละ หมู่นี้จางซานยิ่งผอมอยู่”
ผอซีหยิบจดหมายที่ห่อทองไว้คลี่ออกอ่าน เห็นเป็นหนังสือของเฉาไก้ ผอซีจึงว่า “ข้าหวังครองคู่ผัวตัวเมียกับจางซานแต่มีเจ้ามาขวางกลาง วันนี้เจ้าเป็นลูกไก่ในมือข้าแล้ว เจ้าสมคบกับโจรเขาเหลียงซานได้ทองมาหนึ่งร้อยตำลึง แม่จะค่อยๆ รีดเอาทองเจ้าทั้งหมด” แล้วก็เอาจดหมายห่อทองใส่กลับลงในซองเอกสารตามเดิม พลันได้ยินเสียงประตูที่ชั้นล่าง
ยายหยันถามว่า “ใคร”
ซ่งเจียงว่า “ข้าเอง”
ยายหยันว่า “ข้าว่าแล้วยังเช้าอยู่ ยาซือก็ไม่เชื่อ นี่รีบกลับมานอนกับน้องต่อล่ะสิ ไว้ฟ้าแจ้งแล้วค่อยไป”
ซ่งเจียงไม่ตอบ รีบขึ้นบันไดมา ผอซีรีบเอาไถ้กับมีดพกม้วนไว้ด้วยกันแล้วซุกไว้ใต้ผ้าห่ม ล้มตัวนอนหันหากำแพงแกล้งกรนทำเป็นหลับ ซ่งเจียงเข้ามาในห้อง มองหาซองเอกสารที่ลูกกรงปลายเตียงไม่อยู่เสียแล้ว จึงเขย่าตัวนางผอซี
“เอาซองเอกสารคืนข้ามา”
นางผอซีแกล้งทำเป็นหลับ ซ่งเจียงจึงเขย่าตัวนางอีก
ผอซีว่า “แม่กำลังหลับอยู่ ใครมากวนนี่”
ซ่งเจียงว่า “เจ้าก็รู้ว่าเป็นข้า แกล้งไปทำไม”
“พี่มืด ท่านว่าอะไร”
“เอาซองเอกสารคืนข้ามา”
“ท่านเอามาให้ข้าเมื่อไร ถึงได้มาทวง”
“ข้าลืมไว้ที่ปลายเตียง ในห้องนี้ก็ไม่มีใคร ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร เจ้าเอามาคืนข้า อย่าล้อเล่น”
“ใครไปล้อเล่น ข้าไม่เคยเก็บไว้”
ซ่งเจียงว่า “เมื่อคืนเจ้านอนทั้งเสื้อผ้า ตอนนี้เจ้าถอดออกห่มแต่ผ้า เจ้าลุกขึ้นมาจัดเตียงแล้วเอาของไปเป็นแน่”
ผอซีเลิกคิ้วถลึงตาว่า “แม่เอาไปแล้วไง ไม่คืนให้เจ้า ไปแจ้งความจับข้าว่าเป็นขโมยสิ”
“ข้าไม่ได้ว่าเจ้าเป็นขโมย”
“รู้แล้วสิว่าแม่ไม่ใช่ขโมย”
“เห็นแก่ที่ข้าก็เคยช่วยพวกเจ้าแม่ลูก เอาของมาคืนข้า ข้าจะรีบไปทำงาน”
ผอซีว่า “ปกติก็มาโทษแม่ว่ามีอะไรกับจางซาน อย่างไรเขาก็ไม่เหมือนเจ้า คบหาโจร”
ซ่งเจียงว่า “อย่าเสียงดัง เดี๋ยวข้างบ้านได้ยินจะเข้าใจผิด”
“เจ้ากลัวคนอื่นได้ยิน ก็ไม่น่าทำ หนังสือฉบับนั้นแม่เก็บไว้เอง ถ้าจะให้แม่คืนต้องรับปากสามเรื่อง”
“อย่าว่าแต่สามเรื่อง สามสิบก็ได้แล้วแต่เจ้า”
“กลัวแต่จะทำไม่ได้
“ได้ก็จะทำ สามเรื่องนั้นมีอะไรบ้าง”
หยันผอซีว่า “ข้อแรก เจ้าเอาหนังสือขายตัวมาคืนข้า แล้วเขียนหนังสือยินยอมให้ข้าแต่งงานอยู่กินกับจางซานได้ จะไม่มาข้องแวะทวงอะไรเอากับข้าอีก”
ซ่งเจียงว่า “เรื่องนี้ตามนั้น”
ผอซีว่า “ข้อสอง เสื้อผ้าเครื่องประดับ ของใช้ในบ้าน แม้เจ้าจะเป็นคนออกเงิน ก็ต้องทำหนังสือยินยอมว่าจะไม่กลับมาทวงอะไรจากข้า” ซ่งเจียงว่า “เรื่องนี้ตามนั้น”
ผอซีว่า “ส่วนข้อสามกลัวว่าเจ้าจะทำไม่ได้”
“ข้ายอมตามเจ้าได้สองข้อแล้ว มีอะไรไม่ได้อีก”
ผอซีว่า “ทองคำหนึ่งร้อยตำลึงที่เฉาไก้เขาเหลียงซานให้เจ้าไว้ เอามาให้ข้าทั้งหมด ข้าจึงคืนซองเอกสารกับหนังสือให้เจ้า”
ซ่งเจียงว่า “ทองคำร้อยตำลึงที่เขียนบอกว่าให้ข้าก็จริง แต่ข้าไม่ได้รับไว้ให้เขาเอากลับไป ไว้ข้ามีเมื่อไร จะรีบประเคนให้เจ้า”
ผอซีว่า “ใครก็รู้ ข้าราชการเห็นเงิน เหมือนแมลงวันเห็นขี้ เขาเอาเงินมาให้แต่เจ้าส่งคืน ผายลม พวกข้าราชการอย่างเจ้า แมวที่ไหนไม่กินคาว หลอกใครใครจะเชื่อ เจ้ากลัวว่าทองร้อยตำลึงเป็นของโจรก็รีบเอามาให้ข้า”
ซ่งเจียงว่า “เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนซื่อมือสะอาด ไม่เคยโกหก ถ้าเช่นนั้น เจ้าให้เวลาข้าสามวัน ข้ากลับไปขายสมบัติที่บ้านหาทองร้อยตำลึงให้เจ้า เจ้าเอาซองเอกสารคืนมาก่อน”
ผอซีหัวเราะเยาะ “เจ้ามืดฉลาดนักนะ เห็นข้าเป็นเด็กอมมือ เอาซองเอกสารคืนให้ก่อนแล้วรอสามวันค่อยไปทวงเอาทองจะมีหรือ หมูไปไก่มา”
ซ่งเจียงว่า “ข้าไม่มีทองจริงๆ”
ผอซีว่า “พรุ่งนี้เช้าไปที่ว่าการ ดูว่าเจ้ายังกล้าพูดว่าไม่มีทองอีกหรือไม่”
ซ่งเจียงได้ยินคำว่า “ที่ว่าการ” ก็เหลืออด ถลึงตาว่า “เจ้าจะคืนหรือไม่คืน”
“ไม่คืน ให้พูดร้อยคำก็ไม่คืน อยากได้คืนไปเอาที่อำเภอ”
ซ่งเจียงเลิกผ้าห่มขึ้นเห็นนางกอดเอาของไว้แนบอก ซ่งเจียงว่า “อยู่นี่เอง” แล้วก็เข้ามาชิง นางผอซีไม่ยอมปล่อยมือ ซ่งเจียงจึงกระชากเอาจนมีดพก 压衣刀 หล่นลงบนเตียง ซ่งเจียงจึงคว้ามีดขึ้นมา
ผอซีเห็นซ่งเจียงแย่งมีดไปได้จึงตะโกนว่า “เฮยซานหลาง 黑三郎 จะฆ่าคน”
พอได้ยินซ่งเจียงพลันได้ความคิด ยิ่งกำลังหาทางระบายโทสะอยู่ จึงลงมือจริง ใช้มือซ้ายกดตัวนางไว้ ใช้มีดในมือขวาจ้วงแทงใส่หน้าผากนางจนเลือดพุ่ง ซ่งเจียงเกรงนางยังไม่ตายจึงแทงไปอีกทีหนึ่งจนนางคอพับกับหมอน
手到处青春丧命，刀落时红粉亡身。
七魄悠悠，已赴森罗殿上；
三魂渺渺，应归枉死城中。
紧闭星眸，直挺挺尸横席上；
半开檀口，湿津津头落枕边。
从来美兴一时休，此日娇容堪恋否。
พอลงมือชีพสาวเจ้าปลิดปลง
พอลงมีดร่างอนงค์ปลงสังขาร
วิญญาณเจ็ดคืนตำหนักยมบาล
สังขารสามกลับสู่อนิจจัง
ดาราดับสนิทลง
นอนแข็งตรงขวางเตียงตั่ง
ปากแดงเผยอยัง
น้ำลายหลั่งหัวหล่นหมอน
โฉมสะคราญตอนสิ้นสูญมอดม้วย
ยังสวยสดงดงามชวนหลงฤา
ซ่งเจียงเอาจดหมายออกจากซองเอกสารมาเผาทิ้งที่ตะเกียง เอาไถ้กลับมาคาดเอวแล้วเดินลงบันไดมา ยายหยันที่นอนอยู่ชั้นล่างได้ยินสองคนทะเลาะกันข้างบน ตอนแรกไม่สนใจ พอได้ยินลูกสาวตะโกนว่า “เฮยซานหลาง จะฆ่าคน” จึงลุกขึ้นสวมเสื้อแล้วเดินขึ้นบันไดมา จึงชนเข้ากับซ่งเจียงที่กำลังลงบันได
ยายหยันถามว่า “ท่านสองคนทะเลาะกันเรื่องอะไร”
ซ่งเจียงว่า “ลูกสาวท่านไม่มีมารยาท ข้าฆ่าตายไปแล้ว”
ยายหยันหัวเราะว่า “อะไรกัน ยาซือเมาหรือจึงฆ่าคน ยาซืออย่าล้อยายเฒ่าเล่น”
“ไม่เชื่อก็เข้าห้องไปดูสิ ข้าฆ่าไปแล้วจริงๆ”
“ไม่เชื่อหรอก” แต่พอผลักประตูเข้าไปก็เห็นศพนอนเลือดอาบอยู่ ยายหยันจึงว่า “แย่แล้ว ทำอย่างไรล่ะทีนี้”
ซ่งเจียงว่า “ข้าเป็นลูกผู้ชาย ไม่หนีไปไหนหรอก แล้วแต่ท่าน”
ยายหยันว่า “ยายลูกไม่รักดี ไม่ผิดหรอกที่ยาซือฆ่าเสีย แต่ต่อไปใครจะเลี้ยงดูยายเฒ่าล่ะ”
ซ่งเจียงว่า “เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหา ข้าพอมีฐานะเลี้ยงดูท่านให้สุขสบายได้ตลอดชีวิต”
“นั่นก็ดี ขอบคุณยาซือท่าน แต่นางตายอยู่บนเตียงนี่จะทำอย่างไร”
“ไม่ยาก เดี๋ยวข้าไปซื้อโลงศพจากเฉินซานหลางให้ท่าน เวลาพวกสัปเหร่อมาข้าจะคุยกับพวกเขาเอง ส่วนค่าจัดงานข้าจะให้ท่านอีกสิบตำลึง”
ยายหยันขอบคุณแล้วว่า “ยาซือรีบฉวยโอกาสที่ยังเช้าอยู่หาโลงมาใส่ก่อนที่พวกข้างบ้านจะมาเห็น”
“ก็ดี ท่านเอากระดาษพู่กันมา ข้าเขียนหนังสือให้ท่านไปเบิกโลงศพ”
ยายหยันว่า “เอาหนังสือไป มิสู้ยาซือท่านไปเอง เขาจะได้รีบมา”
“นั่นก็จริง”
ทั้งสองลงบันไดออกจากบ้านมา ยายหยันเอากุญแจคล้องประตูไว้ แล้วพากันเดินมาจนถึงหน้าอำเภอ ฟ้ายังไม่ทันสว่างแต่ที่ว่าการเปิดแล้ว พอถึงหน้าอำเภอยายหยันก็จับตัวซ่งเจียงไว้มั่นแล้วตะโกนว่า “มีโจรฆ่าคนตายอยู่นี่”
ซ่งเจียงตกใจรีบเอามืออุดปาก “อย่าตะโกน”
เจ้าหน้าที่ที่หน้าอำเภอเดินมาดูเห็นซ่งเจียงก็จำได้จึงบอกว่า “ยายเฒ่าหุบปาก ยาซือไม่ใช่คนแบบนั้น มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน”
ยายหยันว่า “เขานี่แหละคนร้าย ช่วยข้าจับเข้าไปในอำเภอที”
ซ่งเจียงนั้นปกติชอบช่วยเหลือคน จึงมีคนเคารพและรู้จักกันทั้งอำเภอ เจ้าหน้าที่จึงไม่เชื่อยายหยันและไม่ยอมจับซ่งเจียง
好人有难皆怜惜，奸恶无灾尽诧憎。
可见生平须自检，临时情义始堪凭。
คนดียามยากเข็ญคนเห็นใจ
คนชั่วไร้เภทภัยคนยังชัง
สำรวจตนดำรงชีพระแวดระวัง
น้ำใจยังได้พึ่งยามฉุกเฉิน
ถังหนิวเอ๋อคอนเอาถาดขิงดองเดินมาขายยังตลาดเช้าหน้าอำเภอพอดี แลเห็นยายเฒ่ากล่าวโทษและจับตัวซ่งเจียงไว้ ก็นึกถึงเรื่องที่นางไล่ตบเอาเมื่อคืนแล้วฉุนขึ้นมา เอาถาดขิงฝากเฒ่าหวางขายน้ำสมุนไพรแล้วเดินมาตวาดใส่ยายหยันว่า “ยายแม่เล้า จับยาซือไว้ทำไม”
ยายเฒ่าว่า “ถังเอ้อ เจ้าไม่ต้องมาช่วยเขา ไม่งั้นข้าจะให้เจ้าใช้ชีวิตแทน”
ถังหนิวเอ๋อจึงโกรธไม่ฟังเสียงคว้ามือยายหยันแล้วตบหน้าไปหนึ่งฉาด จนยายหยันเห็นดาวเต็มฟ้า หลุดมือปล่อยซ่งเจียง ซ่งเจียงอาศัยจังหวะชุลมุนรีบหนีไป
ยายหยันคว้าตัวถังหนิวเอ๋อไว้ตะโกนว่า “ซ่งยาซือฆ่าลูกสาวข้า เจ้ากลับมาปล่อยตัวไป”
ถังหนิวเอ๋อตกใจว่า “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร”
ยายหยันตะโกนว่า “พวกท่านช่วยข้าจับโจรที”
พวกเจ้าหน้าที่เห็นเป็นซ่งเจียงต่างไม่ลงมือ แต่พอเป็นถังหนิวเอ๋อนั้นต่างกัน จึงเข้ามาจับตัวแล้วพาเข้าอำเภอมากับยายหยัน
祸福无门，惟人自召；
披麻救火，惹焰烧身。
โชคเคราะห์ไร้ประตู
ไยสู่รู้แส่หาทาง
ดับไฟโดยใช้ฟาง
ย่อมถูกย่างกลางกองเพลิง
นายอำเภอพอแจ้งว่ามีคดีฆ่าคนตายก็ออกว่าการ เห็นยายเฒ่าคุกเข่าอยู่ด้านซ้าย ชายฉกรรจ์คุกเข่าอยู่ด้านขวา จึงถามว่า “คดีฆ่าคนตายมีว่าอย่างไร”
ยายหยันฟ้องว่า “ผู้เฒ่าแซ่หยัน มีลูกสาวชื่อผอซี ขายให้เป็นเมียนอกบ้าน 外宅 ของซ่งยาซือ เมื่อคืนนี้ ลูกสาวข้ากับซ่งเจียงดื่มเหล้ากันอยู่ ถังหนิวเอ๋อผู้นี้ก็มาหาเรื่องยืนด่าอยู่หน้าประตู เพื่อนบ้านต่างรู้เห็นเป็นพยาน เข้านี้ซ่งเจียงออกจากบ้านไปพักหนึ่งก็ย้อนกลับมาฆ่าลูกสาวข้า ยายเฒ่าจับตัวไว้ได้ที่หน้าอำเภอ ถังเอ้อผู้นี้มาช่วยชิงตัวซ่งเจียงหนีไป ขอให้นายท่านช่วยเป็นธุระด้วย”
นายอำเภอถามว่า “เจ้าเป็นผู้ชิงตัวคนร้ายหรือ”
ถังหนิวเอ๋อว่า “ผู้น้อยไม่รู้สาเหตุของเรื่อง เมื่อคืนนี้ไปหาซ่งเจียงเพื่อขอเหล้าดื่ม ถูกยายหยันผู้นี้ไล่ตบออกมาจากบ้าน เช้านี้ขณะที่เอาขิงดองมาขาย พบยายหยันจับตัวซ่งเจียงไว้ที่หน้าอำเภอ ผู้น้อยจึงเข้าไปเจรจา เขากลับหนีไป ไม่รู้มาก่อนว่าเขาฆ่าลูกสาวยายผู้นี้ตาย”
นายอำเภอตวาดว่า “เหลวไหล ซ่งเจียงเป็นคนสัตย์ซื่อ ไหนเลยจะเที่ยวฆ่าคน เรื่องนี้เจ้าน่าจะเป็นผู้ก่อ เจ้าหน้าที่ !” จึงเรียกเจ้าหน้าที่จะให้นำตัวไปลงโทษ
ทางด้านจางเหวินหย่วนเป็นยาซือในอำเภอเช่นกัน เมื่อรู้เรื่องยายหยันฟ้องซ่งเจียงว่าฆ่าลูกสาวตาย “นี่มันชู้รักของข้า” จึงสอบถามผู้รู้เห็นแล้วเขียนคำฟ้องแทนยายหยันตั้งเป็นคดีขึ้นมา จากนั้นก็เรียกสัปเหร่อ เจ้าหน้าที่ ผู้ใหญ่บ้าน เพื่อนบ้านและผู้เกี่ยวข้อง พากันมาตรวจที่เกิดเหตุที่บ้านหยันผอซี ตรวจสภาพศพ เก็บได้มีดของกลางเล่มหนึ่ง ตรวจโดยละเอียดแล้วก็ให้เก็บศพใส่โลงนำไปตั้งที่วัด แล้วพาผู้เกี่ยวข้องกลับมายังอำเภอ
นายอำเภอนั้นสนิทกับซ่งเจียงมีเจตนาจะช่วยเหลือจึงสอบสวนถังหนิวเอ๋ออยู่หลายรอบแต่ถังหนิวเอ๋อคงยืนกรานว่าตนไม่รู้เรื่องไม่ว่าจะถูกโบยกี่รอบ นายอำเภอจึงรู้ว่าถังหนิวเอ๋อไม่รู้เรื่องจริง แต่ยังต้องการหาทางช่วยซ่งเจียงจึงให้ใส่คาถังหนิวเอ๋อแล้วนำไปขังคุกไว้
จางเหวินหย่วนเมื่อมาถึงอำเภอก็นำมีดของกลางส่งให้นายอำเภอและรายงานเรื่องที่ไปตรวจที่เกิดเหตุมา และว่า “มีดของกลางที่พบนี้เป็นมีดพกของซ่งเจียง ควรนำตัวซ่งเจียงมาสอบสวนคงได้เบาะแส”
นายอำเภอไม่มีทางเลี่ยงต้องให้คนไปจับกุมตัวที่บ้านซ่งเจียง พอไปถึงก็พบว่าซ่งเจียงหลบหนีไปแล้ว
จางเหวินหย่วนรายงานว่า “ผู้ต้องหาซ่งเจียงที่หลบหนี มีบิดาคือซ่งไท่กงและน้องชายซ่งชิง อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านสกุลซ่ง ควรนำตัวมาสอบสวนที่อำเภอ”
นายอำเภอจึงจำต้องใช้คนมายังบ้านสกุลซ่ง
ตอนก่อนหน้า : ของกำนัลเป็นเหตุ
ตอนถัดไป : จูถงปกป้องฝน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
