ถ้าเคยชินกับการอยู่ลำพัง ความกลัวอันตรายจะไม่ค่อยชัดนะคะ แต่จะชัดขึ้นเมื่อสภาพแวดล้อมเปลี่ยน ในทางเดียวกันถ้าเคยอยู่เป็นหมู่เป็นฝูง แล้วจู่ๆต้องอยู่ลำพัง แล้วเกิดความรู้สึกกลัวอันตรายขึ้นมา ก็ไม่ได้ผิดปกติอะไร ถือว่าสัญชาตญาณของเรายังใช้ได้ดี
ความกลัวอันตราย กับ สัญชาตญาณการระแวดระวังภัย (sense of safety) สองสิ่งนี้ต่างกัน
รับมืออย่างไร จัดการอย่างไร ??
– พิจารณาก่อนว่าความกลัวอยู่ในระดับใด ระดับแว๊ปๆหรือแค่มโน ระดับหมกมุ่น-คิดซ้ำๆคิดวน
– แม้ความกลัวจะเป็นสัญชาตญาณ แต่เราไม่จำเป็นต้องตอบสนองไปตามสัญชาตญาณในทุกกรณี
– เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อความกลัว มองว่า "ความกลัวเป็นเครื่องทดสอบกำลังสติ" เป็นจุดเริ่มต้นในการฝึกสติ เป้าหมายเพื่อให้มีสติที่มั่นคงแต่ยืดหยุ่น มิใช่เพิกเฉยต่อสัญชาตญาณ
– เปลี่ยนความกลัวให้เป็น sense of safely ลงมือปฏิบัติจริง (ไม่ใช่แค่คิดในหัว-เปลี่ยนมุมมอง-ทำความเข้าใจ-ทำใจยอมรับ) แต่ลิสต์ออกมาเป็นข้อๆเลย มอง worst case scenario ว่าจะเกิดอะไรได้บ้าง มีโอกาสความเป็นไปได้เท่าไหร่ ความเสียหายเป็นอย่างไร เลวร้ายที่สุดเป็นอย่างไร ฯลฯ แล้วจึงนำไปสู่แผนรับมือต่อไป
– กำหนดให้ชัดว่า "ขั้นไหนเรียกว่าวิกฤต" ตั้งเป็นสัญญาณเตือนภัยไว้ก่อน อย่าปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ขั้นนั้น
– แผนรับมือ แค่ Plan B อาจไม่พอ ถ้าขยันก็คิดเผื่อไปถึง Plan C-D-E-F ยัน Plan X-Y-Z นู่นเลย!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
