ทำความรู้จัก “วอดก้า” (Vodka) ประวัติศาสตร์อำนาจของน้ำสีใสๆ แต่ไม่ธรรมดา
คำว่าวอดก้ามีที่มาจากคำภาษาสลาวิกว่า "voda" (woda, вода) ซึ่งหมายถึง "น้ำ" Vodka นั้นถือว่าเป็น Spirits ที่มีจุดกำเนิดที่คลุมเครือมาก ๆ และยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่ามาจากที่ไหนกัน ระหว่าง Russia หรือ Poland บทความนี้จะเล่าจากประวัติของทางรัสเซียเป็นหลักนะครับ
โดยในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 12 วอดก้าได้ถูกนำเข้ามาในรัสเซียครั้งแรกผ่านพ่อค้าที่ชื่อ จีโนอิส ที่กำลังเดินทางไปลิธัวเนีย โดยขณะที่เดินทางผ่านกรุงมอสโกได้มี โอกาสเข้าเฝ้าเจ้าชายดมิทรี อีวาโนวิช จึงได้ถวายวอดก้าที่บรรจุอยู่ในภาชนะ อย่างดีแก่พระองค์ แต่อย่างไรก็ตามคนในสมัยนั้น ยังไม่ค่อยให้ความนิยมกับวอดก้าเหมือนเหล้าน้ำผึ้งและควาส
จนกระทั่งในช่วงปี ค.ศ. 1429 วอดก้าได้ถูกนำมาใช้เป็นยารักษาโรคและนำมาวางบนโต๊ะอาหารในสมัยของเจ้าชายวาสิลีที่ 2 ซึ่งวอดก้า ได้เป็นที่รู้จักภายในพระราชฐานของพระองค์ว่าเป็นเครื่องดื่มที่แรงมากแต่สามารถเจือจางได้ด้วยน้ำ อย่างไรก็ตามด้วยลักษณะภูมิประเทศและภูมิอากาศของรัสเซียที่สามารถปลูกข้าวไรย์และข้าวสาลีได้จำนวนมากนั้นจึงทำให้เกิดการผลิตวอดก้าจากธัญพืชขึ้น
ต่อมาในปี ค.ศ. 1474 ในสมัยของพระเจ้าอีวานที่ 3 ได้ทรงควบคุมการผลิตวอดก้าทั้งหมด และได้เกิดการผูกขาดวอดก้าจากรัฐขึ้นเป็นครั้งแรก
ในปี ค.ศ. 1544 พระเจ้าอีวานที่ 4 ได้สร้างคาบัค ให้เป็นสถานบันเทิงเพื่อจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สำหรับ Oprichnik ซึ่งเป็นกองกำลังทหารม้าของพระเจ้าอีวานที่ 4 ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์ในการ “กำจัดผู้ที่เห็นต่าง” มีกำลังพลประมาณ 6,000 คน จะมีจุดเด่นอยู่ที่การใช้ม้าสีดำและมีสัญลักษณ์เป็นรูปหัวสุนัขกับไม้กวาดประดับอยู่ที่อานม้า
โดยที่คาบัคนี้ จะรวบรวมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไว้มากมายซึ่งครอบคลุมไปถึงการผลิตและการได้รับการบริการที่สะดวกสบาย โดยส่วนใหญ่ผู้คนจะมาเพื่อดื่ม ต่อสู้ และเล่นการพนัน ซึ่งในสมัยของพระเจ้าอีวานที่ 4 ได้เกิดคาบัคขึ้นจำนวนหลายแห่งและมีการแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก จึงสร้างกำไรจำนวนมหาศาลให้แก่รัฐ พระเจ้าอีวานที่ 4 จึงได้ ออกกฎหมายให้วอดก้าเป็นสินค้าผูกขาดกับรัฐเพียงผู้เดียวทั้งในการผลิตและการจำหน่ายเหมือนในสมัยพระเจ้าอีวานที่ 3
ต่อมา ในปี ค.ศ. 1700 พระเจ้าปีเตอร์มหาราช และพระนางแคทเธอรีนที่ 2 ทรงควบคุมการผลิตวอดก้าเองทั้งหมดและเปลี่ยนแปลงรูปแบบในการผลิตรวมถึงกำหนดการขายวอดก้าให้มีระบบแบบแผน เพื่อเป็นการสร้างรายได้ให้กับรัฐมากยิ่งขึ้น
ซึ่งพระองค์ทรงมองเห็นถึงมูลค่าของวอดก้าจึงได้มอบเอกสิทธิ์การผลิต วอดก้าให้แก่บรรดาขุนนางและพวกพ่อค้าที่ส่งออกวอดก้าไปขายทั่วยุโรป จึงทำให้ธุรกิจวอดก้า กลายเป็นธุรกิจของชนชั้นสูง ที่ส่งผลให้บรรดาขุนนางและพวกพ่อค้าร่ำรวยมากขึ้น
นอกจากนี้ ยังมีการควบคุมการผลิตให้มีคุณภาพ ซึ่งทำให้กระบวนการผลิตวอดก้ามีมาตรฐานที่แน่นอน อีกทั้งยังเพิ่ม ส่วนผสมให้มีความหลากหลาย โดยนำเอาเชอร์รี่ ลูกแพร์ แบล็คเบอร์รี่ รากไม้ เครื่องเทศ เมล็ดยี่หร่า ผักชีฝรั่ง ต้นโอ๊ค และผลไม้ชนิดต่างๆ จากป่าที่สามารถรับประทานได้ ทำให้รสชาติของวอดก้าเริ่มมี การพัฒนาเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
ในปี ค.ศ. 1751 สมเด็จพระจักรพรรดินีเอลิซาเบธ แห่งรัสเซียหรือที่รู้จักกันในนามเยลีซาเวตา เปตรอฟนา ได้ตั้งโรงกลั่นเป็นของตนเอง จึงทำให้วอดก้าเป็นที่รู้จักมากขึ้น โดยวอดก้าในขณะนั้นได้ถูกเรียกว่า กาเรียเชเย วิโน
ในช่วงตอนกลางของคริสต์ศตวรรษที่ 18 พระนางแคทเธอรีนที่ 2 ได้ทรงล้มเลิกระบบผูกขาดวอดก้าที่ให้รัฐเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว และทรงให้รัฐบาลจัดตั้งการประมูลเพื่อจำกัดจำนวนผู้ที่ได้รับอนุญาตในการผลิตและการค้าขายวอดก้า และมอบสิทธิ์พิเศษแก่ขุนนางบางกลุ่มในการผลิตและจำหน่ายวอดก้า ทำให้พวกพ่อค้าที่ร่ำรวยพยายามจะแบ่งกรรมสิทธิ์โรงงานของพวกขุน
นางหรือใช้ชื่อตำแหน่งของพวกขุนนางในการทำเอกสารประกอบเพื่อที่จะไม่ต้องเสียภาษีในการผลิต วอดก้า ในขณะเดียวกันก็มีชาวบ้านหรือผู้คนที่ไม่ได้รับสิทธิ์ในการผลิตวอดก้าจากรัฐ แอบกลั่นวอดก้ากันเองภายในบ้าน ที่มีชื่อเฉพาะว่า ซามากอน ซึ่งรัฐถือว่าเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย แต่อย่างไรก็ตามการกลั่นแบบนี้ กลับได้รับความนิยมเป็นอย่างมากทั้งในตัวเมืองและชนบท
เรื่องราวของวอดก้ายังไม่จบ ติดตามต่อได้ใน Part ที่ 2
#คีรีขาล #สุราขาว #วอดก้า #vodka #คนกลั่นข้าว #สุราประชาชน #สุราก้าวหน้า #สุรากลั่นชุมชน #บทความนี้มิใช่เพื่อเชิญชวนมาดื่มหรือโฆษณาแต่อย่างใด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
