"เอาใจรักของครู สู่ดวงใจของศิษย์" เรื่องที่ 5
วันหนึ่งครูธรรศบอกกับครู
นิพาดาว่า เขาอยากคุยกับวิเชียรศิษย์ในห้องคนหนึ่ง ที่มีปัญหาครอบครัวแตกแยก แล้วมาสร้างปมเด่นเป็นเด็กเกเรเหลือขอ ที่คุณครูพากันระอา และคอยสร้างปัญหาในโรงเรียนให้ครูต้องแก้ไขเป็นประจำ โดยอยากคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวเพราะเป็นผู้ชายด้วยกัน และเชื่อว่าเขากับวิเชียรหยั่งถึงโลกในใจของกันและกันได้ดี และวิเชียรก็มีความเคารพศรัทธาครูธรรศเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ครูนิพาดาก็เห็นด้วยเพราะเชื่อว่า จะทำให้วิเชียรเปิดใจกับครูธรรศโดยไม่รู้สึกอึดอัด
วันต่อมาครูธรรศนัดให้วิเชียรมาหาในห้องที่เป็นส่วนตัวไม่มีคนอื่น เขายิ้มทักทายวิเชียรอย่างเป็นมิตร เพื่อไม่ให้เขารู้สึกว่ากำลังถูกไต่สวน จับผิด
"หวัดดี วิเชียร สบายดีไหม ตั้งแต่เปิดเทอมมาเรายังไม่ได้คุยกันแบบส่วนตัวเลย" ครูธรรศกล่าวนำเข้าสู่บทเรียนก่อน
"ครับ.." วิเชียรตอบตะกุกตะกักและยังไม่คลายอึดอัด
"วันนี้เราอยู่กันแค่สองคน ทำตัวสบายๆเลย วิเชียรจะคุยกับครูแบบพี่ชายคุยกับน้องชายก็ได้ ไม่ต้องกังวลอะไรนะ
วิเชียรเริ่มรู้สึกดีขึ้น เงยหน้าสบตานิดหนึ่ง แล้วหลบตาอีก มีคำพูดสั่นเครือออกจากลำคอเบาๆ
"ครูคงทราบแล้ว ชีวิตผมมันบัดซบตั้งแต่เกิดครับครู"
"ไม่มีใครไม่มีปัญหาหรอก แต่หนักเบาต่างกันเท่านั้น" ครูธรรศพูดเชิงให้กำลังใจ แล้วพูดต่อ
"ใช่ ครูไปเยี่ยมบ้านเธอแล้ว เข้าใจทุกอย่าง และเห็นใจ
วิเชียรมากๆด้วย"
วิเชียรเงยหน้าขึ้นช้าๆ ครูธรรศเดินไปกอด ตบหลังเขาเบาๆ และพูดปลอบด้วยน้ำเสียวนุ่มนวล
"ทุกปัญหาแก้ได้ทั้งนั้น อยู่ที่เราพร้อมจะเริ่มต้นแก้ไหมเท่านั้น"
"ครับ" วิเชียรตอบทั้งน้ำตา ครู
ธรรศคลายมือออก สบตาเขาด้วยสายตาที่ปรานี
"เรามาเริ่มต้นแก้ปัญหาด้วยกันนะ" ครูธรรศพูดต่อ แล้วตั้งคำถามถามเขาว่า
“ถามจริงๆเถอะ ทุกวันที่อยู่บ้านเบื่อบ้านไหม เบื่อที่พ่อแม่แยกทางกันไหม”
วิเชียรก้มหน้านิ่ง พอครูธรรศถามซ้ำประโยคเดิมด้วยสำเนียงที่อ่อนโยน เขาก็ตอบเบาๆ
“เบื่อครับ” ตอบเสร็จน้ำตาก็ร่วงตามมา ครูธรรศถามเขาต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเดิม
“วิเชียรอยากมีงานทำ มีบ้านเป็นของตนเอง อยู่อย่างอิสระ ไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ต้องขอเงินใครไหม” วิเชียรเงยหน้าขึ้น ตอบด้วยเสียงดังขึ้นกว่าเดิม
“อยากครับ” ครูธรรศถามเขา
ต่อเนื่องว่า
“ถ้าเธอยังเกเร ประชดชีวิต แล้วไม่ตั้งใจเรียน จะมีบ้านเป็นของตนเองและมีชีวิตที่อิสระ ไม่เดือดร้อนได้ไหม” เขาก้มหน้าอีกครั้งและตอบเบาๆ
“ไม่ได้ครับ” ครูธรรศถามต่ออีก
“แล้วเราคิดว่า ต่อไปนี้เราจะทำยังไงกับชีวิตเราดี” วิเชียรนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วตอบปนเสียงสะอื้น
“ผมจะไม่เกเร จะตั้งใจเรียน คุณครูช่วยผมด้วยนะครับ” ครูธรรศดึงเขาไปกอดอีกครั้ง พร้อมกับบอกเขาว่า
“ดีแล้วลูก เราอย่าไปผูกชีวิตของเราให้ตกต่ำไปกับชะตาชีวิต ชีวิตเป็นของเราเอง เราสามารถเปลี่ยนแปลงมันให้ดีขึ้นได้เอง ครูดีใจที่เธอคิดได้อย่างนี้ และครูสัญญาว่าจะคอยเป็นกำลังใจช่วยเหลือเธอ ต่อปัญหาที่เราไม่ได้สร้างขึ้น ขอให้เธอมีกำลังใจ เข้มแข็งเดินไปสู่ฝันของเธอให้ได้” เขาโอบกอดครูธรรศแน่นพร้อมกับพูดเสียงเครือ
“ขอบคุณคุณครูครับ.... ขอบคุณคุณครูครับ”
ก็ถือเป็นรสชาติของชีวิตครู รับปากเขาแล้วก็ต้องดูแลเขาต่อไปให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ยังมีครูนิพาดาคอยช่วยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ
-----------------
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
