ศาลฎีกาเคยมีคำพิพากษาว่า นายจ้างต้องจ่ายค่าล่วงเวลาให้ตามอัตราที่กฎหมายกำหนด คือ ล่วงเวลาในวันธรรมดาจ่าย ๑.๕ เท่า ล่วงเวลาในวันหยุดจ่าย ๓ เท่า ซึ่งกฎหมาย “มีเจตนารมรณ์เพื่อคุ้มครองลูกจ้างเรื่องค่าแรงงาน” เพื่อไม่ให้เอารัดเอาเปรียบลูกจ้าง
ข้อกฎหมายดังกล่าวจึงเป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชนเป็น “บทบัญญัติเด็ดขาดซึ่งจะตกลงเป็นอย่างอื่นไม่ได้”