เส้นทางความร่ำรวยของมหาเศรษฐีคนแรกแห่งสหรัฐอเมริกา
ในปีค.ศ.1848 (พ.ศ.2391) “จอห์น เจคอบ แอสเตอร์ (John Jacob Astor)” มหาเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งสหรัฐอเมริกา ได้เสียชีวิตลงด้วยวัย 84 ปี โดยขณะเสียชีวิตนั้น แอสเตอร์มีทรัพย์สินประมาณ 20 ล้านดอลลาร์ ซึ่งคิดเป็น 0.9% ของจีดีเพสหรัฐอเมริกาในเวลานั้น และหากคิดตามค่าเงินปัจจุบัน จะมีมูลค่ามากกว่า 1,000 ล้านดอลลาร์ (ประมาณ 36,300 ล้านบาท) ซึ่งร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของสหรัฐอเมริกาในเวลานั้น และได้รับการยกย่องว่าเป็น “มหาเศรษฐีคนแรกแห่งสหรัฐอเมริกา”
แต่เบื้องหลังความร่ำรวยนั้นมีเรื่องราวอย่างไร? ลองมาดูกันครับ
แอสเตอร์เกิดที่เยอรมนีในปีค.ศ.1763 (พ.ศ.2306) และก็เป็นคนที่กระตือรือร้น มีพลังเหลือเฟือ ชอบเดินทางไปยังหลายๆ ที่ตั้งแต่อายุเพียง 18 ปี และมาลงหลักปักฐานที่สหรัฐอเมริกาในที่สุด
จอห์น เจคอบ แอสเตอร์ (John Jacob Astor)
เมื่อมาลงหลักปักฐานที่สหรัฐอเมริกา แอสเตอร์ก็ทำงานหาเลี้ยงชีพด้วยการค้าขายขนสัตว์ แต่ในขณะเดียวกัน แอสเตอร์ก็สังเกตสถานการณ์ว่าสหรัฐอเมริกากำลังทำการค้ากับจีนอย่างคึกคัก และบางที ตนก็อาจจะหาช่องทางแทรกเข้าไปหาประโยชน์ได้
คนอเมริกันนั้นชื่นชอบสินค้าจากจีนมาเป็นเวลานาน โดยเฉพาะกับ “ชา” ซึ่งเป็นต้นเหตุของความขัดแย้งระหว่างสหรัฐอเมริกากับอังกฤษ
ในช่วงที่สหรัฐอเมริกายังคงอยู่ใต้อำนาจของอังกฤษ การค้าของสหรัฐอเมริกาก็ยังคงถูกควบคุมโดยอังกฤษ และ “บริษัทอินเดียตะวันออก (East India Company)” ซึ่งเป็นบริษัทของอังกฤษ ก็เป็นผู้ที่ผูกขาดการค้ากับจีน
แต่เหตุการณ์ “สงครามปฏิวัติอเมริกา (American Revolutionary War)” ก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เมื่อสหรัฐอเมริกาเป็นอิสระแล้ว การค้าก็อิสระจากการผูกขาดของอังกฤษเช่นกัน และทำให้สหรัฐอเมริกาสามารถค้าขายกับจีนได้อย่างเสรี
สงครามปฏิวัติอเมริกา (American Revolutionary War)
เรืออเมริกันสามารถเดินเรือไปยังกวางตุ้งได้โดยตรง และการค้าที่รุ่งเรืองก็ได้ทำให้หลายคนมีฐานะร่ำรวย กลายเป็นเศรษฐี
แอสเตอร์ก็เริ่มที่จะนำเข้าชาจีนและผ้าไหม และก็มองหาลู่ทางอื่นๆ ในการสร้างผลกระโยชน์เพิ่ม
ต้องบอกว่าการค้าที่รุ่งเรืองกับจีนนั้นทำให้หลายคนกลายเป็นเศรษฐี ในขณะเดียวกันก็ทำให้เกิดเศรษฐีผู้ใจบุญ มีการบริจาคเงินเพื่อสาธารณะประโยชน์มากมาย
แต่เงินบริจาคเหล่านั้นก็มีด้านมืด
นั่นคือ “ยาเสพติด” โดยเฉพาะ “ฝิ่น”
ฝิ่น
ด้วยความที่ความต้องการสินค้าตะวันตกในจีนนั้นมีไม่มากนัก อังกฤษและสหรัฐอเมริกาจึงหาประโยชน์ด้วยวิธีการอื่น นั่นก็คือการใช้กำไรที่ได้จากการค้าฝิ่นไปซื้อใบชา เครื่องปั้นดินเผา และผ้าจากจีน นำกลับมาขายยังประเทศของตน
ในทางกฎหมาย จีนนั้นแบนฝิ่น ห้ามค้าหรือสูบ แต่พ่อค้าตะวันตกหลายๆ คนก็หาทางเอาจนได้ โดยจะมีการขนฝิ่นจำนวนมากลงเรือ ก่อนจะนำออกทะเล และไปพบกับเรือเล็กอีกลำที่คอยอยู่นอกท่าเรือจีน และขนฝิ่นเหล่านั้นลงเรือเล็ก เอาเข้าไปขายในจีน
สำหรับเหล่าเจ้าหน้าที่จีนนั้น พ่อค้าตะวันตกเหล่านี้ก็จัดการซื้อตัว จ่ายสินบนให้แต่ละคนเรียบร้อย ทำให้เจ้าหน้าที่จีนหลายคนถึงแม้จะรู้เห็นว่ามีการนำเข้าฝิ่นเข้ามา แต่ก็จะแกล้งทำเป็นไม่เห็น ปล่อยให้เข้ามาจำหน่ายได้อย่างสะดวกสบาย
แอสเตอร์ก็คือหนึ่งในพ่อค้าที่สนใจ และเขาก็รู้ว่าพ่อค้าอังกฤษมักจะนำเข้าฝิ่นจากอินเดีย และตนก็สนใจอยากจะมีส่วนแบ่งในการค้าฝิ่น
เริ่มแรก ในปีค.ศ.1816 (พ.ศ.2359) แอสเตอร์นำเข้าฝิ่นจากตุรกีจำนวน 10 ตัน โดยฝิ่นจากตุรกีนั้นคุณภาพจะเป็นรองฝิ่นจากอินเดีย หากแต่ก็ยังเป็นที่ต้องการของตลาด
แอสเตอร์ส่งฝิ่นไปขายยังจีน และกับสินค้าจากจีนที่นำเข้ามาขายในสหรัฐอเมริกา
ไม่เป็นที่ทราบแน่ชัดว่าแอสเตอร์ได้ขายฝิ่นไปเป็นจำนวนเท่าใด เนื่องจากการค้าฝิ่นนี้ก็เป็นเพียงธุรกิจเสริมจากธุรกิจขนสัตว์ของแอสเตอร์เท่านั้น แต่ก็คิดว่าระหว่างปีค.ศ.1816-1825 (พ.ศ.2359-2368) แอสเตอร์น่าจะขายฝิ่นไปแล้วหลายพันกิโลกรัมเลยทีเดียว
และการค้าฝิ่นของแอสเตอร์นี้เอง ก็ทำให้ประเทศจีนประสบปัญหาเรื่องฝิ่น
ในต้นศตวรรษที่ 19 มีชาวจีนที่สูบฝิ่นประมาณสามล้านคน แต่เมื่อถึงปลายศตวรรษที่ 19 ก็ปรากฎว่าชาวจีนกว่า 10% ติดฝิ่น และถึงแม้ทางการจะส่งห้าม มีการกำหนดบทลงโทษต่างๆ รวมถึงการประหารชีวิต แต่การลักลอบค้าและสูบฝิ่นก็ยังคงมีอยู่
และเพราะการติดฝิ่นอย่างหนักของชาวจีนนี้เองที่ทำให้จีนต้องประสบกับสงครามถึงสองครั้ง ในขณะที่ครอบครัวของแอสเตอร์และเศรษฐีหลายคนที่เกี่ยวข้องกับการค้าฝิ่นก็ร่ำรวยขึ้นเรื่อยๆ
นี่ก็เป็นเกร็ดประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่งของมหาเศรษฐีคนแรกแห่งสหรัฐอเมริกา
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
