มันไม่ได้เป็นสมาธิอะไรหรอก มันเป็นเรื่องอารมณ์ที่จูงจิต เป็นอยู่กับอารมณ์ ที่เรากำลังวาดรูปนั้นอยู่ พอมันเป็นเรื่องปล่อยจิตไปปล่อยไปตามอารมณ๋ แต่ไม่ใช่สมาธิ ที่จะไปรู้จักกรรม รู้จักอารมณ์ เพราะกิริยาของเรามันก็เป็นเรื่องราวที่อยู่กับอารมณ์ที่กำลังวาดรูปอยู่ๆ
เรื่องราวสมาธิ ที่ประพฤติปฏิบัติธรรม เพื่อหนีกรรม เราควรศึกษา เรื่องราวของพระสิทธัตถะ ที่ท่านไปอยู่ในป่า เรื่องราวของรอยทั้งสี่ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า รอยของพระ ยืนเดินนั่งนอน ไม่นึกคิดอะไรๆ นึกคิดก็เป็นกรรม รอยที่นั่งนิ่งๆ จิตนิ่ง ขยับเขยื้อนกายเมื่อไหร่ก็เป็นอารมณ์กรรม เคลื่อนออกจากกิริยาของผู้ที่มีธรรม กายที่ไม่มีอารมณ์ปรุงแต่ง เป็นของผู้ที่มีบุญกุศลบารมี
หากไม่สะสมบุญบารมีมาหนุนนำกาย มันก็ยากที่จะนั่งนิ่งได้ ดูที่หน้า มันก็นิ่งไม่ได้เลย แล้วในกิริยาของพระนั่น มันต้องมีการนอบน้อมมีการกล่าวอธิษฐาน ..แล้วก็ทำไปตามวาจาที่พูดออกไป บอกว่ากายนิ่ง ก็ต้องบังคับกายให้นิ่ง จิตก็จะนิ่งตามกาย เมื่อจิตนิ่งได้ สติของจิตก็จะตื่นขึ้นมา ช่วยควบคุมกายให้นิ่ง ไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น มีแต่สติขิงจิตที่ควบคุมกายให้นิ่ง เมื่อกายนิ่งจิตนิ่งได้ จิตก็ไม่มีกรรม จิตก็เป็นสุข ไม่มีอารมณ์กรรมมารบกวนจิต นั่งอยู่รอยของผู้ที่มีธรรม
เรื่องจิตที่เป็นสมาธิ บางที่ก็ขณะสวดมนต์ มันก็จะเหมือนไม่มีกาย เป็นจิตดวงเดียวที่สวดมนต์ที่กำลังสวดมนต์อยู่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
