ถ้าหากโลกนี้ไร้ซึ่งความรัก?
ในวันหนึ่งที่ผมสูญสิ้นศรัทธาในความรัก ผมกับมีคำถามขึ้นมาในใจว่า
ถ้าหากโลกนี้ไร้ซึ่งความรัก ถ้าหากมนุษย์ไร้ซึ่งความรู้สึกแล้วละ?
มันอาจจะเป็นคำถามของคนขี้แพ้คนหนึ่งที่ถูกผู้หญิงทิ้ง แต่มันก็เกิดประกายในความคิดให้ผมได้ดี
มันคงจะแปลกถ้าเกิดวันหนึ่งมนุษย์จะเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่เดินไปมาด้วยสีหน้าสังกะตาย
ไรซึ่งเสียงทักทายไร้ซึ่งเสียงผู้คุยในยามเช้า การดำรงอยู่ของมนุษย์คงมีเป้าหมายแค่เพียงตระกระและเหตุผล
มันคงหน้าเบื่อหน่าย
วันหนึ่งเพื่อนมีคำถามกับผมว่า
“ผู้ชายที่คบกับแฟนเก่าของมัน โพสต์สตอรี่เศร้า มันหมายความว่ายังไง?”
ผมนิ่งแล้วทบทวนถึงคำถามของมันอยู่แปปนึงแล้วตอบคำถามด้วยคำถามไปว่า
“มึงยังรักเขาหรอ?”
มันไม่ตอบได้แต่อึกอักแล้วเบี่ยงประเด็นที่ผมถาม
“ถ้าเลิกกันไปแล้ว นั้นก็แปลว่ามึงหมดหน้าที่ที่จะดูแลเขาแล้ว มึงหมดหน้าที่ในความสัมพันธ์นี้แล้วเพื่อน”
มนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่มีความสัมพันธ์ซ้ำซ้อนไปตามกาลเวลา ข้ออ้างในการตัดสินใจมักมีเป็นร้อยแปดอย่างเหตุผล
ข้อสรุปที่ผมได้กับเพื่อนถึงคำถามนี้ คือสุดท้ายไม่ว่าเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร มันควรพอแล้วเริ่มต้นใหม่เพื่อตัวเอง เคารพตัวเอง และสร้างคุณค่าให้ตัวเอง
นั้นเป็นความคิดจากบุคคลที่สามที่จะให้ได้ แต่พอมาถึงที่ของตัวเองผมถึงจะเข้าใจกับอารมณ์ของความเศร้า ผิดหวัง เสียใจดำดิ่งจนตกต่ำ
ความรักเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเองหรือเป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานให้?
เป็นคำถามค่อนข้างเพ้อเจ้อและไร้สาระ สุดท้ายความเสียใจนั้นทำให้ผมได้โตขึ้นและเข้าใจความสัมพันธ์ได้มากขึ้น สุดท้ายเพื่อนคนเดิมกับมาตอบคำถามที่ผมเคยได้ถามมันไป
“ใช่กูยังรักเขา… มึงก็เหมือนกันใช่ไหม”
“…”
“แต่มึงรู้ไหมสิ่งที่มึงบอกกูไว้ตอนนั้นว่าอะไร เคารพตัวเองให้มากและให้รักตัวเองยิ่งกว่า “
“มึงก็เช่นกัน รักตัวเองยิ่งกว่านะ”
มันอาจจะไม่ใช้คำปลอบใจที่ดีที่สุดแต่มันคือคำปลอบใจที่มีค่าที่สุดสำหรับผมในตอนนั้น
สุดท้ายมันไม่ใช่คำถามที่จะต้องถามว่าถ้ามนุษย์ไร้ความรู้สึกจะเป็นยังไง?
คำถามคือมนุษย์ควรจัดการความกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไรมากกว่า?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
