กลัวจนไม่กล้า
ตั้งแต่จำความได้..เราเป็นเด็กขี้อาย ขี้กลัว (บอกใครเขาก็ไม่เชื่อสักคน)
ไม่รู้ว่าทำไมต้องอาย
ไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัว
อาจจะเพราะจากการเลี้ยงดู....เป็นลูกคนเดียว เล่นคนเดียว เพื่อนน้อย ไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่น..ส่วนใหญ่จะคุยกับตุ๊กตา หรือไม่ก็...ทำผิดบ่อย โดนดุบ่อย โดนเมินบ่อย
และโดนทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว
จำได้ว่าตอนเด็กๆ ไม่กล้าคุยกับคนแปลกหน้า..ถ้าจะไปคุยอะไร ต้องท่องคำถามในใจหลายรอบ เคยทักคนผิดก็หลายครั้ง
สุดท้าย...ไม่กล้าเริ่มคุยกับใครก่อน
การแสดงออกไม่ต่างกัน...เราอยู่ในครอบครัวที่ไม่แสดงออกด้านความรักกันเลย ไม่เคยกอด ไม่เคยหอม ไม่เคยบอกรัก....ฉะนั้น ถ้าไม่มั่นใจว่าเค้าจะรับ เราจะไม่แสดงออกให้เห็น จนกลายเป็นเก็บทุกความรู้สึกไว้เอง
พอโตขึ้น..เรากลับกลัวความสัมพันธ์ทุกรูปแบบ เราไม่กล้าเริ่มสร้างความสัมพันธ์ก่อน เรากลัวการผิดหวัง เรากลัวการถูกทิ้ง
เรากลัวการปฏิเสธ
เราชอบความรู้สึกเวลาให้อะไรใครแล้วเค้าชอบ
แต่เมื่อไหร่ก็ตาม ที่อีกฝ่ายบอกว่าไม่ชอบอะไรก็ตาม...อาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ก็ตาม แต่ไม่ถูกใจเค้า...เราจะเก็บความรู้สึกนั้นเข้ากรุทันที (โดยอัติโนมัติ) เชื่อได้เลยว่าไม่มีใครเคยรู้เรื่องนี้ แล้วทำในสิ่งที่เค้าชอบ/ถูกใจ หรือใกล้เคียง
ถ้าบอกว่าไม่ชอบคำพูดแบบนี้...เราก็จะเลิกใช้คำพูดแบบนี้กับคนนี้ไปเลย
ถ้าบอกว่าไม่ชอบให้เราทำแบบนี้...เราก็จะเลิกทำแบบนี้ไปเลย
อาจจะโรคจิตนิดๆ....ชอบความเจ็บปวด
แต่พอเห็นอีกฝ่ายพอใจ...เรากลับมีความสุขมากกว่า
การได้ของขวัญเช่นกัน....เราได้รับของขวัญแทบนับชิ้นได้ แต่ไม่กล้ามอบให้ใครก่อน
จำไม่ได้แล้วว่าทำไมไม่กล้า
รู้แต่ว่าคิดเยอะ...คิดว่าจะให้อะไรดี เอาไปให้ตอนไหนดี เค้าจะรับมั้ย เค้าจะชอบมั้ย
สุดท้าย...ไม่กล้าเอาไปให้
ยังมีของที่หาไว้ให้ใครหลายคน แล้วเราไม่ได้เอาไปให้ ยังซุกซ่อนอยู่ในบ้านอยู่เลย
บางอย่างเราก็เอามาใช้ เอามากินเอง...เรียบร้อย
เพราะความกลัว..ของเราเองนี่แหละ ที่ทำให้ไม่กล้าแสดงออกในหลายๆอย่าง
ทั้งๆที่รัก ทั้งๆที่ห่วง แต่ไม่แสดงออกออกมา ก็ไม่มีใครรู้
แล้วก็บ่นว่า...ทำไมไม่รู้
มานึกย้อนทีหลัง..อืม ก็เทอไม่เคยพูดหรือทำออกมาเลย
ในใจห่วง แต่ไม่บอก ไม่แสดงออก...ก็ไม่มีใครรู้
รัก แต่ไม่บอก...ก็ไม่มีใครรู้
เกลียด ถ้าไม่แสดงออกออกมาก..ก็ไม่มีใครรู้
พอมามีความรัก
เราไม่กล้าเป็นฝ่ายแสดงความรักก่อน...เพราะกลัวความผิดหวัง
เราไม่กล้าให้อะไรก่อน...เพราะกลัวการปฏิเสธ
เราไม่กล้าทำอะไรให้ก่อน...เพราะกลัวไม่ชอบ
แม้กระทั่ง...ไม่กล้าบอกรัก เพราะกลัวการปฏิเสธ
ไม่รู้ว่าทำไมเป็นคนแบบนี้....เราอยากเลิกนิสัยนี้จะแย่
แต่พอเราโดนบ่น โดนปฏิเสธ บอกไม่ชอบบ่อยๆ..มันกลายเป็นว่า เรากลัวมากขึ้น ไม่กล้าทำมากขึ้น...แล้วเก็บทุกอย่างฝังไว้
อืม..ก็รู้นะ ว่ามันไม่ดี ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้
พี่บ่นหนูเสมอว่า...หนูไม่ใส่ใจ หนูไม่ให้ความสำคัญกับพี่
สิ่งที่หนูแสดงออกออกมา..มันก็ตีความแบบนั้นแหละ
แต่ข้างใน..มันไม่ใช่ มันมากจนล้น
แต่จะเก็บไว้ทำไมก็ไม่รู้...หนักเปล่าๆ
หนูอยากหลุดจากความกลัวแบบนี้จะแย่
หนูอยากเลิกคิดมาก คิดแทนคนอื่นจะแย่
แต่หนูอยู่กับมันมาตลอดชีวิต...กำลังพยายามทำให้มันลดลง
หนูขอเวลาก่อนนะคะ...อย่าเพิ่งเร่งหนูเลย
หนูอยากเป็นคนกล้า...ไม่ใช่ขี้กลัวแบบนี้
หนูคงเลิกกลัวได้สักวัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
