กลิ่นป่าชื้นแตะจมูก ! แผ่นฟ้าแผ่กระจายความหม่นดำ บางสิ่งที่มืดกว่านั้น รออยู่
จิ้งหรีด กบเขียดส่งเสียงร้องระงมไพรมาพักใหญ่ เสียงนั่น! กลับเงียบงันชวนอึดอัด ควันจากกองไฟกระทบใบหน้า จนแสบตา น้ำตาลหยุดเติมฟืน แล้วเงยหน้าขึ้น สายตาของเธอกลับไปปะทะกับเงาดำทมึน ยืนจ้องเธออยู่เช่นกัน
เพ่งไปยังชายป่า ชั่วเวลาเพียงสองลมหายใจเข้าออก เงานั้นก็หายไปกลับกลายเป็นใบไม้ปกคลุมครึ้ม กลืนไปกับป่า ทันใดสัตว์ตัวเล็กพากันส่งเสียงระงมรัวขึ้นอีกครั้ง ราวกับคลายจากมนต์สะกดของใครบางคน
ป่า ด้านที่เงาปรากฏ เป็นทางกลับจากไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาแดง ใบไม้ยังนิ่งไม่ไหวติง เธอหายใจถี่ขึ้น รู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อ ผุดขึ้นบนหนังศรีษะ ใต้มวยที่มัดไว้หลวมๆ มันเริ่มซึมไหลมาที่หลังหู ดิน สาคร และภานน ก็อาบน้ำช้านัก ทำไมเธอต้องเห็นสิ่งนี้ตอนอยู่คนเดียว
'หรือคราวนี้ เธอกับเพื่อน จะมีแขกที่ไม่ได้เชิญ มาร่วมเดินทางด้วยเสียแล้ว' น้ำตาลคิดในใจใครคนนั้น ไม่น่าจะมาดีแน่
'พี่นพอยู่ที่ไหนมาปกป้องตาลที'
หญิงสาวนึกถึงพี่ชาย หากเงานั่นเป็นเขา เธอจะเดินเข้าไปหา กอดไว้ไม่ให้จากไปไหนอีกเลย แต่นั่นไม่ใช่พี่ชายของเธอแน่ๆ
เธอไม่ลืม....
ทุกครั้งที่มีเรื่องวุ่นวายที่โรงเรียน หรือโดนรังแก พี่ชายจะเข้ามาปกป้องเธอเสมอ แม้จะเกิดก่อนหลังกันเกินปี แต่ทั้งคู่เหมือนเพื่อน เป็นคู่หูตะลอน ไปไหนก็ไปด้วยกัน
"น้ำตาลติดพี่ชายเป็นตังเม" เป็นคำพูดติดปากแม่ มักเปรยให้เพื่อนบ้านฟังบ่อยๆ ตอนทั้งคู่ยังเด็ก
ช่วงเวลานี้ แม่รับรู้ว่าน้ำตาลมาเที่ยวป่ากับดินพี่เลี้ยงแผนกที่น้ำตาลทำงานด้วย หญิงสูงอายุใบหน้าขาวนวลดังคนอิ่มบุญ นุ่งห่มอาภรณ์สีขาว หลับตาฟังธรรมอยู่ในวัดประจำเขตบางกอกน้อย แม่ของน้ำตาลไปทำบุญที่วัดในวันพระ หวังส่งบุญกุศลให้ลูกชายเหมือนเคย
สามปีที่แล้ว นพจากครอบครัวไปไกลมาก สู่ภพภูมิใหม่ ระหว่างขับมอเตอร์ไซค์ไปรับน้องสาวที่มหาวิทยาลัย แต่ไปไม่ถึง กลุ่มวัยรุ่นสองฝ่ายไล่ตีกัน มีทั้งมีดและปืน มอเตอร์ไซค์คันดำขับแข่งแซงขึ้นตีคู่
คนซ้อนเงื้อมีดคล้ายซามูไร ฟันฉับได้แผลลึกยาว ส่วนปลายดาบยาวตัดเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอ นพล้มไถลไปพร้อมรถมอเตอร์ไซค์ที่ขับขี่มา เลือดนองไปกับถนนจนหมดตัว กลุ่มวัยรุ่นปฏิเสธตำรวจ บอกไม่ใช่ผลงานพวกมัน
เย็นวันนั้นน้ำตาลได้รับโทรศัพท์
ดีใจที่เห็นว่าเป็นเบอร์พี่ชาย แต่ปลายสายกลับเป็นเสียงตำรวจบอกข่าวร้าย แก่เจ้าของเบอร์ที่บันทึกไว้ว่า 'น้องสาว' ความโศกเศร้าแผ่ขยายปกคลุมบ้านทุกซอกมุม น้ำตาลกอดซุกที่อกแม่ร้องไห้ไม่หยุด
"ถ้าเมื่อตอนเย็นตาลกลับเอง ไม่ขอให้พี่นพมารับ พี่คงไม่.."
เธอพูดวนไปวนมาว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้พี่ชายต้องตาย
"อย่าคิดแบบนั้น ไม่ใช่ความผิดของลูก" แม่กระชับอ้อมกอด ทั้งน้ำตาเช่นกัน
"ขอให้นพลูกของแม่ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี ไม่ต้องห่วงแม่ ห่วงน้ำตาล หลับให้สบายนะลูก"
"ตาลคิดถึงพี่นพ" ตาลสะอื้น
" ตาล. ตาล!! เหม่ออยู่ล่ะสิ พี่จะบอกว่า พวกพี่ตกลงกันว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกกันอีกในวันพรุ่งนี้ วันนี้เมฆเยอะไปหน่อยน่ะ" ดินเอ่ย
"พวกพี่มากันเงียบๆ นี่นา" หญิงสาวแก้เก้อ
"ไปด้วยกัน โอเคนะ" ดินชวน ย่อตัวลงนั่งบนขอนไม้
"เอ้อ..ค่อยดูอากาศอีกทีดีมั้ยพี่ดิน พรุ่งนี้อาจเหมือนวันนี้ก็ได้นะ" เธอเลี่ยง ไม่ตอบว่าไป หรือไม่ไปจะดีกว่า แม้ว่าในใจ เธออยากให้เย็นพรุ่งนี้ฝนตกจริงๆ อย่างปาก ก่อนจะเหลือบตามองไปยังชายป่าเบื้องหน้าอีกครั้ง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
