โลกที่แบกไว้ ("Tearful Smile")
ถ้า...จะบอกว่าไม่เหนื่อยไม่ล้าเลย คงจะเป็นการโกหกตัวเองทั้งที่ข้างในมันเต็มไปด้วยน้ำตา ความทุกข์ ความรู้สึกแย่ๆ แต่ที่ทำได้คือบอกกับตัวเองว่า "ยังไหว" ต้องไปต่อแม้ไม่รู้เลยว่าปลายทางมันจะไปจบที่ตรงไหน
ปัญหาที่เราแบกรับมันไว้อยู่ มันจะหนักหนาขนาดไหน ต่อให้ปัญหานั้นมันไม่ได้เกิดจากเราเอง แต่เราได้ก้าวเข้ามาอยู่ในจุดที่จะถอยไม่ได้ คงเป็นเหมือนโดมิโน่ที่ถ้าล้มหนึ่งตัว ,ตัวต่อไปจะล้มตามๆกัน ยิ่งตอกย้ำว่าไม่มีทางให้ย้อนกลับหรือตั้งตัว
ไม่มีใครรับรู้ว่าเรา "เหนื่อย" และ "ท้อ" ขนาดไหน น้ำตาที่จู่ๆ มันก็ไหลออกมาเองต้องแอบร้องไห้คนเดียว เราไม่สามารถที่จะแสดงความอ่อนแอ ออกมาให้คนข้างหลังเห็นได้เลย เราต้องเป็นคนให้กำลังใจและบอกกลับไปทุกครั้งว่า "ไม่เป็นไร" ความคาดหวังมากมายมันถาโถมเข้ามาไม่หยุด ภาวนาว่าขอให้มันจบซะที
ทั้งหมดที่ดูเหมือนว่าเราไม่มีทางเลือก ซึ่งอาจจะจริงมันมืดมนไปซะหมด แต่อยากให้ลองกลับมาอยู่กับตัวเองสักพัก มองตัวเองที่หน้ากระจก มองดูตัวเองคนที่ทำเพื่อคนอื่นมาตลอด ยอมไม่มีความสุข ยอมให้คนข้างหลังได้ดี ยอมเสียสละทุกอย่าง ลองมองดูตัวเองที่เก่งขนาดนี้ ทนได้ขนาดนี้ มึงมันเก่งจริงๆ (ขออนุญาตหยาบ)
แค่อยากจะบอกว่าให้กำลังใจตัวเองบ้าง รักตัวเองให้มากๆ ให้คุณค่ากับตัวเองมากกว่านี้
สุดท้ายแล้วพรุ่งนี้เราก็ยังต้องตื่นขึ้นมา แล้วใช้ชีวิตกันต่อพร้อมกับความหวังที่ว่า มันจะต้องดีขึ้น ขอมอบคำๆ นึง ที่เชื่อและใช้บอกกับตัวเองเป็นประจำ
"ฟ้าหลังฝน....ย่อมสวยงามเสมอ"
จำไม่ได้
แล้วคุณล่ะเชื่อไหม....ว่ามันจะดีขึ้น ?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
