กรุ่นกลิ่นดอกไม้ ตอนที่ 50
“ขับรถกลับดี ๆ นะคะ”
“ครับคุณ”
“รีบไปกันดีกว่าพวกเรา เดี๋ยวจะดึกดื่น พรุ่งนี้จะได้ตื่นกันเช้า ๆ”
“ค่ะคุณกอล”
เมื่อพากันเดินออกมาถึงลานจอดรถหญิงสาวก็ได้เอ่ยลาหมอหนุ่มแล้วชวนพนักงานทั้งสามคนของเธอเดินตรงไปที่รถเพื่อกลับที่พัก
..........
“เราต้องผจญเพลิงอีกหรือเนี่ย”
หมอหนุ่มตั้งคำถามเมื่อขับรถมาได้เกือบครึ่งทาง
“แบบนี้ลงกระจกไม่ได้เลย” เขาพึมพำเมื่อเห็นหมอกควันพวยพุ่งอยู่ไกล ๆ
“นั่นคงจะเป็นดอยหลวง มนุษย์เนี่ยน่ากลัวจริง”
หมอหนุ่มคิดว่าหมอกควันสีน้ำตาลที่กำลังพวยพุ่งอยู่ในอากาศนั้นเกิดจากฝีมือของมนุษย์ที่ขาดความรับผิดชอบ ที่มักง่ายเห็นแก่ได้ เห็นแก่ประโยชน์ของตนเองเพียงอย่างเดียว โดยไม่ได้คำนึงถึงผลกระทบต่อส่วนรวมแต่อย่างใด
“ปี ๆ นึงภาครัฐต้องใช้งบประมาณเท่าไหร่กับปัญหาพวกนี้” หมอหนุ่มครุ่นคิด
“ได้ยินแว่ว ๆ มาว่า ไม่ใช่แค่ชาวบ้านเท่านั้นที่เผาป่า!”
เขาไม่กล้าฟันธงว่าสิ่งที่ได้รับรู้มานั้นเป็นความจริง แต่ยังมีอีกหลาย ๆ คนที่ตั้งคำถามว่า พื้นที่เขตป่าดอยหลวงด้านหนึ่งทำไมถึงเกิดไฟไหม้ขึ้นได้ทุกปี ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นพื้นที่ที่ชาวบ้านจะสามารถเข้าไปหาของป่าหรือล่าสัตว์ได้แต่อย่างใด แต่ในทุก ๆ ปีช่วงหน้าแล้งจะเกิดเปลวไฟขึ้นอย่างนี้ตลอด และดูเหมือนว่าปีหลัง ๆ มานี้จะรุนแรงมากขึ้น
"ไม่น่าจะเป็นไปได้!" หมอหนุ่มครุ่นคิดตลอดเส้นทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล
……….
“คุณหมอเขาถึงโรงพยาบาลแล้วยังนะ?” เจ้าของร่างบอบบางที่เพิ่งจะประทินผิวเสร็จตั้งคำถามก่อนที่จะเดินจากหน้ากระจกมาทิ้งตัวลงบนฟูกหนา
“เบอร์โทรศัพท์ของเขาเราก็มีนี่หน่า” หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ว่าเขาเคยเก็บเบอร์โทรศัพท์ของหมอพิธานเอาไว้ตอนที่พ่อเลี้ยงอนันต์คุณพ่อของเธอเกิดอุบัติเหตุต้องนอนโรงพยาบาลเมื่อครั้งก่อน
“เราจะโทรไปถามดีไหมนะ?” เธอสับสนแต่อีกใจหนึ่งก็อยากที่จะถามไถ่
"ตอนอยู่ที่บูธก็ไม่ได้มีเวลาคุยอะไรกันเลย" หญิงสาวมีความกังวลและเริ่มรู้สึกห่วงใย เพราะหลังจากที่กินอาหารมื้อคำและชวนพากันกลับมาที่บูธแล้วพวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย เหตุเพราะลูกค้าทะลักกันเข้ามาซื้อผลิตภัณฑ์ตลอดไม่ขาดช่วงจนกระทั่งได้เวลาปิดบูธ
"โทรสักหน่อยก็ดีจะได้ไม่กังวล" เธอพูดออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเพื่อค้นหารายชื่อ
"คุณหมอพิธาน" หญิงสาวพึมพำอยู่ในลำคอเมื่อเห็นรายชื่อของเขา
"เอ๊ะ ใครโทรมาป่านนี้ แม่กับยัยพิมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?" หมอพิธานที่เพิ่งจะอาบน้ําเสร็จวางฝักบัวแล้วรีบหยิบผ้าขนหนูผืนหนามาคลุมร่าง
"เบอร์ของใคร ทำไมโทรมาตอนดึกดื่น มิจฉาชีพหรือเปล่า?" หมอหนุ่มตั้งคำถามด้วยความฉงน เพราะเขาไม่ได้มีเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวและไม่ได้คิดว่าเธอจะโทรมาหาด้วย
"เขาคงหลับไปแล้วมั้ง" หญิงสาวกดตัดสาย
“อ้าว ตัดสายไปแล้ว” หมอหนุ่มบ่นพึมพำแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเครื่องแป้งก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดมาสวมใส่เตรียมนอนหลับพักผ่อน
"ลองโทรอีกทีดีกว่า จะได้ไม่ค้างคาใจ" เธอบอกกับตัวเองก่อนที่จะกดโทรศัพท์อีกครั้ง
"ใครกันนะ?..." หมอหนุ่มพึมพำก่อนที่จะกดรับ "สวัสดีครับ"
"ค่ะ คุณไปถึงโรงพยาบาลแล้วยังคะ?"
"อ๋อ คุณ ครับ ๆ ถึงสักพักแล้วครับ" หมอหนุ่มจำเสียงของหญิงสาวได้เลยรีบตอบกลับไปด้วยความดีใจระคนกับความประหลาดใจในที
“อ๋อ ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ” เธอพูดก่อนที่จะกดตัดสาย
“อ้าว! เดี๋ยว เดี๋ยวซิคุณ ยังไม่ทันได้คุยอะไรเลย” เขาพึมพำก่อนที่จะกดโทรศัพท์
"อืม ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ"
"ค่ะคุณ ไม่เป็นไรค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ"
"เดี๋ยว ๆ สิครับคุณ ผมยังไม่ง่วงเลยครับ"
"ขับรถไปมาคุณไม่เหนื่อยเหรอคะ?"
"ไม่เหนื่อยครับ"
"ไม่เหนื่อยก็นอนเถอะค่ะ ได้เวลานอนแล้ว พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสดชื่น ฉันก็จะนอนแล้วค่ะ"
"ครับ งั้นคืนพรุ่งนี้ผมขอโทรไปคุยนะครับ"
"ค่ะ"
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
หมอพิธานยิ้มเคลิบเคลิ้มก่อนที่จะทิ้งร่างลงบนฟูกไปพร้อมกับโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ
👉🏻 ตามกันต่อในตอนที่ 51 นะคะ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
