[บันทึกจากบทสนทนา]
บันทึกจากบทสนทนาที่เศร้ามากในคืนหนึ่ง
คนที่เราเจอทุกคนในชีวิตนี่ ไม่ใช่แค่คนๆหนึ่ง as a person นะ เราว่าเค้า หรือแม้แต่เรา ล้วนเป็น survivor หรือผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์หนักๆ หรือการแตกสลาย อะไรบางอย่างที่เราไม่เคยรู้มาก่อน
ภาพที่เห็น อาจจะเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เค้าเป็นหรือเคยเป็น วันนี้เค้าอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว หรือแม้แต่เราเองก็อาจจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม
แต่แผลบางแผลมันอยู่ที่เดิมเสมอแหละ เจอเรื่องอะไรหนักหนาสาหัสมาสะกิด มันก็พร้อมจะเจ็บอีก แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ทุกคนมีหน้าที่รักษาบาดแผลเดิมของตัวเอง
ไม่ผลักตัวเองเป็นภาระทางอารมณ์ของใคร สัมภาระทางชีวิตและความรู้สึกใดๆที่เราแบกมาจนถึงวันนี้ เราต้องแบกเอง ชีวิตเราไม่สามารถใช้ลูกหาบได้ตลอดเวลา ถ้าเราไม่แบกเอง รักษาตัวเอง เราต้องยอมทิ้งอะไรบางอย่างที่ไม่มีประโยชน์กับชีวิตไปให้ได้ เพื่อการเดินทางต่อๆไป จะได้ไม่หนักทั้งกับเราและกับคนที่จะไปด้วยในวันนี้หรือวันข้างหน้า
สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้กับทุกคนที่ล้วนมีบาดแผลคือ เข้าใจ ใจดี อย่าไปสะกิดในสิ่งที่เค้าเจ็บ หลีกเลี่ยงแต่ไม่ต้องโทษตัวเองมากขนาดนั้นถ้าไปทำให้ใครเจ็บโดยบังเอิญ
แต่ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง การเอ่ยปากขอโทษ ก็อาจทำให้เค้ารู้ว่าเราไม่ตั้งใจ
สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้กับตัวเอง คือ ยอมรับความจริง เข้าใจตัวเอง รักษาบาดแผลของตัวเองให้ดีที่สุด มันเป็นเรื่องของเรา ไม่ใช่เรื่องของใคร เพราะมันเป็นแผลที่เราเห็นของเราคนเดียว และคนที่ทำให้เกิดแผลนั้น ก็คือคนทั้งหมดทั้งมวลในอดีต ที่วันนี้อาจอยู่หรือไม่อยู่ในชีวิตเราแล้วก็ได้
มันไม่ได้ผิดหรอกถ้าวันหนึ่งจะไม่มีใครเข้าใจเลยว่าเราเจออะไรมา เจ็บกับอะไรมา แต่เรานี่แหละที่ต้องเข้าใจตัวเองเสมอว่า บางแผล บางคน บางเรื่อง มันจบไปแล้ว มันตายไปแล้ว มันเหลือแค่รอยแล้ว
อย่าไปกรีดแผลเดิมให้มันเปิดอีก เพียงเพราะเราเจอบางเรื่องที่มันคล้ายๆเดิม
ซึ่งที่สุดแล้ว เราจะไม่หายจากแผลเดิม แม้มันจะดูเหมือนแผลเป็นไปแล้วก็ตาม
เพราะคำว่าแผลเป็น สำหรับเรา มันคือ แผลที่ยัง ‘เป็น’ มันไม่ตายไปจากชีวิตเสียที และมันคงไม่ดีแน่ๆ ถ้ามันจะอยู่กับเราไปจนตาย…
#RePost
#NotetoSelfbyWA
#บทความ
#วิไลรัตน์เอมเอี่ยม
#บันทึกจากบทสนทนา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
