#คนเราต้องมีที่ทางของตัวเอง
จะเรียกว่าที่ทาง เรียกว่าพื้นที่ หรืออะไรก็แล้วแต่สะดวก เอาว่าในความหมายนี้ มันคือจุดที่เรารู้สึกสบายเนื้อสบายตัว สบายใจ ขยับตัวได้ หายใจคล่อง เคารพตัวเอง และที่สำคัญ ทำให้คนอื่นเคารพพื้นที่ของเรา
ถ้านับจนถึงตอนนี้ เราย้ายมาอยู่บ้านใหม่ได้กว่า 6 เดือนแล้ว ความสุขของการมีบ้านและได้ดูแลบ้านของตัวเองนั้นมีมากอย่างไม่ต้องสงสัย มันพอเหมาะพอดี พอประมาณอย่างที่ต้องการ ไม่นับความปวดหัวเรื่องการซ่อมแซมบางจุด ก็ถือว่ารับได้ รับได้ที่มีจุดที่ต้องซ่อม ต้องแก้ไข ต้องเรียนรู้กันไปไม่หยุดหย่อน เพราะในมุมหนึ่ง บ้านก็คือชีวิต และชีวิตก็คือบ้าน แต่ที่สุดแล้ว มันคือที่ทางที่เราเลือกแล้ว ที่เราคิดว่าเราจะขยับตัวได้อย่างสบายใจ เติมพลังให้ตัวเองได้เวลาเหนื่อยล้าจากโลกภายนอก
แต่ตลอด 6 เดือนมานี้ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมว อย่าง ขนุน หรือตอนนี้มีชื่อในวงการ (วงการอะไรไม่แน่ใจ) ว่า ‘สลิดลดา’ กลับเป็นแมวที่หาที่หาทางให้ตัวเองยากที่สุดตัวหนึ่งในบรรดาแมวทั้งหมด 5 ตัว อย่างที่รู้กันว่า แมวเป็นสัตว์ที่ ‘ติดที่ติดทาง’ ปรับตัวยาก และสลิดลดา น่าจะเป็นหนึ่งในนั้น แต่ไม่คิดว่าการปรับตัวยากจะกินเวลานานขนาดนี้
ขี้อ้อนที่สุด
บ้านเปลี่ยนไป พฤติกรรมแมวทั้งหมดทั้งมวลก็เปลี่ยนตาม แต่ละตัวต้องหาที่หาทางใหม่ จัดระบบศักดินาของตัวเองใหม่ ตัวที่เคยสงบเสงี่ยม ก็เริ่มกร่าง เพราะเจอที่ทางของตัวเองก่อนใคร ส่วนตัวที่เคยมีที่ของตัวเอง ก็ต้องหาใหม่ เริ่มสร้างอาณาเขตเล็กๆ ของตัวเองกันใหม่ สลิดลดา คือหนึ่งในนั้นที่ยังพยายามหาที่เหมาะๆ ให้ตัวเอง แต่แค่ยังไม่เจอ ‘ที่มั่น’ เพราะมีแมวดำอย่างกั๊มป์คอยรุกล้ำ แทรกแซง กวนตัวกวนใจไม่เลิก
เอาเป็นว่า สถานการณ์ตอนนี้เริ่มจะ ‘เข้าที่เข้าทาง’ เริ่มปักหลักอยู่บนชั้นหนังสือบ้าง บนหลังตู้เย็นบ้าง สลับกับการไปนอนอาบแดดอยู่ในอ่างล้างหน้าริมหน้าต่างบ้าง หรือไม่ก็นอนบนโต๊ะ ที่สำคัญที่สุด เขาจะไม่นอนบนพื้นราบเหมือนแมวตัวอื่นๆ เลย แต่ต้องขึ้นสู่ที่สูงเท่านั้น ลักษณะเหมือนชาติที่แล้วน่าจะเป็นพวกรักษาป้อมยามประจำเมือง
อินดี้ที่สุด
ในวันที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ คนจะปักหลักนั่งทำงานบนโต๊ะ มวลแมวจะแยกย้ายนอนตามจุดต่างๆ ที่เหมาะกับนิสัยและขนาดตัว บางจุด ไม่เหมาะกับขนาดตัว ก็ยังจะเบียดแทรกเข้าไปนอน ผ่านวันเวลาไปในแต่ละวันกับที่ทางที่ตัวเองเลือกแล้ว
กวนที่สุด
วันก่อน ผู้เขียนมีโอกาสทักทายกับบรรณาธิการสำนักพิมพ์หนึ่งทาง inbox ไถ่ถามและบำบัดทุกข์บำรุงสุขกันไปมาว่าด้วยเรื่องของหน้าที่การงาน ในข้อความที่พิมพ์คุยกัน สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงแห่งความเหนื่อยหนัก แต่เมื่อเอาการงานที่รักเป็นที่ตั้ง คุยกันถึงเรื่องการสร้างงานที่คนอ่านจะได้ประโยชน์ เราก็ดูสบายใจกันขึ้น จะอยู่สังกัดบริษัทหรือไม่ หรือจะใช้นิยามใดกำหนด ‘ตำแหน่งแห่งที่’ แบบไหน ไม่สำคัญเท่ากับว่า คนเราต้องมี ‘ที่ทางของตัวเอง’
จะเล็กจะใหญ่ จะมากจะน้อย มันก็คือที่ของเรา เป็นธรรมชาติของเราที่ไม่อาจอยู่อย่างเบียดเสียดและอึดอัดคับข้องได้ พื้นที่ หรือ ที่ทาง คือสิ่งจำเป็นสำหรับการหายใจและเติบโต บางคนเลือกวิถีแบบคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก แต่บางคนเลือกที่เล็กๆ ไม่คับไม่แคบ และโล่งอกโล่งใจแบบไม่ต้องเบียดเบียนใคร และไม่ต้องให้ใครมาเบียดเบียน
เวลาต้องพักจากงานเขียน เรามักจะเงยหน้าไปเห็นแมวนอนกองกันเป็นก้อนๆ หลับบ้าง เลียตัวบ้าง บางตัวต่อให้สนิทกันแค่ไหน เวลานอนและพักผ่อนก็ต้องเลือก ‘ที่ใครที่มัน’ และต่อให้ไม่ชอบหน้ากันแค่ไหน ก็จะไม่มีการรบกวนกันให้หงุดหงิดใจ เพราะอาณาเขตที่มันเลือกนั้น กำหนดชัดเจนว่าต่างคนต่างอยู่
ตลอดชีวิตนับสิบปีของแมว และตลอดวันที่ใช้เวลานอนไปแล้วนับสิบชั่วโมง เวลานั่งมองนกอีกหนึ่งชั่วโมง บวกเวลากินข้าวอีกตามประสาแมว อาจกล่าวได้ว่า เวลาทั้งชีวิตของมันหมดไปกับการหาที่ทางของตัวเองเพื่อใช้ชีวิตอย่างสบายใจที่สุดเท่าที่อายุของแมวจะอำนวย
วันก่อน เมื่อมีคนใกล้ตัวพูดถึงความคับข้องใจเรื่องงานและผู้คนแวดล้อม เราเลยไม่นึกถึงอะไรนอกจากเรื่องนี้…
คนเราต้องมี ‘ที่ทางของตัวเอง’ ถ้ามันไม่ใช่ที่ของเรา เราจะรู้สึกเองว่ามันไม่ใช่ หายใจหายคอไม่สะดวก เพราะคุณค่าและตัวตนของเราจะถูกเบียดบังจนมองเผินๆแทบไม่เห็นเราอยู่ตรงนั้น
มีก็เหมือนไม่มี อยู่ก็เหมือนไม่อยู่
ที่แบบนั้นเอง ที่จะค่อยๆ บดบังศักยภาพ คุณค่า และความเคารพตัวเองของเราจนมืดสนิท มองไม่เห็นแม้แต่มือสองมือของตัวเองว่า มันอยู่ตรงนั้นและทำอะไรได้มากกว่านั้น
.
.
ใช้เวลาปรับเปลี่ยนค้นหาจนกว่าจะเจอที่ทางหรือทำเลของชีวิต ที่เราอยากปักหลักอยู่ให้นานที่สุด บางทีนั่นก็อาจเป็นภารกิจสำคัญของการใช้ชีวิตเช่นกัน
#คนเราต้องมีที่ทางของตัวเอง
#บทความ #NotetoSelfbyWA #วิไลรัตน์เอมเอี่ยม #Quote
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
