เรื่องของสมาธิ ..นั้นฝึกให้จิต นั่นเหลือ แต่จิตไม่มีอารมณ์ ..อะไรเข้าไปปรุงแต่งได้ มันมีเรื่องราวต่างๆ ที่ให่ฝึกฝน .ไปจน จิตนั่นขยับขยาย เป็นจิตที่เหนืออารมณ์ไปแล้วหรือ ปราศจากมลทิน..บริสุทธิ์ผุดผ่อง มันเป็นการเรียนรู้ ไปเรื่อยๆ เมือนเราหยิบทรายขึ้มกำมือหนึ่ง แล้วก็ร่อน เม็ดทราย เอาเม็ดหยาบออกไปๆๆ จนเป็นฝุนเป็นละออง ก็ยังร่อนๆ อีก ร่อนไปจนไม่มีอะไรเลย .ทำนองนั้น ซึ่งมันมีรายละเอียด ที่กรอง ที่พิจารณา ไปจนถึงที่สุด หมดจด ..จิตไม่มีอะไรเลย ใสสะอาดสะอ้าน สี..อะไรต่างๆ ที่สกปรกไม่มี เป็นแก้วไปหมด