ไอดอลของบอนเน่
บอนเน่เป็นลูกสาวคนโตของน้องตาลกับน้องบิ๊ก เมื่อตอน ป ต้น ก็เป็นเด็กเรียนธรรมดา ไม่ได้พยายามไม่ได้เด่นอะไร จนเมื่อตอน ป 3 บอนเน่ได้มีโอกาสดูและตามพี่คนหนึ่งทางสื่อ ได้เห็นถึงความพยายามที่จะทั้งเรียนให้ดีและทำงานที่ตัวเองรับผิดชอบอย่างหนักให้ได้ดีทั้งคู่ ทำให้บอนเน่เกิดแรงบันดาลใจและพยายามมากขึ้นมาก ตั้งใจเรียนจนสอบได้ที่หนึ่งและเรียนดีมาตั้งแต่บัดนั้น
ด้วยความคิดที่ว่า ถ้าพี่เขาทำได้ ทำไมหนูจะทำไม่ได้..
ด้วยโลกที่ข้อมูลข่าวสารล้นเกิน หลายครั้งหลายหนที่เราก็ไม่ได้จะเข้าใจอะไรถ่องแท้นักและด่วนตัดสินอย่างผิวเผินก็ออกบ่อย มีคำคำหนึ่งที่ผมเข้าใจแบบผิวเผินมาตลอดก็คือคำว่า “ไอดอล” ที่วัยรุ่นหมายถึงดารา นักร้อง k pop เกาหลีเป็นหลัก ก็คิดแค่ว่าเหมือนกับดารานักร้องวัยรุ่นทั่วไปที่ทีภาพลักษณ์ดูดีสวยหล่อ ไม่ได้คิดว่ามีความหมายอะไรลึกซึ้งกว่านั้น ใครชอบไอดอลก็คิดว่าเหมือนคลั่งไคล้ในดาราก็เท่านั้น ตอน BNK48 แฟนคลับที่ชอบวงนี้มากๆ ก็เรียกว่าเป็นโอตะ ได้ยินก็ขำๆ แซวๆ กันในทางล้อเลียนเอาด้วยซ้ำ
เมื่อวันก่อนที่ HOW Club ผมได้มีโอกาสสัมภาษณ์ น้องเฌอปราง อารีย์กุล หรืออดีตกัปตันเฌอ แห่ง BNK48 ที่โด่งดังมากๆ ปัจจุบันได้ “จบการศึกษา” หรือออกจากวงมาผันตัวทำหน้าที่เป็น “ฌิไฮนิน” เป็นผู้จัดการวงในระดับบริหารแทน เฌอปรางในวัยยี่สิบแปดดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจากภาพที่เคยเห็นแต่ก็ยังคงความร่าเริง ความฉลาด ไหวพริบและมีความ introvert ที่รู้สึกได้
พอได้คุยกันยาวๆก็เริ่มเห็นคำๆหนึ่งที่เป็นตัวแทนของเฌอปราง BNK48 และโอตะ เป็นคำที่อธิบายคำว่าไอดอลที่มีความหมายมากกว่าที่ผมเข้าใจไปมากกว่านั้นมาก
ก่อนเข้ามาเป็นไอดอล เฌอปรางเป็นเด็กเรียนเคมีเนิร์ดๆใส่แว่นหนา เดินสะพายเป้หลังค่อมๆ บุคลิกภาพไม่ดีจนเพื่อนสนิทแซวบ่อย ตอนที่มาสมัครแล้วได้คัดเลือก ครูสอนเคมีถึงกับตกใจว่าเฌอปรางเนี่ยนะจะมาเป็นไอดอลเพราะดูยังไงก็ดูไม่ออก ร้อง เต้นอะไรก็ไม่ได้เลย แต่ในตอนนั้นที่ BNK48 ประกาศรับสมัครไอดอล เฌอไปลองสมัครเพราะคลั่งไคล้การ์ตูนญี่ปุ่นและชอบการ์ตูนเรื่อง AKB0048 มากและมีไอดอลชื่อ ซายากะ ยามาโมโตะ ที่อยู่วง NMB48 ก็เลยลองสมัครดูและก็ได้มาเริ่มต้นเป็นสมาชิก 30 คนแรกในตอนนั้น
เฌอเล่าว่าตอนเริ่มต้นคิดแค่ว่าอยากลอง และตกลงจะลองให้รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ได้ เซ็นสัญญาตกลงกันไว้หกปี ช่วงปีแรกคือการซ้อม ซ้อม และซ้อมอย่างหนักเพราะพื้นฐานที่ไม่ดี ขับรถมาซ้อมจากศาลายาหลายชั่วโมงที่รัชดาแล้วกับขับกลับเพื่อเรียนต่อหกวันต่ออาทิตย์ติดต่อกันเกือบปี กว่าจะได้เดบิวต์อันนำมาซึ่งงานโชว์เพิ่มและก็ต้องประคองการเรียนไปด้วยไม่ให้เสียเพราะรับปากที่บ้านไว้
ในตอนนั้น BNK48 เป็นเรื่องใหม่ของวงการ เปิดตัวแรกๆ ก็ยังไม่เปรี้ยง ใช้เวลาอึด ถึก ทนอยู่พักใหญ่ๆ จนคุ้กกี้เสี่ยงทายมาถึง แล้วก็เปลี่ยนชีวิตเด็กสาวกลุ่มนี้ไปโดยสิ้นเชิง
ต้อม จิรัฐ ผู้ก่อตั้งวง BNK48 เล่าถึงคุณลักษณะที่แตกต่างจากศิลปินโดยทั่วไปว่า น้องๆ BNK48 ที่รวมถึงเฌอปรางนั้น ร้องเพลงและเต้นไม่เก่ง สวย หรือดูดีมาตั้งแต่ต้น การคัดเลือกก็ไม่ได้เน้นเรื่องทักษะเป็นหลัก แต่ดูจากทัศนคติและใจสู้เป็นปฐม น้องๆ เริ่มจากแทบจะศูนย์แต่อาศัย “ความพยายาม” อย่างหนักที่จะฝึกทักษะ ดูแลตัวเอง และมีวินัยขั้นสูงสุด
ระหว่างทางก็คือการเปลี่ยนแปลงตัวเองทีละนิด แฟนคลับหรือโอตะส่วนใหญ่ก็ให้ใจ เชียร์และชื่นชมที่ได้เห็นพัฒนาการของน้องๆระหว่างทาง ไม่ได้คาดหวังความสมบูรณ์แบบ แต่เชียร์ให้ครั้งนี้เก่งขึ้นกว่าครั้งที่แล้วนิดนึง เชียร์เหมือนลูกหลานที่เก่งขึ้น แกร่งขึ้น อย่างช้าๆ เวลาอ่านในคอมเม้นถ้าเป็นศิลปินทั่วไปก็จะชมว่าเก่ง ร้องดี
แต่พอเป็นสายนี้ คำชมจะเป็นแนวว่าน้องๆมีพัฒนาการ พยายามมาก ดีขึ้นเยอะ และภูมิใจที่ได้เห็น
เป็นเสน่ห์และเป็นเรื่องราวของเหล่า BNK48 ซึ่งหลายคนก็เอาเป็นกำลังใจให้ตัวเองในชีวิตประจำวันอีกด้วย
ผมถามเฌอปรางบนเวทีว่าทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วย เคยเหนื่อยเคยท้อ เคยอยากเลิกมั้ย เฌอตอบว่าตัวเองนั้นเลือกไปแล้วว่าจะทุ่มเทกับงานที่มีอายุ 6 ปีใด้เต็มที่ที่สุดเพื่อจะได้ไม่มีคำถามค้างคาใจว่าจะทำได้หรือไม่ ซึ่งผลพวงแห่งความพยายามนั้นก็ส่งผลให้เด็กแว่นเนิร์ดที่เต้นไม่เป็นร้องไม่เป็น กลายเป็นหัวหน้าวง กัปตันเฌอผู้โด่งดัง รู้จักวินัย การฝึกฝน การดูแลตัวเองและ transform กลายเป็นคนใหม่ ทำทั้งหน้าที่ได้ดีและไม่เสียการเรียนจบที่เกียรตินิยมอันดับสองในที่สุด
“ความพยายาม” หรือในภาษาญี่ปุ่นที่เรียกว่า กัมบัตเตะเนะ นี่เองคือเส้นเรื่องของคำว่า “ไอดอล” ที่ผมไม่เคยเข้าใจมาก่อน ไอดอลที่เป็นตัวอย่างของความพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เสียงเชียร์ไอดอลก็คือเชียร์ให้พยายามเข้านะ ครั้งหน้าทำให้ดีกว่าครั้งนี้นะ จะเป็นกำลังใจให้ และแรงบันดาลใจที่ได้จากไอดอลที่เห็นน้องๆตั้งใจ อดทน พยายามทำพรุ่งนี้ให้ดีกว่าวันนี้ก็เป็นแรงบันดาลใจให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่เป็น FC กันต่อมา
เฌอปรางเล่าถึงไอดอลอันดับหนึ่งตัวเองตลอดกาล ซายากะ ยามาโมโตะ แห่ง NMB48 ว่าประทับใจในความพยายามที่ไม่ว่าซายากะล้มเหลวเป็นสิบครั้ง ไม่มีทักษะใดๆ ก็ไม่ย่อท้อ ฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำอีก ใช้เวลานานหลายปีมากจนค่อยๆ พัฒนาความสามารถ และก้าวเข้ามาเป็นเซนเตอร์ หรือตำแหน่งตรงกลางวงที่สำคัญที่สุด และกลายเป็นนักร้องร็อคตามความฝันจนได้ เป็นไอดอลที่ทำให้เฌอปรางฮึดสู้ และความฮึดสู้ของเฌอปรางก็เป็นแรงบันดาลใจให้น้องบอนเน่ต่ออีกเช่นกัน..
ซายากะ ยามาโมะโตะ มีชื่อเสียงสูงสุดในตอนที่ได้ร้องเพลง “365 nichi no kamihikouki” หรือในชื่อภาษาไทยว่า “365 วันกับเครื่องบินกระดาษ” เป็นเพลงที่มีความหมายให้กำลังใจ ฮีลใจเวลาเหนื่อยหรือท้อ ทำวันนี้ตรงหน้าให้เต็มที่ เป็นเพลงที่เฌอปรางบอกว่าฟังทุกเช้าเหมือนเป็นเพลงชาติของตัวเอง และเป็นเพลงที่แม่บอกว่า บอนเน่ฟังเป็นร้อยๆรอบ ฟังกันเวลาอยากได้กำลังใจ เวลาเหนื่อยหรือท้อ และก็ก้าวเดินต่อ..
“…ปล่อยใจลอยล่องในอากาศ แค่เพียง เราก้าวเดินออกไป
บินไปไกลแค่ไหน เพียงใดก็ไม่สำคัญ กว่าการที่ได้โบยบิน ไปถึงยังไงและที่ไหนมา ปล่อยใจไป ปล่อยใจฝัน ปล่อยใจลอยล่องในนภา หมุนไป ในเวลาทุกช่วงที่มี Sanbyaku rokujuu go nichi…”
สิ่งที่กระทบใจผมมากๆ ในวันที่ได้สัมภาษณ์เฌอปราง ก็คือมีน้องบอนเน่เป็นหนึ่งในคนที่นั่งฟังด้วยในวันนั้น เพราะผมเคยได้ยินแม่ตาลเล่าถึงการเปลี่ยนแปลงตัวเองของบอนเน่เพราะมีพี่เฌอเป็นไอดอล เลยไลน์ไปหาคุณแม่ของน้องเพื่อบอกว่าต้องมาให้ได้ เพราะน่าจะเป็นครั้งแรกที่น้องเขาจะได้ฟังไอดอลของตัวเองเล่าเรื่องราวแบบใกล้ชิดขนาดนั้น บอนเน่ก็น่าจะปลื้มใจและพัฒนาตัวเองต่อ จนถึงวันหนึ่งก็จะกลายเป็นไอดอลให้น้องๆและคนรอบข้างต่อๆ กันไปได้อย่างแน่นอน… ตอนที่สัมภาษณ์ไปก็แอบดูแววตาวิบวับของน้องไปด้วยความปลื้มใจ
ในส่วนของผู้ใหญ่หลายคนได้มีโอกาสฟังเรื่อง ซายากะ เฌอปรางและ บอนเน่ ในวันนั้นน่าทำให้ความรู้สึกเวลาที่เห็นคำว่า “ไอดอล” นั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง กลายเป็นคำที่ให้กำลังใจ เป็นคำชื่นชมที่อาจจะแทบจะเป็นคำๆเดียวกับคำว่า “พยายาม” และเป็นตัวอย่างในการใช้ชีวิตที่ดีมากๆและเตือนสติได้ดีสำหรับผู้ใหญ่น่าจะลองหันมาพินิจ พิจารณาถึงคำนี้ว่าเรานั้นมีคุณสมบัติหรือได้ทำอะไรที่พอจะเป็น “ไอดอล” ในบางมุมของคนรอบข้าง หรือคนรุ่นใหม่ที่รู้จักเราได้หรือไม่อีกเช่นกัน
ขอบคุณ ซายากะ เฌอปราง และบอนเน่ มากๆเลยนะครับ…
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
