หลวงเขาขอคืนที่น่ะ เขาว่าจะเอาไปสร้างโรงพยาบาล
ได้ยินได้ฟังมาสักพักใหญ่ ทั้งจดหมายแจ้งก็มาตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ไม่มีใครในละแวกนี้สนใจนักเพราะพอไปถามก็ไม่ได้คำตอบอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จนกระทั่งเมื่อเดือนที่แล้วถึงรู้เรื่อง
'แล้วจะให้ย้ายไปไหนวะ อยู่กันมาตั้งแต่รุ่นปู่จนรุ่นกู ตอนนี้ก็ลูกกูแล้วเว้ย'
'นั่นสิวะ ไปถามก็ไม่รู้เรื่อง ทีงี้จะมาเร่งให้ย้ายออก ใครมันจะทำทันวะ'
'แล้วมึงหาที่ใหม่ได้รึยัง?'
'ยัง'
เสียงตอบว่ายังดังเป็นเสียงเดียวพร้อมอาการถอนหายใจเฮือกใหญ่
จริงอย่างที่ว่า
เขาอยู่มาที่นี่ตั้งแต่เด็กจนทำงานเป็นหลักแหล่งแล้ว
พ่อแม่ก็รับราชการที่นี่ ใกล้เกษียณ
ปู่ย่าก็เป็นข้าราชการยุคบุกเบิกที่นี่เหมือนกัน
เรียกว่าเกิดแก่เจ็บตายกันอยู่ที่นี่ล่ะ
ไม่แปลกที่คนในละแวกนี้จะอยู่กันจนเคยชิน ไม่ได้คิดขยับขยายไปไหน
หลวงท่านดูแลนะ อันนี้เป็นสวัสดิการให้
เจ้านายรุ่นบุกเบิกบอกไว้
แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด
จำนวนของหน่วยงานใหม่เพิ่มขึ้นมาก ทำให้มีการขอคืนพื้นที่มากขึ้นตามลำดับ มีแต่ตรงนี้ที่ค่อนข้างห่างไกลจากตึกกลางจนไม่คิดว่าจะถูกเวนคืนไปทำอะไรได้
'ไอ้เรื่องสร้างโรงพยาบาลน่ะฉันเห็นด้วย แต่มาเวนคืนเอาตรงนี้นี่สิ อะไรกันวะ ที่ตรงโน้นก็ยังมี แถมยังใหญ่กว่า สะดวกกว่าตรงนี้ตั้งเยอะดันไม่เอา ดันทุรังแต่จะเอาตรงนี้ ที่เท่าแมวดิ้นตาย'
คนเป็นพ่อบ่นอย่างหัวเสียเพราะยังหาที่ใหม่ไม่ได้ ประกอบกับเคยชินกับการอยู่ที่นี่
'เอาเถอะพี่ เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับปลิวมันอีกที มันว่าพอจะหาบ้านเช่าไม่แพงให้ได้แต่ต้องรอหน่อยเพราะคนเก่าเพิ่งตกลงย้ายออก'
'เฮอะ ทำแบบนี้ก็เดือดร้อนกันไปทั่วล่ะ แล้วท่านเจ้าที่ล่ะ จะอะไรยังไงกัน'
'ท่านเจ้าที่คงต้องถูกอัญเชิญไปที่อื่นมั้งพ่อ'
คนละแวกนี้นับถือท่านเจ้าที่กันมานานโข ตั้งศาลไว้เป็นที่เคารพกราบไหว้ตามกันที่เชื่อกันมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า เพื่อความร่มเย็นเป็นสุข
'นั่นไง ไปรบกวนท่านอีกด้วย อะไรกันนักหนาวะ แล้วนี่จะให้ย้ายท่านไปไหนล่ะเนี่ย'
เขากับแม่นั่งฟังกันไปเงียบๆ
เขาไม่ค่อยเชื่อเรื่องท่านเจ้าที่นัก แต่ด้วยความที่กราบไหว้ศาลกันมานานก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าแล้วจะย้ายท่านเจ้าที่กันไปไหนล่ะ มันไม่ใช่แค่ย้ายหรือล้มศาลแล้วจบ แต่มันคือความเคารพและศรัทธาของคนละแวกนี้
มันน่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คนเคารพนับถือท่านยังมี
เขาได้แต่นั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย
คิด คิด คิด
แล้วก็ผล็อยหลับไป
...
'เอ็งแน่ใจนะ?'
เขาพยักหน้ารับ
'ข้าว่าแล้ว ท่านเจ้าที่คงไม่พอใจเหมือนกันถึงได้มาเข้าฝันเอ็งให้มาบอกให้คนอื่นรับรู้'
...
เมื่อคืนเขาฝันถึงบางอย่างที่ตอบตัวเองได้อย่างมั่นใจว่านั่นคือท่านเจ้าที่อย่างแน่นอน
ท่านแต่งชุดไทยโบราณ ท่าทางแข็งขัน แล้วเหมือนจะเอ่ยปากบอกหรือถามอะไรสักอย่าง
ในฝันเขาพยายามที่ฟังสิ่งที่ท่านจะสื่อสารแต่เขาก็ตื่นขึ้นมาก่อน
และเขาฝันแบบนี้ซ้ำๆกันมาหลายวันแล้ว
คนเป็นพ่อออกมาจากห้องของหัวหน้า ท่าทางยังขัดใจอยู่
'หัวหน้าให้มาบอกพวกเราว่าผ่อนผันไปอีกไม่ได้แล้ว สิ้นปีนี้จะเคลียร์พื้นที่ บริษัทเขารออยู่'
เสียงถอนหายใจจากหลายคนดังขึ้นพร้อมกัน
'เหลือกันอีกกี่บ้านล่ะที่ยังไม่เรียบร้อย?'
เสียงตอบออกมาเป็นจำนวนเล็กน้อย นั่นทำให้เขานิ่งไป
'แสดงว่าพวกเอ็งพร้อมย้ายกันหมดแล้ว'
'ทำไงได้ล่ะพี่ เขาว่ามาไงก็ว่าตามนั้น'
'เออ ข้าเข้าใจ ขนาดข้ายังไม่รอดเลย พวกเอ็งก็ต้องเตรียมพร้อมกันอยู่แล้ว นี่ถ้าท่านเจ้าที่มาเข้าฝันเนิ่นๆก่อนก็ดี เผื่อนายเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง'
'เอาน่าพี่ มันก็จวนๆแล้ว สู้ย้ายไปเลยดีกว่า'
เขาพยักหน้า
'ปลิวมันบอกให้พวกเราย้ายไปได้เลยนะพี่ เจ้าเดิมเขาเคลียร์บ้านแล้ว'
เขาพยักหน้ารับรู้
...
ย้ายมาเรียบร้อยก็ตามมาด้วยการรื้อถอนบ้านเดิมเพราะคนย้ายออกกันไปหมด
บริษัทก่อสร้างตั้งโต๊ะทำพิธีต่างๆครบแล้วจึงค่อยเริ่มลงมือจัดการรื้อถอน
ทุกอย่างราบรื่นดี
...
'ทำไมไม่บอกว่าเอ็งเป็นคนคุมก่อสร้างตึกนี้วะ?'
เสียงคนเป็นพ่อหงุดหงิดเมื่อพบว่าเขาเองคือคนที่บริษัทส่งมาคุมโครงการก่อสร้างโรงพยาบาลที่นี่
'พ่อครับ ไม่ใช่ผมคนเดียว มีกันตั้งหลายคน'
'แต่เอ็งมันหัวหน้า ชื่อหราซะขนาดนั้น'
'ผมเพิ่งมารับงานก่อนหน้าไม่กี่วันเอง ผมเองก็พยายามเลี่ยงอยู่เหมือนกัน'
'พี่ ลูกมันก็เพิ่งรู้เอง จะไปเอาอะไรกับมันล่ะ'
'ข้าไม่ได้จะเอาอะไรหรอก แค่บอกล่วงหน้ากันนานกว่านี้หน่อยก็ได้ ไม่ใช่ไปถามใครต่อใครแล้วมาบอกว่าไม่รู้เรื่องอย่างเดียว ทำแบบนี้มันเหมือนหลอกกันชัดๆ แล้วคนอื่นๆจะหาว่าเรารู้แล้วแต่ไม่บอก อะไรวะ'
'น่าพี่ ลูกมันก็บอกแล้วว่ามันก็เพิ่งรู้'
'จริงครับพ่อ'
เขานั่งลงบนโซฟาตัวเก่า ไม่พูดอะไรอีก เหมือนจะปลงใจได้แล้ว
'เออ พ่อจะไปว่าอะไรเอ็งได้ เอ็งก็ลูกจ้างเขาเหมือนกัน'
'รื้อไปทำประโยชน์ให้มากขึ้นมันก็ดีนะพี่ เป็นโรงพยาบาลยิ่งดีใหญ่ เหมือนเราได้ทำบุญด้วย'
'แล้วท่านเจ้าที่ล่ะ?'
'ทางบริษัทจะตั้งศาลให้ท่านใหม่ครับพ่อ'
เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ
การก่อสร้างเร็วกว่าที่คาดไว้ เขายังเหลืออายุราชการอยู่เกือบปี
เขาเดินออกมาแล้วจุดธูปไหว้ศาลที่ตั้งขึ้นมาใหม่
เรียบร้อยแล้วก็เดินดูรอบๆโรงพยาบาลบนพื้นที่เดิมที่เคยเป็นบ้านพักของพวกเขามาก่อน
'ต่อไปเป็นอะไรก็ไม่ต้องไปไกลแล้วครับพ่อ โรงพยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้เอง'
เขาพยักหน้ารับคำ
คนเป็นพ่อเปิดสมุดดูยอดเงินในบัญชีที่เก็บออมไว้หลายปี
จำนวนไม่น้อย
พอใช้จ่ายอย่างสบายหลังเกษียณ...
'หัวหน้าว่างแล้วพี่'
เขาพยักหน้ารับกับรุ่นน้องหน้าห้องก่อนเดินเข้าไป
...
'แล้วหัวหน้าว่าไงพี่?'
'ก็ต้องรอ แต่ไม่น่าจะนานว่ะ'
ทุกคนพยักหน้ารับอย่างมีหวัง
...
เรื่องนี้มันแค่เล็กน้อยสำหรับเบื้องบน
เสียสละในส่วนที่เป็นของพวกเขาเพื่อผลประโยชน์ใหญ่ที่จะตามมา
เขายิ้ม
...
หัวหน้าบอกให้พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อมไว้เลย
'อีกไม่กี่เดือนก็เริ่มงานได้แล้ว'
เสียงสำทับตามมา
เขาปิดสมุดบัญชีแล้วหลับตา
ปล่อยความคิดให้ลอยไปไกล...
ตัวเลขจำนวนหนึ่งถูกโอนเข้ามาให้ทุกคน ไม่นานหลังย้ายออกจากพื้นที่ไปแล้ว
คนเป็นพ่อยืนดูอยู่ใกล้ๆไซท์งานก่อสร้าง มีวิศวกรหนุ่มสาวหลายคนคอยปรึกษาไถ่ถามท่ามกลางแดดร้อน
ลูกมือคุ้นหน้าทำงานเป็นระวิง...
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
