ธรรมชาติมนุษย์เป็นสัตว์สังคม ที่นิยมการอยู่รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่
แต่นั่นแหละ จิตที่ฝึกมาดี ที่มีคลื่นละเอียดย่อมอยู่ร่วมหรือสมาคมกับคนที่มิได้ฝึกตนหรือมีจิตหยาบอย่างยากลำบาก ช่วงต้นอาจจะพยายามฝืนทน แต่ที่สุดก็ย่อมปรารถนาปลีกตัวออกห่าง มิใช่รังเกียจหรือเดียดฉันท์ แต่เพื่อความสุขในจิตที่ได้แยกห่าง ร้างสมาคมด้วย ใครโชคดีก็จะไปพอเจอกัลยาณมิตรที่ฝึกตนเช่นกัน ตรงนี้จึงมีคนนิยามว่า "เพื่อนมาก ไม่สู้เพื่อนดี แม้มีคนเดียวก็สุขใจ" ภาษาพระเรียกว่า จิตจะเลือกมิตร
"ศีลไม่เสมอกันจึงอยู่ด้วยกันยาก"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
