ตอนนี้แม่กับพ่อกลายเป็นเจ้าของหอพักไปแล้ว
ญาติแม่เขาตกลงปล่อยตึกนี้ให้แม่เรียบร้อย
เขาจำได้ว่าวันนั้นพ่อกับแม่ดูมีความสุขนักที่กลายมาเป็นเจ้าของแทนการเป็นเพียงหุ้นส่วนและลูกจ้าง
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เป็นไปตามปกติ
ลูกบ้านไม่ได้รับรู้อะไรเพราะเปลี่ยนมือกันเงียบๆ
เขาก็รู้สึกดีใจไปกับครอบครัวด้วย
งานที่ตึกยังเหมือนเดิมเพียงแค่น้าโด่งมีลูกมือมาเพิ่ม1คน ส่วนน้าแจ๋วก็ฝากงานให้หลานแกมาทำแทนเพราะแกจะกลับบ้านนอก
พี่ฝากหลานให้คุณๆช่วยดูแลด้วยนะคะ ผิดถูกก็ว่ากล่าวกันได้
น้าแจ๋วว่างั้น
ส่วนเขากลับไปทำงานที่โรงแรมตามเดิม แค่เปลี่ยนไปทำงานส่วนอื่นตามที่เขาร้องขอเพราะรู้ว่าขาดคน แต่ถ้ามีวันหยุดเขาก็จะมาช่วยพ่อกับแม่เสมอ
พ่อเอ็งเขาว่าถ้าเกษียณแล้วจะมาช่วยดูที่ตึกด้วย
แม่ว่าให้เขาฟัง
...
งานที่ตึกเป็นไปตามปกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนนักนอกจากคนย้ายออกและมีคนย้ายเข้าใหม่
หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินผ่านออฟฟิศ ผู้ชายท่าทางเนิร์ดๆเป็นคนจีนส่วนผู้หญิงเป็นคนไทย
ผู้ชายท่าทางดูยังอายุน้อย เห็นว่าพูดไทยไม่ค่อยได้
ผิดกับผู้เช่าคนก่อนที่เขาเคยได้ทิปตอนขนตู้เย็น รายนั้นมีอายุกว่า แต่แกกับแฟนย้ายออกไปแล้ว
แฟนแกว่าแกต้องไปประจำที่อื่น เสียดายเหมือนกันเพราะแกชอบที่นี่ ถ้าบริษัทไม่ส่งไปประจำที่อื่นแกคงอยู่ไปเรื่อยๆ สบายดี
น้าแจ๋วเล่าให้แม่ฟังเมื่อตอนที่แกย้ายออก
แต่แกว่าถ้าแกมีโอกาสกลับมา แกก็จะมาอยู่ที่นี่เหมือนเดิมนะ
เขาได้แต่ฟังไว้
วันนี้เป็นวันหยุดของเขา ประจวบกับใกล้สิ้นเดือน เขาจึงมาที่ตึกเพื่อช่วยแม่
หนุ่มจีนท่าทางเนิร์ดๆรายนั้นลงมานั่งที่โต๊ะใต้ตึก
นั่งอยู่คนเดียว เปิดโน้ตบุ๊คพร้อมใส่หูฟังไล่ดูอะไรไปเรื่อย
คงจะหยุดเหมือนกัน แต่แปลกที่ลงมานั่งข้างล่างเพราะปกติเห็นว่าอยู่แต่บนห้องกับแฟนตลอดถ้าไม่ได้ไปทำงาน
คงเบื่ออยู่ในห้องมั้ง แฟนก็ไม่อยู่
เห็นว่าแฟนแกทำงานอยู่ที่เดียวกันนี่ล่ะ แค่คนละแผนก
หลานน้าแจ๋วเล่าให้ฟัง
...
เขานั่งเล่นอยู่ มองไปอีกที หนุ่มรายนั้นก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้ไปไหน
เขาเดินออกจากออฟฟิศไปใต้ตึก กะว่าเดี๋ยวจะออกไปเดินยืดเส้นยืดสายบ้าง
เขาเดินผ่านเจ้าหนุ่มที่เปลี่ยนมานั่งหันหลังให้เขา หน้าจอมีภาพเคลื่อนไหวอยู่
ภาพในจอทำเขาอึ้งไปหน่อยเมื่อเห็นเพราะตัวคนเปิดก็ไม่ได้ปิดบังอะไร
18++ล้วนๆ ชัดแจ๋วเต็มหน้าจอด้วยสารพัดคลิป!
เขาไม่ได้เคร่งศีลธรรมอะไร และคิดว่าเรื่องนี้ก็คือเรื่องปกติของคนทั่วไป จะดูก็ดูไป ไม่คิดจะห้าม
แต่การมาเปิดตรงที่นี้ มันไม่ใช่ที่ส่วนตัวรโหฐานอะไร คนเดินไปมาก็ไม่น้อย
เอ่อ มันควรแล้วฤา?
เรื่องของเขา เราไม่เกี่ยว
เขานึกอยู่ในใจ
...
เขานั่งคุยกับน้าโด่งไปเรื่อยๆแล้วก็วกเข้ามาคุยเรื่องที่เห็นช่วงบ่ายๆ
น้าโด่งนั่งหัวเราะ
เรื่องของเขา ไม่ต้องไปอะไรนักหรอกเว้ย
แต่ผมว่ามันประเจิดประเจ้อไปหน่อยน่ะน้า ถ้าลูกบ้านคนอื่นมาเห็นเข้าจะว่ายังไง
ช่างหัวสิวะ เรื่องขี้ประติ๋ว
ผมก็อยากคิดแบบนั้น แต่...
เอ็งก็อย่าคิดสิวะ ปล่อยไป เขาไม่ได้ไปทำเรื่องบัดสีอะไรกับใครที่ไหนนี่หว่า แฟนเขาก็มี จริงมั้ย
เขาพยักหน้า
ผมแค่แปลกใจน่ะน้าว่าทำไมเขาถึงมานั่งดูอะไรแบบนี้ที่ใต้ตึก ปกติก็ไม่เห็นจะลงมาถ้าไม่ได้ไปทำงาน
น้าโด่งหัวเราะลั่นเมื่อเห็นว่าเขายังสงสัยไม่เลิก
อ้าว น้า ขำอะไรครับ?
ขำเอ็งนั่นแหละ ยังไม่เลิกอีก
สงสัยดิน้า
น้าโด่งถอนหายใจแล้วพูดด้วยอาการกลั้นหัวเราะ
ก็วันนั้นช่างเข้ามาล้างแอร์ที่ห้องเขาพอดี เขาขี้เกียจนั่งรอในห้องเลยลงมาข้างล่างไงล่ะวะ ตอนที่เอ็งเดินออกไปข้างนอกน่ะ ช่างเขาทำเสร็จแกเลยกลับขึ้นห้องก็ไปเท่านั้นเอง
อะจิงดิ
เออสิวะ เอ็งคิดว่าเขาชอบให้คนอื่นรู้เรื่องส่วนตัวของเขาหรือไงวะ
เขาพยักหน้ารับแล้วหัวเราะออกมา
น้าโด่งส่ายหัวแล้วกลั้นหัวเราะ มองมาที่เขาราวกับเขาอ่อนต่อโลกเหลือเกิน
เด็กหนุ่มเดินลงมาพร้อมแฟนสาว ออกไปทำงานตามปกติ
ค่ำๆก็กลับมาพร้อมกันแล้วเข้าห้องไป
ลูกบ้านคนอื่นทะยอยกลับห้อง
มีบ้างที่นั่งคุยกับเพิ่อนที่ใต้ตึก
บ้างก็นั่งรอผ้าที่จวนซักเสร็จแล้วรออบ
บ้างนั่งดูมือถือโน้ตบุ๊คใจจดจ่อ
...
เขายังอยู่ที่โรงแรม ทำงานอย่างแข็งขัน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
