Culinary Underworld EP.2
ถ้"และทีมที่ชนะในวันนี้ ก็คือ.....ทีมไทยครับ"เสียงประกาศดังกึกก้องงาน
"แต่เราลืมบอกทุกท่านไป งานเชฟนั้นคือการจัดการครัว ให้ได้ดี เราจะมองรางวัลส่วนบุคคลนี้ใหก้กับ...อภิภู สินชัย ท็อด ครับ"
โทมัสนักศึกษาหนุ่มยิ้มแป้นดีใจขึ้นไปรับรางวัลจาก นายกสมาคมเชฟโลก
เขาจูบเบาๆไปที่รางวัลของเขา ตามด้วยการเขย่าตัวจากเพื่อนร่วมทีม
"วันนี้เราคือแชมป์เว้ยพวก"อาจารย์ผู้ฝึกสอนกล่าว ในบรรยากาศร้านข้าวต้ม
"โทมัส นายมันสุดยอดเลยหว่ะ" หนึ่งในทีมแข่งกล่าว
โทมัสยกแก้วขึ้นมา กระดกเบียร์ลงคอ
"เอาจริง เราคือทีมเว้ยเพื่อน ทีมเวิร์ค ยูโนว" เขาผสมคำลงไป
การฉลองความสำเร็จดำเนินไปเรื่อยๆ พร้อมด้วยรอยยิ้ม
"อาจารย์ ผมไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะครับ"โทมัสกล่าว พร้อมลุกขึ้น
ชายหนุ่มลูกครึ่งโซเซไปจนถึง โถสีขาว
"อภิภู สินชัย ทอด ใช่ไหมครับ"หนุ่มในสุดสูทสีดำพูดขึ้นลอยๆในท่าฉี่
"ท็อดครับ เฮ้ยนี่ผมดังแล้วเหรอเนี่ย"เขากล่าวแซวตัวเอง
"เข้าเรื่องเลยนะ ผมจะให้เวลาตัดสินใจ อีก 30นาที ถ้าพร้อมฟังข้อเสนอดีๆ เชิญรถตู้สีขาวนะครับ" ชายคนนั้นรูดซิปขึ้นแล้วเดินหายไป
"ใคร คุยกับผมเหรอคุณ" เขาตะโกนถาม
"ฉี่นานจังวะ"เพื่อนในวงถาม
"ธรรมดา เฮ้ยเมื่อกี้..."เขากำลังจะเล่าเหตุการณ์บางอย่าง แต่ก็ต้องสะดุดด้วยอาการอาเจียน
"ไปอ้วกเลยมึง โอ๊ยหัวหน้าทีมกู อ่อนแท้"
โทมัสรีบปรี่ไปข้างหน้าร้านเพื่อทำธุระส่วนตัว โดยที่เขาไม่ได้สังเกตุเลยว่า
"ขอบคุณนะครับที่สนใจฟังข้อเสนอของเรา"ชายคนเดินลงมาจากรถพร้อมเปิดประตูต้อนรับ
"อ้วกกกก!!!"อาจจะแปลได้ว่า เขาอ้วกอยู่โว๊ย
"ขึ้นรถได้เลยนะครับ อย่าถึงขึ้นต้องถีบเลยนะเชฟ"ชายคนนั้นกล่าว หยิกแกมหยอก
จนแล้วจนรอด เขาก็ต้องหิ้วปีกโทมัสขึ้นรถอยู่ดี
"เชฟครับ เชฟตื่นครับ" ฉากแรกที่เขาลืมตามาคือ ห้องนอน สีดำ ที่ไม่ค่อยคุ้นตา
ชายอ้วนพร้อมแผลเป็นที่หน้า และเสื้อแขนสั้นที่เปิดเผยรอยสัก ดูสุภาพแต่ก็น่าเกรงขาม
"อย่าบอกนะว่า"เขาจับเข่าร้องไห้ฟูมฟายบนเตียง
"เป็นเหี้ยไรเนี่ยเชฟ แต่งตัวแล้วลงไปทำอาหาร"ฝามือใหญ่ๆของเขา ตบลงไปที่บ่าของโทมัส แค่เบาๆ แต่ก็มากพอที่จะทำให้เขาได้สติ
เขามองเห็นชุดเชฟที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ พร้อมอุปกรณ์การอาบน้ำสุดหรูดูแพง
และสภาพแวดล้อมที่มองดูก็ทราบว่า อย่างน้อยเขาไม่ถูกเรียกค่าไถ่แน่นอน
"Teff Crepe with Honey and Spiced Butter
Fermented Coffee Yoghurt Parfait ตามที่ท่านสั่ง ได้แล้วครับ" ชายอ้วนผู้นั้น นำเชฟไปพบยัง ใครบางคน ที่ตอนนี้คำว่าใครเต็มหัวเขาไปหมด
"นั่งก่อนสิเชฟ"ชายฝรั่งในชุดสูทสีส้มอิฐ พูดไทยในสำเนียงฟอเรียนเนอร์ เชื้อเชิญในเขานั่ง
"นี่ขนาดประหม่านะ รสชาติดีมากๆ"เขากล่าวชม
"อ๋อ สูตรในเน็ตแหละครับ"โทมัสปริปากพูดขึ้นมา พร้อมเสียงหัวเราะของทั้งสองคน
ชายในชุดสีส้มอิฐ แนะนำตัว ว่า เขา ชื่อ เดวิด ไม่อาจเปิดเผยนามสกุลได้
เป็นเจ้าของ อเวนิวแห่งนี้ ที่ปกติควรจะต้องเปิดให้ผู้มาเช่าทำธุรกิจ
แต่ที่นี่ คือ โรงงานผลิตสิ่งผิดกฏหมายเท่าที่ เราจะนึกออก
และที่นี่ยังเปิดห้องVIPเบอร์14 ไว้สำหรับเจรจาธุรกิจลับๆ ทั้งของเขาเอง และผู้สนใจมาเช่า ที่เดวิดรับรองกับคนเหล่านั้นว่า ความลับจะไม่รั่วไหล และเขาจะเพลิดเพลินกับบรรยากาศและอาหารแน่นอน
สำหรับงานของโทมัสก็คือ การดำเนินงานในส่วนนี้
"ทำไมถึงเป็นผมหล่ะครับ"โทมัสถามถึงเหตุผลที่เขาควรจะทราบ
"มันมีสองข้อนะ คุณโทมัส ข้อแรก คุณฝีมือดีมากๆและเราไม่สามารถจ้างพวกมืออาชีพได้ ส่วนข้อที่สอง เอาไว้วันหนึ่งคุณจะทราบเอง" ว่าแล้วเดวิดก็ยื่นเอกสารสัญญาให้เขาอ่านอีกครั้ง แม้เขาจะจำครั้งแรกไม่ได้ก็ตาม
"สัญญาห้าปี ปีละยี่สิบล้านบาท แบ่งจ่ายเป็น ยี่สิบสี่งวด งบประมาณดำเนินงานปีละสี่สิบล้าน" เขาทึ่งเมื่อทวนสัญญา
"ถ้าผมไม่รับงานนี่หล่ะครับ"โทมัสพูดขึ้นโดยไม่สนสี่สนแปด
"คุณสามารถก้าวออกจากประตูนี้ได้เลยครับ รถตู้รอคุณอยู่ "เดวิดแสดงอาการฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด
"แต่ถ้าจะให้ดีนะคุณ"ว่าแล้วเขาก็หยิบยาเม็ดสีฟ้าให้เขาจำนวนหนึ่งซอง
"กินเจ้านี่ดีกว่า คุณจะแค่ง่วงแล้วหลับไป มันไม่ทรมานเท่ากับการถูกยิง"เขามองโทมัสด้วยความปราถนาดี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
