#คอลัมน์ทุกข์ ตอนที่ 3
ในปี พ.ศ.2545 ผมได้ผ่าตัดปลูกถ่ายไตที่ รพ.รามาธิบดี โดยน้องสาวบริจากไตให้ผม ชีวิตของผมก็ดีขึ้นมากเพราะไม่ต้องไปฟอกเลือดอีก แต่โรคจิตเภทยังไม่หายไปและมีความรุนแรงขึ้นผมจึงไปพบจิตแพทย์ที่ รพ.รามา คุณหมอให้ยามาทานและมีการปรับยาอยู่หลายครั้งจึงได้ขนาดยาที่เหมาะสมอาการจิตเภทของผมก็สงบลงไปมาก อาการเห็นภาพหลอนหายไป เหลือแต่อาการเสียงพูดในหู ผมกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปรกติอีกครั้ง ทำงานได้ มีรายได้ ชีวิตมีความหวังขึ้นมาบ้าง ความทุกข์จากโรคภัยไข้เจ็บน้อยลงไป
ผมใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นมาหลายปี จนผมต้องมาพบกับความทุกข์ใจเพราะแฟนบอกเลิกเพราะเขามีคนใหม่ที่ให้ความหวังเขาได้มากกว่าผม ผมเสียใจมากแต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าผมไม่สามารถให้ในสิ่งที่เขาต้องการได้ ผู้หญิงมักจะต้องการความมั่นคงในชีวิตและครอบครัวซึ่งในขณะนั้นผมให้เขาไม่ได้ เราจึงเลิกรากันไป ผมใช้เวลานับสิบปีที่จะลืมเธอเพราะเราคบกันมานานมาก ผมไม่มีแฟนอีกเพราะผมไม่สามารถให้ความมั่นคงกับใครได้และในช่วงนั้นผมมีค่าใช้จ่ายส่วนตัวที่จะต้องจ่ายในการรักษาตนเองสูงมากจนไม่เหลือเงินเก็บเลย
ถ้าจะให้มีแฟนมีครอบครัวคงจะลำบากผมจึงหยุดความคิดที่จะมีครอบครัวจนมาถึงปัจจุบันนี้
นี่คือความทุกข์ของผมที่ผมต้องพบเจออีกครั้ง ทุกจากการถูกแฟนบอกเลิก ทุกข์จากความไม่มีหวังในชีวิต ทุกข์จากการมองไม่เห็นว่าอนาคตจะเป็นไปอย่างไรและไม่สามารถวางอนาคตของตนเองได้เลย จะเรียกว่าปล่อยชีวิตไปตามเวรตามกรรมก็ได้
ในปี พ.ศ. 2562 ในช่วงปลายๆปี แม่ของผมได้ล้มในห้องน้ำจนท่านเดินไม่ได้และเป็นผู้ป่วยติดเตียงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ พูดไม่ได้ต้องนอนอยู่บนเตียงคนไข้ นี่คือทุกข์อีกอย่างหนึ่งที่ผมต้องพบเจอ ผมและพี่น้องต้องดูแลแม่อยู่ถึงสามปีแม่จึงเสียชีวิตลง ช่วงเวลาในการดูแลแม่นั้นผมเป็นทุกข์มากด้วยความเป็นห่วงแม่ทำให้เกิดความเครียดสะสมจนอาการของโรคจิตเภทได้กลับมากำเริบอีกครั้งบวกกับการเปลี่ยน รพ.ในการรักษาเพราะความไม่สะดวกในการไปรับยาที่ รพ.รามาเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงของโรคโควิตที่กำลังระบาดอย่างรุนแรง
จนรัฐบาลสั่งให้รถประจำทางที่วิ่งระหว่างจังหวัดหยุดวิ่งในเวลากลางคืน ถ้าผมจะไปพบหมอผมต้องไปพักที่โรงแรมหนึ่งคืนไม่อย่างนั้นแล้วผมจะไปพบหมอไม่ทัน ผมจึงต้องย้ายการรักษามายัง รพ.ใกล้บ้าน แต่ รพ.ที่ผมย้ายมารักษาตัวนั้นไม่มียาตัวที่ผมทานอยู่ มีแต่ยาที่มีลักษณะคล้ายๆกันพอที่จะใช้แทนกันได้ แต่เมื่อผมทานยาตัวใหม่นี้มันไม่สามารถคุมอาการของโรคได้ นี่คือความทุกข์ที่ผมต้องพบเจออีก
ผมทานยาตัวนี้ามาสามปีอาการก็ไม่ดีขึ้น เมื่อแม่ของผมเสียลงและโรคโควิตสงบลงแล้วผมจึงกลับไปรักษาอาการจิตเภทที่ รพ.รามาอีกครั้ง คุณหมอได้ปรับยาที่ทานและให้ยาตัวใหม่มาอีกหนึ่งตัวอาการของโรคจึงค่อยๆสงบลง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
