"... อยู่มันไปตามเรื่องแบบคนแก่ ..."
... ในหนังสือ "ชรากถา" หม่อมคึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนในวัย 74 ปีว่า
"ความแตกต่างของคนหนุ่มกับคนแก่ แตกต่างกันตรงที่ คนหนุ่มนั้นไม่เคยแก่ แต่คนแก่นั้นเคยหนุ่มมาแล้ว
ผมอาจจะมีอะไรพิเศษอยู่บ้าง ก็ตรงที่ผมไม่ติดใจในความเป็นหนุ่ม เมื่อยังหนุ่มก็หนุ่มเต็มที่
ครั้นเมื่อความหนุ่มผ่านพ้นไปก็ไม่อาลัยเสียดาย ยอมรับว่าชราและความแก่เต็มที่เช่นเดียวกับที่เคยหนุ่มเต็มที่
(เมื่อคิดได้อย่างนี้)
ใจคอมันก็เบิกบานเหมือนกับเมื่อยังหนุ่มเต็มที่ ...
และเมื่อรู้ว่าตัวแก่ก็ยอมรับว่าแก่
แล้วก็อยู่มันไปตามเรื่องแบบคนแก่
ไม่ตั้งกฎเกณฑ์จู้จี้กับคนอื่นหรือกับตนเอง และไม่เรียกร้องอะไรจากคนอื่น ไม่กะเกณฑ์ให้คนอื่นต้องมาสนใจหรือคอยเอาใจ ...
เพราะกฎเกณฑ์ต่างๆที่ตั้งเอาไว้ให้ตนเองปฎิบัติ หรือกิจกรรมอะไรต่อมิอะไรอีกมากมายนั้น พอแก่ต่อไปอีก มันก็จะปฏิบัติไม่ได้ เพราะแก่เกินไป ...
เมื่อปฏิบัติไม่ได้ก็จะเป็นกังวล หงุดหงิด และขมขื่น เพิ่มน้ำหนักแห่งทุกข์ให้กับตนเอง
ซึ่งไม่ควรอย่างยิ่งที่คนแก่จะทำเรื่องเหล่านั้นให้เกิดขึ้นมา ...
ผมจึงอยากเป็นคนแก่ที่อยู่ตามสบาย ยอมรับความแก่อย่างไม่เป็นกังวล
ความแก่นั้นทำให้ผมนุ่มนวลละมุนละไมกว่าแต่ก่อน เหมือนผลไม้สุกคาต้น
หมดความแข็งกระด้าง มุทะลุดุดันที่เคยมีมา หมดรสเปรี้ยว รสฝาด และหมดยาง"
อีกเรื่องหนึ่ง ...
"แก่ด้วยกัน" (กับหมา)
"อยู่กันมาแต่ลืมตาเห็นชีวิต
เข้าใกล้ชิดไม่เคยพรากจากไปไหน
ถึงสังขารเปลี่ยนแปรไปตามวัย
จากลูกหมาเป็นหมาใหญ่ถึงวัยชรา
แต่จิตใจไม่แปรตามสังขาร
ยังกล้าหาญจงรักสมศักดิ์หมา
ในยามทุกข์ ทุกข์ร่วมด้วยกันมา
ในยามสุขปรีดาด้วยรู้ใจ
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยก็ช่วยเฝ้า
ยามนอนหลับใครจะเข้ามาไม่ได้
กินข้าวช้ามาเรียกด้วยห่วงใย
หากนอนดึกวอนให้เข้าหลับนอน..."
... คมคายทั้งคารมและความคิด หม่อมคึกฤทธิ์ ปราโมช
...นำมาฝากเพื่อนนักอ่านทั้งที่ยังไม่แก่และกำลังจะแก่และแก่แล้ว
... คึกฤทธิ์_ปราโมช
Cr : ขอบคุณเจ้าของบทความ ภาพประกอบและขออนุญาตแบ่งปันค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
