พระพุทธองค์ทรงเผยความจริงที่ว่า โลภะ เป็นธรรมอันเป็นอกุศล มีอานุภาพน้อยแต่คลายตัวออกช้ามาก โทสะ เป็นธรรมอันเป็นอกุศล มีอานุภาพสูงมากแต่คลายตัวออกเร็วที่สุด ส่วนสุดท้ายคือ โมหะ เป็นธรรมอันเป็นอกุศล มีอานุภาพสูงมากและยังคลายตัวออกช้าที่สุดด้วย ที่สำคัญ ยัยโมหะนี่แหละเป็นตัวต้นเรื่องทำให้เกิดโทสะและโลภะตามมา โมหะแปลว่าความหลง เช่นพอเราหลงยึดว่าใครคนใดคนหนึ่งเป็นของเรา เวลาคนคนนั้นทำอะไรผิดพลาดเราก็จะเสียใจ ไม่พอใจ(โทสะ) บ่นว่า เวลาคนคนนั้นทำสิ่งดีๆเราก็จะพลอยยินดี และเราอาจจะยึดติดรักใคร่คนคนนั้นจน
ไม่อยากให้เขาไปไหน ไม่อยากให้เขาหายไป (โลภะ) อยากให้เขามอบแต่ความสุขให้เรา ผูกพันโหยหาอาวรณ์อยู่แต่กับเขาคนนั้นนี่แหละ เห็นมั้ยครับว่าอำนาจของโมหะ หรือ ความหลง นี้แหละเป็นบ่วงร้อยรัดเราให้ติดกับของวัฏสงสารอย่างรุนแรง และเป็นระดับลึก ถอนถอดออกได้ยากถ้าไม่ใช้ความละเอียดละออก็จะถูกโมหะอวิชชาตัวนี้สร้างข้ออ้างนานัปการให้เราไม่ยอมถอดถอนเครื่องร้อยรัดออกจากชีวิตและเป็นอันตรายที่สุดที่ทำให้เราต้องวนเวียนเกิดตายไม่จบมาเจอทุกขเวทนาซ้ำๆในโลกพิภพ การขุดรากถอนโคนโมหะจึงจำเป็นที่สุดแล้วครับในการปฏิบัติภาวนา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
