สุขภาพของประเทศที่รักษาไม่หาย: ทำไมหมอถึงลาออกจากระบบราชการ?
เมื่อปัญหาไม่ได้อยู่ที่ “ค่าตอบแทน” อย่างเดียว แต่อยู่ที่โครงสร้างที่ไม่เห็นคุณค่าคนทำงาน
หมอไม่ได้ลาออกเพราะอยากรวย
แต่เพราะรู้ว่าอยู่ต่อไป “ไม่มีวันได้พัก”
และต่อให้รักษาคนไข้ได้ทั้งคืน…
ระบบก็ไม่รักษาหมอคนนั้นกลับคืนให้เหมือนเดิม
⸻
1. โครงสร้างที่ยึด “ความเสียสละ” เป็นหลัก แต่ไม่มีระบบดูแลคนเสียสละ
ระบบราชการไทยถูกออกแบบมาโดยมีสมมุติฐานว่า “หมอคือคนเสียสละ”
• ต้องอยู่เวรให้ได้ทุกวัน
• ต้องถูกด่าแล้วนิ่ง
• ต้องพร้อมทำเกินหน้าที่ในทุกสถานการณ์
คำถามคือ…
แล้วคนที่ยอมเสียสละทั้งชีวิตล่ะ ใครเสียสละให้เขาบ้าง?
ไม่มีวันหยุด ไม่มีที่ระบาย ไม่มีสิทธิปฏิเสธงานที่ไม่เกี่ยวข้อง
ไม่มีเวลานั่งกินข้าวตอนเย็นกับครอบครัวเหมือนคนปกติ
นี่คือสิ่งที่ไม่เคยถูกระบุในหนังสือราชการ แต่เป็น “พันธะ” ที่หมอทุกคนรู้ว่าหลบไม่ได้
⸻
2. ความเหนื่อยที่ไม่มีเพดาน แต่การเติบโตมีเพดานชัดเจน
ไม่ว่าเวรจะโหดแค่ไหน จำนวนคนไข้จะล้นมือแค่ไหน
หมอในระบบยังต้องรอ “ขั้น-เงินเดือน-ตำแหน่ง” ตามโครงสร้างราชการที่ถูกแช่แข็ง
ต่อให้ทำงานหนักกว่าหัวหน้า ก็ยังไม่มีวันโต ถ้าระบบไม่อนุญาต
ต่อให้คิดนวัตกรรมใหม่ ๆ ก็ไม่มีใครให้เครดิต ถ้าไม่ใช่คนในวง “ถูกต้องทางการเมือง”
สิ่งนี้กำลังทำให้หมอรุ่นใหม่ไม่อยากอยู่ เพราะเขาเห็นว่า…
ทำให้ดีเท่าไหร่ ก็ไม่ถึงฝั่ง ถ้าไม่อยู่ในสายที่ถูกเลือก
⸻
3. ระบบไม่มีที่ยืนให้ “ความกล้าคิดต่าง”
หมอที่อยากเปลี่ยนแปลงระบบ กลายเป็น “ตัวประหลาด”
หมอที่อยากเสนอแนวทางใหม่ กลายเป็น “เสียงรบกวน”
ทุกอย่างถูกผูกไว้กับคำว่า “ความสงบคือที่สุด”
แต่การรักษาชีวิตคน ต้องใช้ความกล้า ไม่ใช่ความเงียบ
เมื่อระบบเลือกเงียบมากกว่าฟัง
คนที่อยากเปลี่ยนก็ต้องออกไปอยู่ที่ที่ “พูดแล้วมีคนฟัง”
และที่นั่น…มักไม่ใช่โรงพยาบาลรัฐ
⸻
4. เวลาพักคือของฟุ่มเฟือย ความฝันคือของคนอื่น
ลองถามหมอที่ยังอยู่ในระบบ ว่าในรอบ 3 เดือนที่ผ่านมา
• เขาได้หยุดนานกว่าหนึ่งวันหรือไม่?
• เขาได้วางแผนชีวิตส่วนตัวหรือยัง?
• เขาเคยไปงานรับปริญญาญาติครบทั้งวันไหม?
“ความฝัน” ของคนในระบบราชการกลายเป็นเรื่องที่ต้องเลื่อนทุกปี
“ความสุข” กลายเป็นของที่ต้องขออนุญาตก่อนใช้
และสุดท้าย…คนที่หมดสิทธิ์ฝัน ก็เลือกจะไม่อยู่ในฝันของใครอีกต่อไป
⸻
สรุป: หมอไม่ได้หมดใจ แต่ระบบทำให้หมดหวัง
การลาออกของแพทย์ ไม่ใช่ปรากฏการณ์ แต่คือ สัญญาณเตือนภัย
เรากำลังอยู่ในประเทศที่ระบบสาธารณสุขพึ่งพา “ความอดทนของคน” มากกว่า “ประสิทธิภาพของระบบ”
เรารักษาผู้ป่วยทุกคน ยกเว้นคนที่รักษาเขา
เราให้ความสำคัญกับตึกใหม่ แต่ไม่เคยดูว่า “คนในตึก” ยังไหวอยู่ไหม
เราใช้คำว่าภารกิจสูงส่งกลบความเหนื่อยล้า จนในที่สุด… หมดคนทำภารกิจ
⸻
ถ้าระบบยังยืนยันว่า “หมอต้องอยู่เพื่อคนไข้”
ก็อย่าลืมว่า “หมอก็เป็นคนไข้ของระบบเหมือนกัน”
ถ้าไม่รักษาเขาในวันนี้ วันหน้าเราอาจไม่มีใครรักษาเรา
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
