ตอนที่ 14 ความกลัวเก่าๆ ที่ยังหลงเหลือ — ลมหนาวลังเลที่จะก้าวข้ามอดีต
หลังจากวันนั้น
หลังจากที่ขวัญข้าวได้เห็นตัวเองในสมุดสเกตช์ของเขา
อะไรหลายๆ อย่างระหว่างเธอกับลมหนาวดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
ไม่ใช่ในแบบฉูดฉาดเร่งเร้า
แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงเงียบๆ
เหมือนแสงแดดอ่อนที่ค่อยๆ ทำให้หิมะละลายอย่างช้าๆ
เขายิ้มให้เธอบ่อยขึ้น
เดินเคียงข้างเธอโดยไม่ต้องเชิญชวน
บางครั้งเขายอมให้นิ้วก้อยของเขาแตะนิ้วก้อยของเธอแผ่วเบา
ในตอนที่เดินด้วยกันในวันอากาศเย็น
เล็กน้อยนัก
แต่สำหรับขวัญข้าว นั่นคือโลกทั้งใบ
กระนั้นก็ตาม...
ขวัญข้าวก็ยังรู้สึกได้ว่า มีบางอย่างในตัวเขาที่ยังคงสงวนไว้
บางครั้ง ในขณะที่เธอหัวเราะร่าเริง
เขากลับเงียบลงเฉยๆ เหมือนกำลังหลุดออกไปจากโลกของเธอชั่วขณะ
บางครั้ง ขณะที่เธอยื่นมือไปหา
เขากลับลังเล ก่อนก้าวถอยหลังอย่างไม่ตั้งใจ
เหมือนกับว่า...
ข้างในเขายังมีเงามืดบางอย่าง ที่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
ขวัญข้าวไม่เร่งรัด
ไม่ซักถาม
เธอทำได้เพียงเฝ้ามองเขาอย่างเงียบๆ
และภาวนาในใจ
ว่าซักวันหนึ่ง เขาจะกล้าพอที่จะก้าวข้ามมันมาได้
เย็นวันหนึ่ง หลังจากช่วยกันจัดนิทรรศการจนเกือบค่ำ
ขวัญข้าวกับลมหนาวเดินกลับด้วยกันใต้ท้องฟ้าสีเทาอ่อน
ลมเย็นต้นฤดูฝนพัดกรูเข้ามา
พัดเศษใบไม้ปลิวว่อนตามทางเท้า
ขวัญข้าวกอดตัวเองแน่น รู้สึกถึงไหล่ที่สั่นนิดๆ ของชายข้างกาย
เธอมองเห็นมือเขาที่กำแน่นอยู่ข้างลำตัว
"หนาวเหรอคะ" เธอถามเสียงแผ่ว
เขาเงียบไปนาน ก่อนตอบเบาๆ
"นิดหน่อย"
แต่ขวัญข้าวรู้ดี ว่าไม่ใช่แค่ความหนาวของอากาศ
แต่เป็นความหนาวในใจที่เขาแบกมานาน
เธอหยุดเดิน
ยื่นมือไปคว้ามือเขาไว้แน่น
มือเขาแข็งและเย็นเฉียบ
แต่ก็ไม่ได้ดึงออก
"คุณกลัวอะไรอยู่หรือเปล่า"
เธอถามอย่างตรงไปตรงมา
เขาไม่ตอบ
เพียงแต่หลุบตาลงต่ำ ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับกำลังต่อสู้กับบางอย่างในใจตัวเอง
ขวัญข้าวกระชับมือเขาแน่นขึ้นอีก
"ไม่เป็นไรค่ะ," เธอกระซิบเบาๆ เหมือนจะปลอบทั้งเขาและตัวเอง "ถ้ายังพูดไม่ได้ตอนนี้...ก็ไม่เป็นไร"
"ฉันยังอยู่ตรงนี้"
เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยนที่สุด "ยังรอฟังเสมอ...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน"
สายลมพัดแรงขึ้นขณะที่เธอพูดจบ
ทำให้ผมยาวของเธอปลิวกระจายเหมือนริบบิ้นเบาๆ
เขามองเธออยู่นาน
ในดวงตาเงียบงันคู่นั้นมีบางอย่างสั่นไหว — บางอย่างที่ทั้งเปราะบางและล้ำค่า
ในที่สุด เขาก็ยกมืออีกข้างขึ้น...อย่างเชื่องช้า
แตะแก้มเธอเบาๆ เหมือนกลัวเธอจะหายไป
ขวัญข้าวแนบแก้มลงกับมือเขา ปล่อยให้น้ำตาแห่งความอุ่นซึมออกมาอย่างเงียบงัน
ในวันลมแรงเย็นเฉียบวันนั้น
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรอีก
แต่ขวัญข้าวรู้ดี
ว่าลมหนาว...
กำลังพยายามแล้ว
แม้จะยังไม่กล้าเดินออกจากเงามืดทันที
แม้จะยังถูกพันธนาการด้วยความกลัวเก่าๆ
แต่เขากำลังหันหน้ามาทางเธอ
อย่างช้าๆ
อย่างเต็มหัวใจ
และเธอเอง...ก็พร้อมจะยืนรอเขาอยู่ตรงนั้น
ตราบเท่าที่เขาต้องการ
(จบตอนที่ 14)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
