ถนนร้องไห้
ถนนเส้นหนึ่งทอดตัวยาวผ่านหมู่บ้านเงียบสงบ ถนนเส้นนี้เพิ่งถูกสร้างเมื่อไม่ถึงสองปีที่ผ่านมา ด้วยความหวังของชาวบ้านว่าจะมีเส้นทางที่สะดวกปลอดภัย แต่แล้ว…เสียงร้องไห้เบาๆ ก็ดังขึ้นจากใต้ล้อรถ
ถนน: “ใกล้เวลาที่ฉันจะถูกรื้อทิ้งแล้วใช่ไหม…”
เสียงคร่ำครวญเจือเศร้าของเจ้าถนนดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอึกทึกของรถบรรทุกที่วิ่งผ่านทุกวัน น้ำหนักมหาศาลของมันกัดกินเนื้อปูนราวกับปลวกแทะไม้ ร่องรอยแตกเป็นหลุมบ่อ เมื่อฝนตกก็กลายเป็นแอ่งน้ำขัง เย็นเยียบและเปียกปอน
เศษหินและปูนที่เคยแน่นหนาก็เริ่มแตกตัว
ก้อนหิน: “ไม่รู้ว่าเขาจะรื้อหรือจะซ่อมนะลูกพี่…”
เสียงของมันสั่นไหว
เหล็กเส้นที่อยู่ลึกลงไปใต้ผิวถนน ร้องออกมาอย่างอ่อนแรง
เหล็ก: “ฉันก็ไม่แข็งแรง… เหมือนจะเป็นสนิมหมดแล้ว…”
ปูน: “ฉันก็แค่ปูนคุณภาพต่ำ
ค่าความแข็งไม่พอจะรับอะไรทั้งนั้น…”
ถนนนิ่งเงียบ มองดวงจันทร์ที่ลอยอยู่กลางฟ้า มันไม่อยากจากไป ไม่ใช่เพราะกลัวความตาย แต่มันเป็นห่วงชาวบ้าน ผู้คนที่ใช้มันทุกวัน เด็กนักเรียนที่เดินเท้าเปล่า รถจักรยานที่ลื่นไถลเวลาฝนตก และแม่ค้ารถเข็นที่ต้องหลบหลุมตลอดทาง
ถนน: “ฉันยังไม่อยากจากไปเลย…”
เสียงนั้นสั่นเครือ
กระทั่งเวลาล่วงเข้าสู่ ตีสอง
เสียงคำรามของเครื่องยนต์หนักหน่วงเริ่มดังขึ้น
ขบวนรถบรรทุกคันใหญ่แล่นมาตามถนนอย่างต่อเนื่อง ของที่บรรทุกมากเกินพิกัด กระแทกลงกับร่างของถนนอย่างไม่ปรานี ทุกครั้งที่ล้อเหล็กหมุนผ่าน ผิวถนนก็แตกร้าวเพิ่มขึ้นอีกนิด
รอยร้าวกลายเป็นหลุม
หลุมกลายเป็นร่อง
ร่องกลายเป็นซาก
เมื่อแสงแรกของวันใหม่ปรากฏขึ้น ถนนเส้นนี้ก็เหลือเพียงเสียงเงียบงัน… และเศษปูนที่กระจัดกระจาย
ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องไห้ของถนน
แต่มันยังคงอยู่… ซ่อนอยู่ใต้ยางล้อ และก้าวเท้ารีบเร่งของผู้คน
จากด้านเงียบของดวงจันทร์
(From the Quiet Side of the Moon)
#สะท้อนความจริง
#สภาวะสังคม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
