ความในใจจากคนจิตเวช
หมอ: “เชิญนั่งครับ”
คนไข้นั่งลงตรงหน้าหมอ
หมอ: “อาการเป็นยังไงบ้างครับช่วงนี้?”
คนไข้: “ช่วงนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับหมอ”
หมอ: “ไหนลองเล่าอาการมาหน่อยครับ”
คนไข้: “ผมรู้สึกแย่ครับหมอ เหมือนผมกำลังลอยคออยู่กลางทะเล พยายามตีเท้าให้ตัวเองไม่จมลงไปแต่ก็ทำไม่ค่อยได้ มันเหมือนกับว่าทะเลนี้มีแรงดึงดูดไม่ให้เราว่ายไปในขณะที่คนอื่นกำลังว่ายไปได้อย่างสวยงาม ผมพยายามขอความช่วยเหลือจากคนที่ว่ายผ่านไปมาแต่พวกเขาก็ช่วยผมไม่ได้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาหรือผมไม่พยายามนะครับ แต่ว่าพวกเขาเป็นคนปกติ“
หมอ: “คนปกติแล้วมันยังไงหรอ?”
คนไข้: “พวกเขาไม่เข้าใจ”
หมอ: “อะไรที่ทำให้คุณแบ่งว่าคนปกติไม่เข้าใจคนแบบคุณ?”
คนไข้: “สีหน้าและท่าทางมั้งครับ มันดูออกว่าเมื่อใดที่ผมพูดความในใจออกไปหลายคนแสดงออกมาเลยว่าพวกเขาไม่เข้าใจตัวผม“
หมอ: “งั้นหมอขอถามนิดนึง ว่าคุณคิดว่าคุณเข้าใจตัวเองกี่เปอร์เซ็น?”
คนไข้: “ไม่ถึง 60% ครับหมอ”
หมอ: “แล้วถ้างั้นคุณคาดหวังจะให้คนอื่นเข้าใจคุณได้ยังไง ในเมื่อคุณยังไม่เข้าใจตัวเอง?”
คนไข้: “แล้วถ้างั้น ผมต้องทำยังไงถึงจะเข้าใจตัวเองละหมอ?”
หมอ: “ต้องลองสังเกตุ ค่อยๆไล่ตามจิตของเราไป เป็นแค่ผู้สังเกต“
คนไข้ “หมอครับ ผมไม่กล้ามองตัวเอง บางทีกระจกที่สะท้อนเงามาผมยังไม่กล้าที่จะส่องเลยครับ”
หมอ: “ทำไมละ?”
คนไข้: “บางทีผมก็เกลียดตัวเองหมอ มองไปแล้วไม่กล้ายอมรับกับความผิดพลาดที่เคยทำ อยากหนีเอาหน้ามุดลงไปในดิน อยากบินให้หายไปจากจักรวาล ผมรับความน่าเกลียดของตัวเองไม่ได้หมอ“
หมอ: “ทำไมถึงคิดว่าตัวเองน่าเกลียดละ?“
คนไข้: “เพราะคนอื่นมั้งหมอ หลายครั้งผมรู้สึกว่าผมไม่ได้มีค่าพอที่เขาจะมาชื่นชมหรือสนใจในตัวผม หรือผมกลัวว่าถ้าคนมาทำดีด้วยนั้นคือการมาหลอกใช้ ทำให้ดูเหมือนมีค่าแต่พอสุดท้ายมาก็ใช้วิธีการหลอกล่อให้เราทำตามเขา หรือถูกหวังผลประโยชน์จากการมีความสัมพันธ์ต่อกันและกัน”
คนไข้เริ่มร้องไห้
หมอ: “คุณคิดว่าคุณถูกหลอกใช้อยู่หรอ?”
คนไข้: “ในบางครั้งครับหมอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคน สังคม หรือ โลกที่หลอกใช้ผมกันแน่ แต่รู้ว่าตอนที่เราลำบากหรือพยายามมีคนอยู่ด้วยไม่กี่คน แต่พอประสบความสำเร็จก็เข้ามาหากันเยอะไปหมด มาร่วมยินดีทั้งที่ตอนลำบากไม่เคยเห็นหัว ผมก็กลัวไปด้วยครับหมอ ผมไม่รู้ว่าจะกลับมาไว้ใจชีวิตได้อีกไหม ผมสับสนไปหมดหมอ”
หมอ: “ชีวิตทำร้ายคุณขนาดนั้นเลยหรอ?”
คนไข้: “ไม่รู้สิหมอ ช่วงที่ดีมันก็มีให้ชื่นใจนะ แต่ช่วงที่มันแย่นี่ผมอยากตายเลยหมอ“
หมอ: “หมอรู้ คุณเคยเกือบทำมาหลายรอบแล้ว”
คนไข้: “ครับหมอ แต่ที่ผมรู้สึกว่ามันทำร้ายจริงๆเลยคือ ผมพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้หมอ”
หมอ: “พยายามทำอะไรหรอ?”
คนไข้: “พยายามเป็นคนปกติหมอ พยายามเข้ากับสังคม พยายามเข้ากับครอบครัว พยายามเข้ากับเพื่อนฝูงพี่น้อง แต่มันก็เข้าไม่ได้หมอ ผมพยายามอย่างมากแต่มันก็ภายในลึกๆนะหมอว่าเราแตกต่าง ไม่ใช่เพราะแตกต่างเพื่อความเท่ห์ แต่เป็นความแตกต่างที่แปลกแยกไม่เข้าพวก เหมือนเราเป็นแกะดำในฝูงแกะขาว ไม่มีใครอยากใกล้เพราะกลัวจะสกปรก ไม่มีใครให้นับเป็นพวกเพราะเราสีดำ”
หมอ: “แต่เราไม่จำเป็นต้องเข้ากับแกะขาวก็ได้นะ เราก็ไปหาแกะดำอยู่ด้วยสิ เรามีทางเลือกอยู่นะ“
คนไข้: “ผมพยายามที่เชื่อคำนี้นะหมอ แต่ว่าเรามีทางเลือกจริงๆหรอหมอ?”
หมอยกข้อมือดูนาฬิกา
หมอ: “วันนี้เวลาหมดแล้ว เดี๋ยวหมอจะสั่งยาชุดใหม่ให้นะครับ จะได้คุมอาการไว้ เดือนหน้าเจอกันใหม่นะ“
คนไข้: “ไหนว่าเรามีทางเลือกไง?”
คนไข้พูดกับตัวเอง รับใบสั่งยาแล้วเดินออกไป
หมอพูดขึ้นมาต่อหน้าคนไข้ใหม่ว่า
หมอ: “เชิญนั่งครับ”
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
