เมื่อวาน เวลา 14:24 • ปรัชญา

“เราต่างเดินทางด้วยหัวใจที่ยังไม่รู้ว่า ปลายทางนั้นเป็น ‘ใคร’ หรือเป็น ‘เรา’”

วันที่เราใจอ่อนด้วยความเมตตา...
เช้านี้ฉันตื่นมาเร็วกว่าทุกวัน ไม่ได้เพราะเสียงนาฬิกา
แต่เหมือนหัวใจเรียกให้ตื่น เพื่อทำสิ่งดีเล็กๆให้ใครบางคน
ฉันชงเอสเปรสโซ่โน่หวานน้อย — แก้วหนึ่งฝากพี่ที่ทำงาน
อีกแก้วให้ตัวเอง
กาแฟไม่หวานนัก แต่ใจเราหวานแทนให้เขาเสมอ
พอถึงเที่ยง ฉันเดินผ่านตลาดจัดแสดงสินค้าชั้น 2
ซาลาเปาจี่ที่พี่เขาอยากกินอยู่ไม่ไกล
แต่ขาของพี่อีกคนยังไม่หายเจ็บจากวันแผ่นดินไหว
วันนั้นที่เขาวิ่งลงตึกเร็วเกินไป — ทิ้งรอยช้ำที่ยังไม่จาง
ฉันไม่ใช่นางฟ้า ไม่ใช่คนดีอะไรนัก
แค่เดินลงไปซื้อข้าวให้ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้
คล้ายว่าใจมันอยากเป็นมือที่ยื่นไป
โดยไม่ต้องมีใครขอ
เราสองคนเคยมีความไม่เข้าใจกันมาก่อน
แต่เชื่อไหม ว่าความจริงใจแม้จะมาช้า ก็ยังมีค่า
เพราะวันนี้ฉันอธิบายให้เขาฟังด้วยความนิ่งสงบ
ว่าในหัวใจนี้ ไม่มีพื้นที่สำหรับการทำร้ายใคร
ฉันไม่เคยพยายามทำดี
แต่แค่เป็นคนที่ไม่อยากทำร้ายใคร
ขากลับจากซาลาเปา
ฉันเดินผ่านบูธผลไม้อบแห้ง
ดาราคนหนึ่งยืนอยู่ เขายิ้มให้ฉันพอดี
พี่แพท เพาเวอร์แพท
เรายกมือไหว้พร้อมกันโดยไม่ได้นัด
เหมือนความนอบน้อมมันเรียกหากันจากภายใน
เขาไม่ได้ถือตัวเลย ยืนแนะนำสินค้าให้ฉันอย่างอ่อนโยน
จนฉันอดไม่ได้จะชมว่าเขาดูดีกว่าบนหน้าจอทีวี
"ฝากติดตามไลฟ์สดด้วยนะครับ"
เขาว่าแบบนั้น
ฉันพยักหน้า... และใจมันเบาเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในใจตอบกลับว่า
"ได้เสมอ ถ้าเธอเป็นคนจริงใจแบบนี้"
ตอนจ่ายเงิน มือฉันกับเขายกขึ้นไหว้ขอบคุณพร้อมกันอีกครั้ง
เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน
แต่วันนี้เรารู้จักกันผ่านความอ่อนน้อม
ไม่ต้องมีภาพถ่ายยืนยัน
แค่รอยยิ้มของคนที่เคารพกันก็เพียงพอ
เย็นนี้ฉันออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะ
ก่อนแวะตลาดแจ้งวัฒนะไนท์บลาซ่า
นั่งทานส้มตำกับพี่สาว ฟังเพลง “14 อีกครั้ง”
ใจมันกลับไปหาวัยเยาว์ที่ยังไม่เจอคำว่า “ผิดหวัง”
ก่อนจะเดินย่อยรอบซอย
แยกย้ายกับความคิดที่ยังไม่อยากจากไป
บางวันเราแค่เดินอยู่ในโลก
แต่บางวัน โลกก็เดินเข้ามาในใจเราอย่างเงียบงัน
แล้ว...
แล้วคุณล่ะเคยมีวันที่ "ยื่นมือไปก่อน" โดยไม่ต้องมีใครขอไหม?
วันที่เราทำดีไม่ใช่เพื่อให้ใครเห็น
แต่เพราะใจเรามันอ่อนลง...ด้วยความเมตตา
1
คุณยังเชื่อในความดีที่ไม่มีใครเห็นไหม?
หรือเราหลงลืมไปแล้วว่า สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด...
อาจเป็นแค่การยิ้มให้กันอย่างจริงใจในวันที่ใจใครบางคนอาจไม่ไหว
.
.
กลอนส่งท้ายจากใจฉันถึงคุณ..
แม้นมิใช่หญิงงามที่พร่างพราย
แต่หัวใจนี้…มิวายเฝ้ารู้แจ้ง
เฝ้าประคองเมตตาไม่อ่อนแรง
กลางทางแห่งชีวิต…ไม่คิดแพ้
มิได้หวังให้ใครมาสรรเสริญ
แต่เพียรเดินด้วยใจที่แน่นแท้
เพียงอยากเป็นคนหนึ่งที่อ่อนแอ
ได้อย่างงาม…อย่างคนแกร่ง…ผู้แฝงธรรม
ยื่นน้ำเย็นด้วยใจ…ไม่อ้างสิทธิ์
ไม่พิชิตใครด้วยคำหวานช้ำ
หากเจ้าบุญมาเห็น…ใจฉันจำ
ก็ขอเพียง…จดจำได้ว่าครั้งหนึ่ง
เคยยื่นความห่วงใย…โดยไม่ขอ
ไม่เคยรอคำใดให้คิดถึง
แต่หากใจเจ้า…เคยสะดุดตรึง
ก็เพียงรู้ว่าใจหนึ่ง…เคยถึงใจ
-
.ปลายดาวอินฟินิตี้
โฆษณา