ความรักของจริงใจ
ตอนที่ 13 : "วันเที่ยวเล่น ก่อนจากลา"
เช้าวันต่อมา
จริงใจตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อยในอก —
เพราะอีกไม่กี่วัน เธอก็ต้องกลับบ้านแล้ว
พิมพ์ใจเหมือนจะสัมผัสได้
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ เธอก็หันมาเสนอไอเดียขึ้นมาด้วยรอยยิ้มสดใส
"วันนี้ไปเที่ยวกันไหมคะ? อยากพาคุณจริงใจไปสวนสนุก!"
จริงใจชะงักนิดหน่อย
สวนสนุกเหรอ...
ที่นั่นมีเครื่องเล่นสูง ๆ เต็มไปหมด
เธออึกอักเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบา ๆ เพราะไม่อยากทำให้พิมพ์ใจเสียใจ
พอไปถึงสวนสนุกกลางกรุงเทพฯ คนก็ไม่เยอะจนเกินไป อากาศอบอ้าวเล็กน้อย แต่บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
พิมพ์ใจจูงมือจริงใจเดินไปทั่ว
เล่นเกมยิงปืน ปาเป้า ถ่ายรูปขำ ๆ จนเต็มโทรศัพท์ไปหมด
จนกระทั่ง...มาถึงหน้าชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่
"ไปขึ้นด้วยกันไหมคะ?"
พิมพ์ใจหันมาเอ่ยชวนด้วยดวงตาเป็นประกาย
จริงใจเงียบไปครู่หนึ่ง มือบีบสายกระเป๋าแน่น
ภาพเงาสะท้อนของชิงช้าสวรรค์ที่สูงเสียดฟ้า ทำให้ใจเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
เห็นสีหน้าของจริงใจ พิมพ์ใจเอียงคอมองอย่างสงสัย
"ไม่ชอบเหรอคะ?"
จริงใจเม้มปาก ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
"ฉัน...กลัวความสูงค่ะ"
เสียงของเธอแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด
พิมพ์ใจชะงักไป ก่อนจะรีบจับมือจริงใจแน่นขึ้น
"งั้นไม่ต้องขึ้นก็ได้นะคะ อย่าฝืนเลย"
น้ำเสียงของพิมพ์ใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
จริงใจส่ายหน้าเบา ๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ...อยากอยู่กับคุณให้นานที่สุด"
เธอฝืนยิ้ม แต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าในใจ
ระหว่างเดินไปต่อแถว
พิมพ์ใจเหลือบมองจริงใจอย่างห่วง ๆ แล้วเอ่ยถามเบา ๆ
"ทำไมถึงกลัวความสูงคะ?"
จริงใจเงียบไปสักพัก ก่อนจะยิ้มจาง ๆ
"ตอนเด็ก ๆ ฉันสุขภาพไม่ดีค่ะ ตอนสองขวบ ต้องผ่าตัดหัวใจรั่ว..."
เสียงของเธอนิ่งและเรียบง่าย เหมือนพูดถึงเรื่องไกลตัว แต่แววตาสะท้อนความทรงจำลึก ๆ
พิมพ์ใจฟังอย่างตั้งใจ
ไม่พูดแทรกแม้แต่นิดเดียว
"หลังจากนั้น...พ่อแม่ค่อนข้างห่วงสุขภาพฉันมาก ไม่ค่อยให้เล่นปีนป่าย หรือกิจกรรมที่เสี่ยง ๆ ฉันเลย...ติดนิสัยกลัวความสูงมาตั้งแต่เด็ก"
จริงใจเล่าไป พลางหัวเราะเบา ๆ อย่างเขิน ๆ
"แต่ตอนนี้...หายขาดแล้วค่ะ"
เธอพูดเสริมอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเป็นห่วง
พิมพ์ใจยิ้มละมุน ยกมือขึ้นมากุมมือจริงใจอีกครั้ง
"คุณเก่งมากเลยนะคะ...ที่ผ่านมันมาได้"
จริงใจนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหลุบตาลงกลบความซาบซึ้งที่เอ่อล้นในใจ
ไม่นาน ทั้งคู่ก็ได้ขึ้นกระเช้าชิงช้า
จริงใจนั่งแน่นิ่ง แทบไม่กล้าขยับ
พิมพ์ใจเลยนั่งเบียดเข้ามาใกล้ ๆ จับมือจริงใจไว้แน่นตลอดเวลา
"ไม่เป็นไรนะคะ ฉันอยู่ตรงนี้"
เสียงนุ่ม ๆ ข้างหู ทำให้ความกลัวค่อย ๆ เจือจางไปทีละนิด
จริงใจหลับตา สูดลมหายใจลึก ๆ
ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตามองวิวเมืองที่กว้างไกลออกไปสุดสายตา
มันสวยมาก...และอบอุ่นเหลือเกิน
โดยเฉพาะเมื่อมีใครสักคนคอยจับมือไว้แน่นแบบนี้
"ขอบคุณนะคะ..."
จริงใจเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงสั่นนิด ๆ
"ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน"
พิมพ์ใจหันมายิ้มอ่อนโยน
"ฉันสิคะ...ที่ต้องขอบคุณ"
และในกระเช้าชิงช้าที่ลอยล่องอยู่กลางท้องฟ้า
หัวใจสองดวงก็ใกล้ชิดกันมากขึ้นอีกนิด — ในความสูงที่น่ากลัว แต่เต็มไปด้วยความสุข
---
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
