Ep.1 บางทีก็แค่ปวดฉี่… แต่ดันไปสร้างปรากฏการณ์ทางจิตวิทยากลางแยกอโศก
เมื่อวานผมเจอน้องผู้หญิง 2 คนครั้งแรกหลักจากเรียนกันมา 4 วัน
ด้วยความที่เราจะเข้าเมืองทางเดียวกัน ก็เลยชวนน้องติดรถไปด้วยกัน
รถก็ติดแบบกรุงเทพฯ ไม่เคยทำให้ผิดหวัง
ขยับทีละเมตรเหมือนกำลังสไลด์ชีวิตเข้าสู่บททดสอบ
จนถึงจุดที่ขยับไม่ได้แล้ว… แต่กระเพาะปัสสาวะผมขยับ
มันไม่ใช่แค่ “ปวด”
แต่มันคือ “ถ้าไม่ลงตอนนี้จะเหลือแค่ชื่อบนทะเบียนรถ”
เลยฝากรถให้น้องขับ
แล้วผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำ
ในใจคิดว่า “เดี๋ยวก็กลับมา ทุกอย่างต้องโอเค”
…แต่กลับมาแล้วเจอภาพที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอ
น้องทั้งสองคนยืนพนมมือ “ไหว้” รถรอบตัว
น้ำเสียงและท่าทางสุภาพเรียบร้อย เหมือนกำลังแจกใบปลิวหาเสียง
คนรอบรถเริ่มมอง
บางคนยิ้ม
บางคนงง
บางคนควักมือถือขึ้นมาถ่าย
ผมเดินกลับไปด้วยจิตใจที่โอ้ย 7-11 ไม่ให้เข้าห้องน้ำ
ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น
น้องตอบเสียงอย่ามั่นใจพี่มังกร
“พี่ หนูว่า… หนูมี PTSD แล้ว !!!!!!“
และในตอนนั้น
ผมไม่ได้รู้สึกผิด…
ผมรู้สึกอบอุ่น ถถถถถถ ชีวิตตตตตจากหลังตลกเข้าดราม่า แต่เดี๋ยวก่อน
แม้จะเป็นสถานการณ์ที่เกินคาด
แต่น้องก็เลือกที่จะ “รับผิดชอบ” กับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
เลือกจะยืนขอโทษ แทนที่จะนั่งเฉยๆ แล้วปล่อยให้ใครด่า
ถ้ามองแบบ Satir
น้องกำลังเล่นบท “Placater” อย่างงดงาม
ไหว้แทนเบรก
ขอโทษแทนเกียร์
ขยับหัวใจแทนล้อที่ไม่ไปไหน
และถ้ามองแบบ SOC (Sense of Coherence)
• เข้าใจได้มั้ย? ไม่
• จัดการได้มั้ย? ก็น้องพยายามแล้ว
• มีความหมายมั้ย? มาก…เพราะตอนนี้ผมหัวเราะได้ทุกครั้งที่นึกถึง
บางครั้งเราไม่ได้ต้องการคนขับเก่ง
แต่เราต้องการคนที่…ถึงแม้จะทำอะไรไม่เป็น
แต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุดในพื้นที่ที่เขายืนอยู่
ข้อคิดจากเรื่องนี้:
1. ถ้าปวดฉี่ในรถติด…รีบ
2. ถ้าจะฝากรถให้ใคร…ถามก่อนว่า “ขับเป็นมั้ย”
3. คนที่ไหว้แทนขับ…เขาอาจจะไม่ได้พาเราไปถึงที่หมาย แต่เขาจะพาเราไปถึงใจ
Cr.นิ้วเหลี่ยม
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
