“สงครามจีน-อินเดีย (Sino-Indian War)” สงครามที่หลายคนยกให้เป็นหนึ่งในสงครามที่ “โง่เง่า” ที่สุด
เหตุการณ์ “สงครามจีน-อินเดีย (Sino-Indian War)” คือหนึ่งในเหตุการณ์ที่นักประวัติศาสตร์ยกให้เป็นหนึ่งในเหตุการณ์ที่ “โง่เง่า” ที่สุดครั้งหนึ่ง
ทั้งจีนและอินเดียต่างเป็นชาติที่มีประวัติศาสตร์ยาวนาน และก็ไม่เคยมีเรื่องมีราวกันเลย
จนกระทั่งทุกอย่างเปลี่ยนไปในปีค.ศ.1962 (พ.ศ.2505)
ทั้งจีนและอินเดีย เริ่มมีกรณีพิพาทกันในปีค.ศ.1949 (พ.ศ.2492) โดยในปีค.ศ.1949 (พ.ศ.2492) “เหมาเจ๋อตุง (Mao Zedong)” ผู้นำคนสำคัญของจีน เพิ่งจะได้รับชัยชนะในสงครามกลางเมืองมาหมาดๆ และได้ออกคำสั่งให้กองทัพปลดปล่อยประชาชน หรือก็คือกองทัพจีน ให้เข้ายึดครองทิเบต ซึ่งเป็นรัฐกึ่งอิสระ หากแต่ในทางประวัติศาสตร์ ทิเบตคือหนึ่งในดินแดนของจีน
แต่ในช่วงศตวรรษที่ 20 ทิเบตก็ค่อยๆ ตกอยู่ใต้อิทธิพลของอังกฤษอย่างช้าๆ ในช่วงเวลาที่จักรวรรดิจีนกำลังล่มสลาย
และเมื่ออังกฤษออกไปจากอินเดียในปีค.ศ.1947 (พ.ศ.2490) ทิเบตก็เป็นอิสระ และเหมาเจ๋อตุงก็จ้องทิเบตตาเป็นมัน
เหมาเจ๋อตุง (Mao Zedong)
ในยุค 40 (พ.ศ.2483-2492) และยุค 50 (พ.ศ.2493-2502) กองทัพอินเดียนั้นอ่อนแอ ไม่สามารถต่อกรกับอำนาจของจีนในทิเบตได้เลย โดย “ชวาหะร์ลาล เนห์รู (Jawaharlal Nehru)” นายกรัฐมนตรีอินเดีย ได้ดำเนินนโยบายการบริหารประเทศแบบเป็นกลาง ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด รวมทั้งการพัฒนาเศรษฐกิจอย่างสันติ
เนห์รูไม่ต้องการให้อินเดียเข้าข้างฝ่ายใดเลย และต้องการให้อินเดียไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสงครามเย็นระหว่างสองมหาอำนาจอย่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต
ในยุค 50 (พ.ศ.2493-2502) อินเดียมีการพัฒนาอย่างก้าวกระโดด ทั้งทางด้านเศรษฐกิจ เทคโนโลยี และการเมือง หากแต่สิ่งที่ดูจะเป็นข้อยกเว้นเพียงเรื่องเดียว
“กองทัพ”
ชวาหะร์ลาล เนห์รู (Jawaharlal Nehru)
ที่ผ่านมา อังกฤษจงใจที่จะละเลย ไม่ให้การสนับสนุนกองทัพอินเดียอยู่แล้ว โดยปฏิเสธที่จะส่งอาวุธที่ทันสมัยให้กองทัพอินเดีย ส่วนตัวเนห์รูนั้นก็มีอคติกับทหารอยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่คิดที่จะส่งเสริมด้านการทหารเช่นกัน
นั่นทำให้ในยุค 50 (พ.ศ.2493-2502) อินเดียนั้นมีนายทหารฝีมือดีเป็นจำนวนมาก หากแต่อาวุธนั้นเก่ากึ้กตั้งแต่สมัยสงครามโลกครั้งที่ 1 และถึงแม้ว่าเหล่านายทหารจะยื่นเรื่อง ขอให้เนห์รูพิจารณาจัดซื้ออาวุธที่ทันสมัย แต่เนห์รูก็ไม่สนใจ คำร้องเหล่านั้นล้วนแต่ถูกโยนลงถังขยะ
และสำหรับบริเวณที่นำไปสู่สงครามระหว่างอินเดียกับจีน ก็คือบริเวณที่เรียกว่า “เส้นแมคมาฮอน (McMahon Line)”
เส้นแมคมาฮอน (McMahon Line)
เส้นแมคมาฮอน คือเส้นเขตแดนระหว่างอินเดียกับทิเบต เป็นเส้นแบ่งเขตแดนที่อยู่ในแถบปลายเทือกเขาหิมาลัย หากแต่รัฐบาลจีนนั้นปฏิเสธการมีอยู่ของเส้นแมคมาฮอน และยืนยันว่าเขตแดนนี้อยู่ในแถบตีนเขา
เมื่อถึงปลายยุค 50 (พ.ศ.2493-2502) กองทัพจีนได้เดินทัพข้ามเส้นแมคมาฮอน และได้ตั้งค่ายใกล้เขตแดนอินเดีย
เมื่อถึงปีค.ศ.1962 (พ.ศ.2505) กองทัพจีนนับพันได้ทะลักเข้ามาใกล้เขตแดนอินเดีย ก่อนที่จะเกิดการปะทะกันในแถบหุบเขากัลวาน
หลังจากปะทะกันประปราย กองทัพจีนก็ได้ข้ามเส้นแมคมาฮอน เข้ามาในเขตแดนอินเดียในวันที่ 20 ตุลาคม ค.ศ.1962 (พ.ศ.2505)
จากนั้น กองทัพจีนก็ได้รุกคืบเข้ามายังตีนเขา รุกคืบเข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เนห์รูนั่งไม่ติด ต้องขอความช่วยเหลือไปยังสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร
เมื่อเป็นอย่างนี้ สหรัฐอเมริกาและอังกฤษจึงส่งเครื่องบินหลายลำ บรรทุกอาวุธและกับระเบิดจำนวนมากเข้ามาในอินเดีย ทำให้ในวันที่ 7 พฤศจิกายน ค.ศ.1962 (พ.ศ.2505) ทำให้ “โจวเอินไหล (Zhou Enlai)“ รัฐมนตรีด้านการต่างประเทศของจีน ต้องออกมาเจรจาให้หยุดยิง
จากนั้น กองทัพจีนก็ถอนกำลังกลับไปยังเส้นแมคมาฮอน หากแต่การปะทะกันระหว่างอินเดียและจีนก็ยังดำเนินต่อไป ซึ่งสาเหตุที่เป็นเช่นนั้น ก็เนื่องจากทั้งสองฝ่ายไม่เคยตกลงกันได้จริงๆ หากแต่ทั้งสองฝ่ายยังทิ้งทหารจำนวนมากไว้ในแถบหุบเขากัลวาน
สำหรับสาเหตุที่นักประวัติศาสตร์จำนวนมากยกให้สงครามนี้เป็นสงครามที่ “โง่เง่า” ก็เนื่องจากประชาชนจีนต่างก็ไม่ได้อยากจะรุกรานอินเดียตั้งแต่แรกแล้ว อีกทั้งสองชาติก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรกันมาก่อน
โจวเอินไหล (Zhou Enlai)
แม้แต่ในปัจจุบัน เหตุผลที่จีนรุกรานอินเดียก็ยังไม่แน่ชัด ไม่เคยมีหลักฐานหรือแผนการที่แน่ชัดในการบุกหรือยึดอินเดียของจีน เป็นเพียงการขับไล่ทหารอินเดียออกจากดินแดนห่างไกลเท่านั้น
และกว่าฝ่ายจีนจะรู้ว่าสงครามนี้เป็นสงครามที่ไร้ค่า สงครามก็จบลงแล้ว อีกทั้งยังลากทั้งสหรัฐอเมริกาและอังกฤษเข้ามาเกี่ยวข้อง เปิดช่องให้ทั้งสองชาตินี้แทรกแซงได้
สำหรับจำนวนกำลังคนที่เสียชีวิตนั้น ก็ถือว่าไม่มากเท่าไรนัก โดยกองทัพอินเดียเสียกำลังทหารไปจำนวน 1,383 นาย หากแต่ถูกฝ่ายจีนจับเป็นเชลยจำนวน 3,968 นาย
แต่ผลกระทบอื่นๆ นั้นหนักหนาสาหัสยิ่งกว่า เหตุการณ์นี้ทำให้ความฝันของเนห์รูที่จะก่อตั้งกลุ่มประเทศที่เป็นกลาง ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด นำโดยอินเดียและเอกภาพในเอเชีย ความฝันนี้ต้องล่มสลาย รวมทั้งความฝันของเนห์รูที่จะให้อินเดียมีกองทัพขนาดหยิบมือ ไม่ส่งเสริมด้านการทหารมากนัก ความฝันนี้ก็ไม่ได้แล้ว
รัฐบาลอินเดียต้องทำการปฏิรูปกองทัพขนานใหญ่ ต้องจัดซื้ออาวุธจำนวนมากจากต่างประเทศ ซึ่งการปฏิรูปนี้ก็ประสบผลสำเร็จในปีค.ศ.1971 (พ.ศ.2514) เมื่อกองทัพอินเดียสามารถเอาชนะพันธมิตรของจีนอย่างปากีสถาน ซึ่งเป็นสงครามที่ก่อกำเนิดบังกลาเทศ
ในไม่ช้า อินเดียก็ก้าวขึ้นมาเป็นหนึ่งในมหาอำนาจด้านการทหาร และยังมีกระแสในสภาอินเดีย เรื่องการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ ซึ่งอินเดียนั้นเกรงภัยคุกคามจากจีน
ความหวาดกลัวนี้ทำให้ “อินทิรา คานธี (Indira Gandhi)” นายกรัฐมนตรีและเป็นบุตรสาวของเนห์รู ตัดสินใจจะพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์
กองทัพอินเดียได้ทดลองใช้ระเบิดปรมาณูลูกแรกในวันที่ 18 พฤษภาคม ค.ศ.1974 (พ.ศ.2517) โดยในปีค.ศ.2019 (พ.ศ.2562) อินเดียมีหัวรบนิวเคลียร์เป็นจำนวนระหว่าง 130-140 ลูก และยังมีคลังแร่ยูเรเนียม ซึ่งเป็นวัตถุดิบในการทำอาวุธนิวเคลียร์ อีกจำนวนหนึ่ง
อินทิรา คานธี (Indira Gandhi)
เรียกได้ว่าอินเดียกลายเป็นหนึ่งในชาติมหาอำนาจที่ครอบครองหัวรบนิวเคลียร์ ซึ่งจุดเริ่มต้นก็มาจากสงครามกับจีนเมื่อปีค.ศ.1962 (พ.ศ.2505) นี้เอง
ย้อนกลับไปในเดือนธันวาคม ค.ศ.1961 (พ.ศ.2504) เนห์รูพยายามจะดึงความสนใจของประชาชนจากเรื่องเส้นแมคมาฮอนไปยังเรื่องอื่น นั่นคืออาณานิคมโปรตุเกสในแถบชายฝั่งทะเลทางใต้ของอินเดีย
สถานที่นั้นคือ “กัว (Goa)” ซึ่งเป็นรัฐบนชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศอินเดีย และเป็นดินแดนของอินเดียแห่งแรกที่ถูกยุโรปเข้ายึดครองในปีค.ศ.1510 (พ.ศ.2053) กลายเป็นศูนย์กลางอำนาจจักรวรรดิโปรตุเกสในเอเชียเมื่อปีค.ศ.1575 (พ.ศ.2118)
เมื่อถึงยุค 50 (พ.ศ.2493-2502) กัวก็เป็นดินแดนเล็กๆ ที่น้อยคนจะมาสนใจ ยกเว้นเหล่าชาตินิยมอินเดีย ซึ่งไม่ยอมปล่อยผ่านดินแดนเล็กๆ นี้ไปง่ายๆ
กัว (Goa)
ชาวอินเดียหลายคนมองว่าการที่ชาติยุโรปมีอาณานิคมบนแผ่นดินอินเดีย โดยเฉพาะกับชาติยุโรปที่ไม่ได้ทรงอำนาจอะไรมากอย่างโปรตุเกส นับเป็นเรื่องน่าอับอาย และควรต้องทำอะไรซักอย่าง
ค.ศ.1955 (พ.ศ.2498) กลุ่มชาตินิยมอินเดียได้พยายามจะเข้ายึดกัวกลับคืนมา โดยเป็นการรุกรานที่ไม่ใช้ความรุนแรง หากแต่ผลของการรุกรานนี้ทำให้มีคนจำนวนมากต้องเสียชีวิต และทำให้ความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างโปรตุเกสกับอินเดียต้องสิ้นสุดลง
เมื่อถึงปีค.ศ.1961 (พ.ศ.2504) เนห์รูได้พยายามมองหาอะไรซักอย่างที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของประชาชนไปจากเรื่องความขัดแย้งกับจีน และแล้วในเดือนธันวาคม ค.ศ.1961 (พ.ศ.2504) ทางการโปรตุเกสก็ได้ยิงเรือประมงอินเดีย ทำให้ชาวประมงบนเรือเสียชีวิต
เนห์รูได้ใช้เหตุการณ์นี้เป็นข้ออ้างในการเข้ารุกรานกัวและอาณานิคมโปรตุเกสอื่นๆ และในวันที่ 17 ธันวาคม ค.ศ.1961 (พ.ศ.2504) กองทัพเรือและกองทัพบกอินเดียก็ได้เข้าโจมตีกัว
หลังจากการต่อสู้ดำเนินไปได้ 36 ชั่วโมง ฝ่ายโปรตุเกสในกัวก็ได้ยอมแพ้
กัวกลับกลายมาเป็นของอินเดียในปีค.ศ.1987 (พ.ศ.2530) และกลายเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยม
เหตุการณ์ที่กัวนี้ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่นักประวัติศาสตร์มองว่าโง่เง่า เนื่องจากการที่โปรตุเกสครอบครองกัวนั้น ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย แต่ที่ยังครอบครองอยู่ก็เพราะแค่ศักดิ์ศรีเท่านั้น
ทางด้านอินเดียนั้น หากจะเจรจาขอกัวคืนก็ย่อมทำได้ หากแต่ความเห็นของสาธารณชนในอินเดียนั้นสนับสนุนให้ใช้กำลังบุก ดังนั้นเนห์รู ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่รักสันติ จึงต้องบุกกัวอย่างเลี่ยงไม่ได้
อาจจะกล่าวได้ว่าแม้แต่ผู้ที่รักสันติ ก็อาจจะต้องยอมใช้กำลัง ใช้ความรุนแรง ยอมกลายเป็นคนโง่ หากมีเหตุผลทางการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
