ลองคิดว่า วาจาคำพูดทุกคำที่เปล่งออกจากปากเรา ก็เป็นเหมือนสิ่งของที่เรามอบให้ผู้อื่นน่ะค่ะ
เวลาที่เราจะมอบอะไรให้ใคร เช่นซื้อของไปฝากใคร เราพิถีพิถันเลือกสรรแค่ไหน คิดหนักคิดเยอะว่าเหมาะกับผู้รับหรือไม่ หรืออาจจะเป็นแค่อาหารการกินกับข้าวกับปลา เรายังต้องนึกถึงคนกินเลยใช่มั้ย
ถ้าคิดแบบนี้ ก็ไม่จะยากเลยค่ะที่จะรู้ได้เองว่า ควรพูด-ไม่ควรพูด กับใคร ตอนไหน กรณีไหน บริบทไหน บลาๆๆ บวกกับ..
→ ไม่เอามาตรฐานของตัวเองเป็นที่ตั้ง
→ ไม่หลงคิดไปเองว่าเราเข้าใจชีวิตไปซะหมด ทั้งชีวิตของตัวเองและชีวิตของคนอื่น
→ ไม่เอาความหวังดี-เจตนาดี-ปรารถนาดีมาเป็นข้ออ้างที่จะพูดอะไรก็ได้
→ ไม่เอามาเปรียบเทียบกับปสก.ส่วนตัวเอง อยากให้กำลังใจแต่ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วยกเคสตัวเองมาอ้างซะงั้น อันนี้บ้งมาก!!
นอกจากคำว่า สู้ๆ ยังมีอีกหลายคำเช่น ให้รักตัวเอง เคารพตัวเอง ยอมรับความจริง บลาๆๆ คำเหล่านี้จะว่าไปก็ไม่ต่างจากของโหลๆน่ะค่ะ ใครๆก็พูดได้ บางทีก็พูดไม่คิด ไม่ดูบริบท
ไม่มีทางที่ใครคนหนึ่งจะรู้จักใครอีกคน ในทุกแง่มุม รู้ทุกเรื่องทุกเงื่อนไขของเขา หรือเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับคนอื่นค่ะ เมื่อไม่รู้แน่ชัด ไม่ได้มั่นใจสุดๆว่าควรพูดอะไร ใช้คำอะไร ก็ไม่ควรพูดอะไรเลย ดีที่สุดค่ะ แค่รับฟังอย่างตั้งใจ&แสดงออกด้วยภาษากายว่าเรายินดีรับฟังเสมอ
สิริรวมคืออยู่ในคำว่า Empathy นั่นล่ะค่ะ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
