Blockdit Logo (Mobile)
เขียนไว้ให้เธอ
ยืนยันแล้ว
•
16 พ.ค. เวลา 00:00 • หนังสือ

มือโปร. ไม่บ่นเรื่องไม่มีอารมณ์

อาชีพเกี่ยวกับการขีดๆ เขียนๆ อาชีพหนึ่งที่ผมทึ่งเสมอ คืออาชีพคอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์ พวกเขาเก่งมากที่สามารถส่งต้นฉบับได้ทุกวัน ไม่ว่าจะมีอารมณ์เขียนหรือไม่
งานก็คืองาน มือโปร.ไม่บ่นเรื่องไม่มีอารมณ์
มันไม่ใช่ง่ายที่ต้อง ‘หาเรื่อง’ มาเขียน และร้อยเรียงเป็นบทความให้ทันเส้นตาย
แต่คอลัมนิสต์มืออาชีพก็ทำงานได้แบบกดปุ่ม
เล่ากันว่า สมัยที่ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช ทำงานที่หนังสือพิมพ์สยามรัฐ แกเดินเข้าไปในสำนักงาน เจ้าหน้าที่มาทวงต้นฉบับ บอกว่ากำลังจะเดินเครื่องแล้ว ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ก็ไม่ว่าอะไร นั่งโต๊ะ เคาะแป้นเครื่องพิมพ์ดีดไม่กี่ที ก็ยื่นต้นฉบับให้เจ้าหน้าที่
แสดงว่าทุกอย่างอยู่ในหัว ชัดเจนแจ่มแจ้ง พิมพ์ดีดเป็นคำๆ โดยไม่ต้องแก้ไข
ขอคารวะซือแป๋!
20 ปีก่อนผมเปิดเว็บไซต์ เขียนบทความสัปดาห์ละบทเดียว ยังรู้สึกเหนื่อย ไม่รู้ว่าอาทิตย์นั้นๆ จะเขียนอะไร
ต้องฝึกอยู่นานหลายปีกว่าจะเข้าที่ แม้ยังไม่ง่ายอยู่ดี แต่พอเริ่มจับทางได้
ครั้นมาเปิดเพจเฟซบุ๊ค ต้องเขียนทุกวัน ก็ให้รู้สึกว่าตนเองกำลังเดินตามรอยคอลัมนิสต์ในอดีต
เขียนคอลัมน์อาทิตย์ละเรื่องก็ยากแล้ว ต้องเขียนทุกวัน เหนื่อยมั่กมั่ก บางวันยังเขียนหลายเรื่อง
นี่ยังไม่รวมงานหลักเขียนหนังสือที่ต้องทำทุกวัน
ในเมื่อโจทย์ใหม่เป็นแบบนี้ ก็ต้องหาวิธีทำจนได้
ตามหลักดาร์วิน Adapt or die.
วิธีแก้คือกินกัญชาผสมยาบ้าเป็นประจำ
ข้อเขียนในเฟซบุ๊คแทบทั้งหมดสั้นๆ ผมคงเป็นหนึ่งในนักเขียนไม่กี่คนที่เขียนยาวมากตามมาตรฐาน FB
บางคนบ่นว่ายาวจัง ก็ถือโอกาสบอกตรงนี้ว่า ผมเขียนสั้นที่สุดแล้ว ไม่ว่ามันจะยาวแค่ไหน มันก็คือสั้นที่สุดแล้วที่ผมสามารถถ่ายทอดเนื้อหาจำนวนนั้น
เพราะโดยนิสัย ผมไม่เคยชอบเขียนน้ำท่วมทุ่ง ประหยัดถ้อยประหยัดคำ
คนสมัยนี้อาจนิยมอ่านสั้นๆ เร็วๆ จนลืมไปว่าสั้นยาวไม่ใช่ประเด็น และไม่ควรใช้เป็นมาตรตัดสินใจที่จะอ่านหรือไม่อ่านข้อเขียนหนึ่งๆ
อะไรสั้นได้ก็สั้น อะไรต้องยาวก็ต้องยาว
ดังนั้นถ้ามันยาวสามหน้า A4 ก็คือสามหน้า A4 ที่สั้นที่สุดแล้ว
บางคนอาจอยากรู้ว่า ทำไมผมเป็นคนประหยัดถ้อยประหยัดคำ
อืม! เอิ่ม! เอ้อ! เรียนมาจากการใช้ชีวิตคู่น่ะ
จากอีบุ๊ค #ปล่อยให้ความเหงาพาไป
โฆษณา