หัวใจที่ตรงกัน-ตอนที่ 1: ฝนโปรยกับแมวหลงทาง
เสียงฝนกระทบหลังคาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คล้ายท่วงทำนองกล่อมใจ ชินเดินกางร่มกลับหอพักหลังเลิกงานพาร์ทไทม์ มือข้างหนึ่งถือถุงข้าวกล่องราคาถูก อีกข้างจับด้ามร่มไว้แน่น เสื้อของเขาเปียกเล็กน้อยเพราะลมพัดเอาฝนซัดเข้ามาเป็นระยะ
ค่ำคืนนี้ไม่มีดวงดาว ท้องฟ้าเทาหม่นเหมือนใจคน
เขาเดินผ่านถนนซอยเล็กๆ ที่มักใช้เป็นทางลัดกลับหอ ซอยเงียบ มีเพียงแสงไฟหน้าร้านที่ปิดไปแล้วส่องแสงเหลืองจางๆ บนพื้นเปียกฝน เสียงรองเท้ากระทบพื้นเปียกน้ำสะท้อนกับความเงียบ เสียงเดียวที่อยู่กับเขาคือฝน กับเสียงในหัวที่ถามว่า “จะไหวไปถึงเมื่อไหร่”
ชีวิตเด็กมหาลัยปีสองที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ค่าเทอม ค่าใช้จ่าย ค่ากินอยู่ ทุกอย่างล้วนต้องแบกไว้บนบ่าตัวเอง
“เหมียว...”
เสียงเบาๆ ดังแทรกความคิด
ชินชะงักฝีเท้า หันขวับไปทางเสียง ก่อนจะเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ นั่งขดอยู่ใต้กันสาดหน้าร้านขายยาปิดไฟสนิท
มันเป็นลูกแมว สีขาวสลับดำ เปียกปอนจนขนแนบลำตัว ดวงตากลมโตมองมาทางเขาอย่างหวาดระแวงแต่ไม่คิดหนี
เขานั่งยองๆ มองมันนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ฝนยังคงพรำลงมา กลิ่นเปียกชื้นอบอวลในอากาศ “หลงมาหรือเปล่า... ไม่มีเจ้าของเหรอ?”
เจ้าแมวน้อยขยับตัวนิดหนึ่ง ราวกับตอบรับเสียงของเขา
ชินถอนหายใจ ลุกขึ้นแล้วเปิดกระเป๋าเป้ หยิบผ้าขนหนูเก่าๆ ที่พกไว้เผื่อเปียกฝนออกมา ก่อนค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ
“โอเค... อย่ากัดนะ พี่ไม่รวยพอไปรักษาแผลสัตว์เลี้ยงหรอกนะ”
เขาพูดล้อเล่นในขณะที่ใจจริงรู้ดีว่าเขาเองก็แทบไม่มีปัญญารักษาแผลของตัวเอง
เจ้าแมวปล่อยให้เขาห่อมันไว้ในผ้า เงียบเชียบเหมือนเข้าใจว่านี่คือโอกาสรอดเดียว
คืนนั้น ชินพาเจ้าแมวตัวน้อยกลับห้อง หาหม้อเก่าๆ ใส่น้ำอุ่นให้มันกิน ใช้ผ้าซับตัวมันเบาๆ แล้วปูผ้าห่มผืนเล็กไว้ที่ปลายเตียง
ก่อนจะนอน เขาหยิบกระป๋องปลาทูน่าที่เก็บไว้กินตอนสิ้นเดือนออกมาเปิดแบ่งครึ่งให้มันกิน
“แย่งแมวกินเลยนะชิน... เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มันคงหิวแย่”
เจ้าแมวนั่งกินช้าๆ อย่างมีมารยาทจนเขารู้สึกแปลกใจ
เมื่อเขานอนลง มันก็กระโดดขึ้นเตียงเบาๆ แล้วขดตัวนอนตรงปลายเท้า
กลิ่นแมวอุ่นๆ กับเสียงฝนเบาๆ ทำให้ค่ำคืนนี้ดูไม่เหงาเหมือนเดิมอีกต่อไป
—
รุ่งเช้า แสงแดดแรกหลังคืนฝนตกส่องลอดผ่านผ้าม่านสีซีด เขาลุกขึ้นพลางขยี้ตา แล้วก็เห็นเจ้าแมวนอนอยู่ที่เดิม หายใจเบาๆ อย่างเป็นจังหวะ
เขานั่งมองมันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “เธอน่ะ... คงจะมีชื่อแล้วล่ะสิ แต่พี่ไม่รู้”
แมวไม่ตอบอะไรแน่นอน นอกจากขยับหูเล็กน้อยเมื่อเขาเอื้อมมือไปลูบหัว
“งั้นพี่ขอตั้งชื่อให้นะ... โซระ”
“แปลว่า...ท้องฟ้า”
เจ้าตัวเล็กขยับตัวพลิกมานอนตะแคง แล้วอ้าปากหาวเบาๆ ก่อนจะหลับต่อ
“โซระก็โซระ... ขอให้เธออยู่กับพี่ไปนานๆ ล่ะกัน”
—
และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด เรื่องราวของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง กับแมวตัวน้อยที่ไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยงธรรมดา แต่เป็นดั่งเพื่อน เป็นครอบครัว และเป็นปริศนาที่จะเปลี่ยนหัวใจของเขาไปตลอดกาล
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
