ข้าวเกรียบปากหม้อที่พาหุรัด
ถนนพาหุรัดในปี 2544 ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศฉุนกึกปนกับเสียงผ้ากระทบกันของร้านรวงมากมาย ผมในวัยสิบขวบ หรือ บ๊อบ ที่ทุกคนเรียกกันติดปาก กำลังวิ่งซุกซนไปมาระหว่างร้านขายผ้าของแม่กับร้านขายเครื่องประดับเงินของลุงสมบัติ
"บ๊อบ! อย่าวิ่งชนของเขาซิลูก!" เสียงแม่ตะโกนไล่หลังมา แต่ผมไม่สนใจ หัวใจของเด็กชายที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นกำลังเต้นระรัวกับสิ่งหนึ่ง นั่นคือหน้าร้านของ "ป้าจันทร์"
ป้าจันทร์ไม่ใช่คนอินเดียเหมือนคนส่วนใหญ่ในพาหุรัด แกเป็นคนไทยเชื้อสายจีน รูปร่างผอมเล็ก ผิวพรรณเหี่ยวย่นตามกาลเวลา แต่ดวงตาของแกเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ป้าจันทร์มีร้านเล็กๆ ติดกับร้านแม่ ที่แกทำคือขาย "ข้าวเกรียบปากหม้อ" สูตรโบราณที่หาทานยาก
ผมชอบแอบไปยืนดูป้าจันทร์ทำข้าวเกรียบปากหม้อ กลิ่นหอมหวานของน้ำกะทิกับไส้เค็มๆ ผสมผสานกันจนน่าทึ่ง ป้าจันทร์มักจะยิ้มให้ผมเสมอ ยื่นข้าวเกรียบปากหม้อร้อนๆ ชิ้นเล็กๆ ให้ผมชิมก่อนใคร โดยไม่เก็บเงิน
"บ๊อบเอ๊ย โตขึ้นอยากเป็นอะไร?" ป้าจันทร์เคยถามผม ขณะที่ผมกำลังเคี้ยวข้าวเกรียบปากหม้อแก้มตุ่ย
"ผมอยากเป็น...นักเขียนครับป้าจันทร์! อยากเล่าเรื่องให้คนอื่นฟัง" ผมตอบอย่างกระตือรือร้น ป้าจันทร์ยิ้ม ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเมตตาฉายแววภูมิใจ
ความผูกพันของผมกับป้าจันทร์แน่นแฟ้นขึ้นทุกวัน แกเปรียบเสมือนคุณย่าอีกคน คอยสอนผมเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต คอยรับฟังความฝันอันยิ่งใหญ่ของเด็กชายตัวเล็กๆ อย่างผม พาหุรัดในปีนั้นคือโลกทั้งใบของผม โลกที่เต็มไปด้วยสีสัน กลิ่นอายของวัฒนธรรมที่หลากหลาย และที่สำคัญที่สุดคือความอบอุ่นจากผู้คนรอบข้าง โดยเฉพาะป้าจันทร์
2568
เวลาล่วงเลยมา 24 ปี พาหุรัดยังคงเป็นพาหุรัด แต่ก็เปลี่ยนแปลงไปมาก ตึกรามบ้านช่องดูทันสมัยขึ้น ร้านค้าหลายแห่งเปลี่ยนมือไปบ้าง แต่กลิ่นเครื่องเทศยังคงอยู่ เสียงจอแจยังคงดังเช่นเดิม
ผมในวัย 34 ปี เดินสำรวจตลาดด้วยความรู้สึกหลากหลาย หัวใจพองโตเมื่อได้กลับมาเยือนสถานที่แห่งความทรงจำนี้ ผมคือ บ๊อบ เจ้าของสำนักพิมพ์ออนไลน์เล็กๆ แห่งหนึ่ง ทำตามความฝันที่เคยบอกป้าจันทร์ไว้ทุกประการ
ผมเดินผ่านหน้าร้านของแม่ที่ตอนนี้กลายเป็นร้านขายของที่ระลึกของน้าสาวไปแล้ว ความทรงจำเก่าๆ หลั่งไหลเข้ามา ผมคิดถึงป้าจันทร์
ร้านข้าวเกรียบปากหม้อเล็กๆ ของป้าจันทร์...หายไปแล้ว
ผมถามคนแถวนั้นถึงป้าจันทร์ ทุกคนจำแกได้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าแกหายไปไหน บางคนบอกว่าแกกลับต่างจังหวัด บางคนบอกว่าแกป่วยหนักแล้วเสียไปเมื่อหลายปีก่อน เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือแกน่าจะไปสบายแล้ว
ความรู้สึกเสียใจเข้าจู่โจมอย่างกะทันหัน ผมไม่เคยมีโอกาสได้กล่าวคำอำลา ไม่เคยมีโอกาสได้บอกแกเลยว่าผมทำตามความฝันที่แกเคยสนับสนุนได้สำเร็จ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป
ขณะที่กำลังเดินคอตก
ผมเหลือบไปเห็นร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เพิ่งเปิดใหม่ หน้าร้านมีป้ายเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า "กาแฟป้าจันทร์" ผมตกใจและก้าวเข้าไปในร้านทันที
ภายในร้านมีหญิงสาววัยกลางคนกำลังชงกาแฟ เธอหันมายิ้มให้ผม
"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยคะ?"
"เอ่อ...ที่นี่ชื่อกาแฟป้าจันทร์เหรอครับ?" ผมถามเสียงตะกุกตะกัก
"ใช่ค่ะ ป้าจันทร์เป็นคุณย่าของหนูเองค่ะ แกเสียไปได้ห้าปีแล้วค่ะ หนูเลยอยากสานต่อความฝันของแก" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ
ผมพยายามรวบรวมสติ "คุณย่าของคุณเคยทำข้าวเกรียบปากหม้อในตลาดนี้หรือเปล่าครับ?"
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง "ใช่ค่ะ! คุณรู้จักคุณย่าของหนูด้วยเหรอคะ?"
ผมเล่าเรื่องราวความผูกพันของผมกับป้าจันทร์ให้เธอฟัง ตั้งแต่สมัยเด็กจนถึงวันที่ผมโตมาเป็นนักเขียน เธอฟังอย่างตั้งใจ มีน้ำตาคลอเบ้า
"คุณย่าเคยเล่าเรื่องเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ชอบมาแอบดูแกทำข้าวเกรียบปากหม้อให้ฟังบ่อยๆ เลยค่ะ แกบอกว่าเด็กคนนั้นมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ และแกภูมิใจในตัวเด็กคนนั้นมาก" เธอยิ้มพร้อมน้ำตา
ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด แม้ป้าจันทร์จะจากไปแล้ว แต่ความรักและความผูกพันที่แกมีให้ผมยังคงอยู่ ความฝันของแกยังคงถูกสานต่อผ่านหลานสาวของแก
"หนูทำข้าวเกรียบปากหม้อด้วยนะคะ คุณย่าสอนให้ก่อนที่แกจะจากไป" เธอยื่นข้าวเกรียบปากหม้อร้อนๆ ชิ้นหนึ่งให้ผม
ผมรับมา รสชาติยังคงเหมือนเดิมทุกประการ หวาน หอม และอบอุ่นหัวใจ
ผมรู้แล้วว่าแม้จะมีการจากลา แต่บางสิ่งก็ไม่มีวันหายไปจากใจของเรา
พาหุรัดวันนี้ อาจเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่หัวใจของพาหุรัดยังคงอยู่ที่เดิม นั่นคือความผูกพันของผู้คน ความทรงจำดีๆ ที่ยังคงอยู่ในใจตลอดไป
SOAR ASCENT
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
