หัวใจที่ตรงกัน-ตอนที่ 3: แมวที่รู้ใจ
เสียงกระดิ่งเล็กๆ ดังกรุ๊งกริ๊งในห้องเช่าเล็กๆ แห่งนั้น
เจ้าแมวสีขาวดำพุ่งตัวจากปลายเตียงด้วยความคล่องแคล่ว ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังปลายไม้ที่มีพวงขนไก่สีแดงส้มไหวไกว
“โซระ จับให้ได้นะ!”
ชินหัวเราะออกมาอย่างสดใส ไม้ขนไก่ในมือเขาสะบัดเร็วขึ้นเล็กน้อย ทำให้เจ้าตัวขนต้องกระโจนขึ้นจากพื้นแล้วหมุนตัวกลางอากาศ
ตุบ!
“โอ๊ย ฮ่าๆๆ เกือบแล้วๆ”
เขานั่งอยู่กลางห้อง มือซ้ายกอดหมอน มือขวาถือไม้ขนไก่ ของเล่นชิ้นใหม่ที่เขาซื้อจากร้านขายสัตว์เลี้ยงเมื่อวันก่อน เพราะเห็นว่าเจ้าโซระชอบไล่จับด้ายจากเสื้อเขาอยู่บ่อยๆ
นับตั้งแต่นำมันกลับมาวางไว้ในห้อง…โซระก็รักมันเหมือนของวิเศษ
ไม่ว่าเหนื่อย เศร้า หรืออารมณ์ไม่ดีแค่ไหน แค่ได้เขี่ยไม้ขนไก่ โซระก็กลับมาร่าเริง
...และถ้าชินเป็นคนเขี่ยให้ มันจะยิ่งพุ่งเข้าใส่ด้วยตาเป็นประกาย
วันนี้เป็นวันหยุดของชิน เขาจึงใช้เวลาช่วงเช้าอยู่กับโซระ แค่กินข้าวง่ายๆ ทำความสะอาดห้อง แล้วก็เล่นกับมันเป็นชั่วโมงๆ โดยไม่รู้สึกเบื่อเลย
หลังจากเล่นจนเหนื่อย โซระก็ปีนขึ้นมานอนฟุบบนตักของเขา ขนฟูๆ แนบกับกางเกงวอร์มสีหม่น หายใจเบาๆ จังหวะสม่ำเสมอ
ชินลูบหัวมันเบาๆ แล้วก็ถอนหายใจเงียบๆ
ช่วงนี้งานเรียนเริ่มหนัก รายงานทยอยเข้ามามากขึ้น เขาต้องแบ่งเวลาระหว่างเรียนกับงานพาร์ทไทม์แบบแทบไม่มีเวลาให้ตัวเอง
แต่ทุกครั้งที่ได้กลับมาบ้าน ได้เจอเจ้าโซระที่วิ่งมาทักทายด้วยหางสะบัดเบาๆ แล้วถูขาตัวเองกับเขา...
ความเหนื่อยล้าก็เหมือนถูกลบออกไป
"แค่มีเธออยู่ พี่ก็รู้สึกว่าไม่ต้องเก่งก็ได้"
เขาพูดเบาๆ เหมือนกลัวมันจะตื่น
อยู่ดีๆ โซระก็กระดิกหู แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา
"หืม? ตื่นแล้วเหรอ?"
มันไม่ตอบ แต่ใช้หัวดันแขนเขาเบาๆ แล้วก็นอนพิงเขาเหมือนเดิม
เหมือนมันรู้...
รู้ว่าเขากำลังเหนื่อย รู้ว่าเขาไม่อยากอยู่คนเดียว
เย็นวันนั้น ชินออกไปซื้อของที่ตลาดใกล้หอ เขากลับมาเกือบค่ำ แต่ทันทีที่ไขประตูเข้าห้อง
โซระไม่วิ่งมาต้อนรับเหมือนทุกวัน
"โซระ?" เขาเรียก
ไม่มีเสียง ไม่มีเงา
เขาเดินเข้าไปดู เจอมันขดตัวอยู่ใต้โต๊ะ หูแนบกับหัว ตัวสั่นเล็กน้อย
“เฮ้ เป็นอะไรน่ะ?”
เขาค่อยๆ ย่อตัวลง แต่ไม่กล้าเข้าใกล้มาก เพราะจำได้ถึงตอนที่โซระข่วนเขาเมื่อวันก่อน
“พี่อยู่นี่นะ... ไม่เป็นไรแล้ว”
ผ่านไปหลายนาที โซระถึงยอมเงยหน้าขึ้น แต่ดวงตายังขุ่นมัวและหวาดระแวง มันค่อยๆ เดินออกมา แล้วไปหยุดอยู่ที่มุมห้องที่มีไม้ขนไก่วางอยู่
มันใช้เท้าแตะๆ เบาๆ แล้วหันมามองเขา
ชินใจอ่อนยวบ เขาเข้าไปหยิบไม้ขนไก่ แล้วสะบัดมันช้าๆ
กรุ๊ง...
โซระยังไม่พุ่งใส่ทันที มันจ้องเขาอยู่นาน ก่อนจะก้าวเข้ามา แล้วเริ่มเอาเท้าตบปลายไม้แบบอ่อนโยน
“ดีมาก... กลับมาแล้วใช่มั้ย”
เขาพึมพำเหมือนพูดกับเด็กคนหนึ่ง
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นขณะที่เขาไม่อยู่
แต่สิ่งที่เขารู้คือ...
โซระยังมีบางอย่างในใจที่ปิดไว้ และบางที มันอาจเป็นแผลจากอดีต ที่ยังไม่เคยหายดีเลย
กลางคืนวันนั้น ชินนั่งมองโซระที่นอนขดอยู่ข้างเขา ไม้ขนไก่วางอยู่ตรงหน้าอกของมันเหมือนตุ๊กตาหวงแหน
“โซระ...” เขาพูดเบาๆ “ถ้าสักวันหนึ่ง...พี่ได้รู้ว่าที่ผ่านมาเธอต้องเจออะไรมาบ้าง...”
เขาหยุด หายใจลึก
“...พี่จะอยู่ข้างเธอเองนะ”
แมวไม่ตอบอะไร แต่ขยับตัวเข้ามาซบเขาแน่นขึ้น
และนั่นก็เพียงพอแล้ว สำหรับหัวใจหนึ่งดวงที่กำลังเรียนรู้ความผูกพันครั้งใหม่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
