22 พ.ค. เวลา 08:12 • ปรัชญา
เข้าใจเขียนน่ะ จงมีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ . บางที่การได้เดินเข้าไปห้องผู้ที่ป่วย โรงพยาบาลสงฆ์บ้าง ห้องผู้ป่วย มีหลายชีวิต ที่ไม่มีงานทำ เค้าไปอยู่สภาพนั่น เวลาก็เดืนหน้าตลอด ลมหายใจก็ยังไม่หยุด ยังต้องเอาอะไร มาเริมใส่ในกายแค่น้ำเปล่า ยังต้องหาเงินทองมาซื้อ ไม่มีน้ำกิน จะอยู่ได้นานแค่ไหน
เราไม่เป็นอะไร เพราะทำงานมานาน ก็มีลาออกบ้าง ตกงานบ้าง พอเงินมันหมด จะไปขอใคร เค้าก็ไม่ให้ ..เราก็ต้องกลับมาหางานทำ ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังเป็นผู้ที่มีภาระต้องดูแล
โฆษณา