Haruki Murakami, Dance Dance Dance quotes
คำคม เริงระบำแดนสนธยา
People die all the time. Life is a lot more fragile than we think. So you should treat others in a way that leaves no regrets. Fairly, and if possible, sincerely. It's too easy not to make the effort, then weep and wring your hands after the person dies.
คนเราตายกันตลอดเวลา ชีวิตเปราะบางกว่าที่เราคิดมาก ดังนั้นคุณควรปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไม่รู้สึกเสียใจ ปฏิบัติอย่างยุติธรรมและจริงใจหากเป็นไปได้ เพราะการไม่พยายามทำอย่างนั้นอาจเป็นเรื่องง่ายเกินไป แล้วมานั่งร้องไห้และบิดมือหลังจากคนๆ นั้นเสียชีวิตไปแล้ว
Unfortunately, the clock is ticking, the hours are going by. The past increases, the future recedes. Possibilities decreasing, regrets mounting.
น่าเสียดายที่เวลาเดินไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไป อดีตเพิ่มขึ้น อนาคตถอยห่างออกไป ความเป็นไปได้ลดลง ความเสียใจเพิ่มขึ้น
As time goes on, you'll understand. What lasts, lasts; what doesn't, doesn't. Time solves most things. And what time can't solve, you have to solve yourself.
เมื่อเวลาผ่านไป คุณจะเข้าใจเองว่าอะไรคงอยู่ก็คงอยู่ อะไรไม่คงอยู่ก็คงไม่อยู่ เวลาสามารถแก้ปัญหาได้หลายอย่าง และอะไรที่ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ คุณต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง
What we seek is some kind of compensation for what we put up with.
สิ่งที่เราแสวงหาคือการตอบแทนสิ่งที่เราต้องอดทน
We knew exactly what we wanted in each other. And even so, it ended. One day it stopped, as if the film simply slipped off the reel.
เราต่างรู้ดีว่าเราต้องการอะไรในตัวกันและกัน แต่ถึงอย่างนั้น มันก็จบลง วันหนึ่งมันก็หยุดลง ราวกับว่าหนังหลุดออกจากม้วนฟิล์ม
“My peak? Would I even have one? I hardly had had anything you could call a life. A few ripples. some rises and falls. But that’s it. Almost nothing. Nothing born of nothing. I’d loved and been loved, but I had nothing to show. It was a singularly plain, featureless landscape. I felt like I was in a video game. A surrogate Pacman, crunching blindly through a labyrinth of dotted lines. The only certainty was my death.”
“จุดสูงสุดของฉัน? ฉันจะมีมันไหม? ฉันแทบไม่มีสิ่งใดที่เรียกว่าชีวิตเลย มีเพียงคลื่นเล็กๆ บ้าง ขึ้นๆ ลงๆ แต่แค่นั้น แทบจะไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรที่เกิดจากความว่างเปล่า ฉันรักและถูกรัก แต่ฉันไม่มีอะไรให้แสดง มันเป็นทิวทัศน์ธรรมดาๆ ที่ไม่มีเอกลักษณ์ ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในวิดีโอเกม แพ็กแมนตัวแทนที่เดินอย่างตาบอดผ่านเขาวงกตเส้นประ ความแน่นอนเพียงอย่างเดียวคือความตายของฉัน”
All you have to do is wait. Sit tight and wait for the right moment. Not try to change anything by force, just watch the drift of things. Make an effort to cast a fair eye on everything. If you do that, you just naturally know what to do. But everyone’s always too busy. They’re too talented, their schedules are too full. They’re too interested in themselves to think about what’s fair.
สิ่งที่คุณต้องทำคือรอ นิ่งเฉยและรอจังหวะที่เหมาะสม อย่าพยายามเปลี่ยนแปลงอะไรโดยใช้กำลัง แต่ให้เฝ้าสังเกตการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น พยายามจับตาดูทุกอย่างอย่างยุติธรรม หากคุณทำเช่นนั้น คุณจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรโดยธรรมชาติ แต่ทุกคนต่างก็ยุ่งเกินไป พวกเขาเก่งเกินไป ตารางงานของพวกเขาแน่นเกินไป พวกเขาสนใจตัวเองมากเกินไปจนไม่มีเวลาคิดว่าอะไรยุติธรรม
People fall in love without reason, without even wanting to. You can't predict it. That's love.
ผู้คนตกหลุมรักกันโดยไม่มีเหตุผล หรือแม้กระทั่งไม่ต้องการด้วยซ้ำ เราไม่สามารถคาดเดาได้ นั่นแหละคือความรัก
People leave traces of themselves where they feel most comfortable, most worthwhile.
ผู้คนมักจะทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้ในที่ที่พวกเขารู้สึกสบายใจที่สุด และคุ้มค่าที่สุด
I used to think the years would go by in order, that you get older one year at a time. But it's not like that. It happens overnight.
ฉันเคยคิดว่าเวลาจะผ่านไปตามลำดับที่เราจะแก่ขึ้นทีละปี แต่มันไม่ใช่แบบนั้น มันเกิดขึ้นชั่วข้ามคืน
Precipitate as weather, she appeared from somewhere, then evaporated, leaving only memory.
ราวกับพายุฝน เธอปรากฏตัวจากที่ไหนสักแห่ง จากนั้นก็ระเหยไป ทิ้งไว้เพียงความทรงจำ
It's a question of attitude. If you really work at something you can do it up to a point. If you really work at being happy you can do it up to a point. But anything more than that you can't. Anything more than that is luck.
เป็นเรื่องของทัศนคติ ถ้าคุณทุ่มเทกับบางสิ่งจริงๆ คุณก็สามารถทำได้จนถึงจุดหนึ่ง ถ้าคุณทุ่มเทให้กับความสุขจริงๆ คุณก็สามารถทำได้จนถึงจุดหนึ่ง แต่อะไรที่มากกว่านั้นคุณก็ทำไม่ได้ อะไรที่มากกว่านั้นคือโชคชะตา
With humans it's different. The feeling is always changing. Like if you love somebody, the love is always shifting or wavering. It's always questioning or inflating or disappearing or denying or hurting. And the thing is, you can't do anything about it, you can't control it. With my Subaru, it's not so complicated.
สำหรับมนุษย์มันแตกต่างออกไป ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เหมือนกับว่าถ้าคุณรักใครสักคน ความรักนั้นมักจะเปลี่ยนแปลงหรือสั่นคลอนอยู่เสมอ มันมักจะตั้งคำถาม พองโต หายไป ปฏิเสธ หรือทำร้าย และสิ่งสำคัญคือ คุณไม่สามารถทำอะไรได้เลย คุณไม่สามารถควบคุมมันได้ สำหรับ Subaru ของฉัน มันไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น
The world is full of ways and means to waste time.
โลกนี้เต็มไปด้วยวิธีและหนทางในการเสียเวลา
Give yourself five minutes to consider how you can turn a miserable situation to your benefit and that light bulb is going to click on.
ให้เวลาตัวเองสักห้านาทีในการคิดว่าจะเปลี่ยนสถานการณ์ที่น่าเศร้าให้เป็นประโยชน์กับคุณได้อย่างไร แล้วแสงสว่างก็จะส่องเข้ามาเอง
I may not be the most likable person in the world, but I try not to upset people.
ฉันอาจไม่ใช่คนน่ารักที่สุดในโลก แต่ฉันพยายามไม่ทำให้คนอื่นอารมณ์เสีย
I live my life you live yours. If you're clear about what u want then you can live anyway you please. I don't give a damn what people say. They can be reptile food for all I care.
ฉันใช้ชีวิตของฉัน คุณก็ใช้ชีวิตของคุณ ถ้าคุณชัดเจนว่าต้องการอะไร คุณก็จะใช้ชีวิตในแบบที่คุณต้องการ ฉันไม่สนใจว่าคนอื่นจะว่ายังไง พวกมันเป็นอาหารของสัตว์เลื้อยคลานได้เท่าที่ฉันสนใจ
Like it or not, it's the society we live in. Even the standard of right and wrong has been subdivided, made sophisticated. Within good, there's fashionable good and unfashionable good, and ditto for bad. Within fashionable good, there's formal and then there's casual; there's hip, there's cool, there's trendy, there's snobbish. Mix 'n' match.
ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ก็ตาม สังคมที่เราอาศัยอยู่ก็เป็นแบบนี้ แม้แต่มาตรฐานของสิ่งที่ถูกต้องและผิดก็ถูกแบ่งย่อยและซับซ้อนขึ้น ภายในสิ่งที่ดี มีสิ่งที่เป็นแฟชั่นและสิ่งที่ไม่ทันสมัย และเช่นเดียวกันกับสิ่งที่ไม่ดี ภายในสิ่งที่เป็นแฟชั่น มีสิ่งที่เป็นทางการและสิ่งที่ไม่เป็นทางการ มีความทันสมัย มีความเท่ มีความทันสมัย มีความเย่อหยิ่ง ผสมผสานและจับคู่กัน
“It's unfair." As a rule, life is unfair,"
“มันไม่ยุติธรรม”
ตามกฎแล้ว ชีวิตก็ไม่ยุติธรรม”
We're on the same wavelength. We're connected that way, even if I'm away from her.
เรามีความคิดที่ตรงกัน เราเชื่อมโยงกันแบบนั้น แม้ว่าฉันจะอยู่ห่างจากเธอก็ตาม
For darkness terrifies. It swallows you, warps you, nullifies you. Who alive can possibly profess confidence in darkness? In the dark, you can't see.
เพราะความมืดทำให้คุณหวาดกลัว มันกลืนกินคุณ บิดเบือนคุณ และทำลายคุณ ใครที่ยังมีชีวิตอยู่จะสามารถแสดงความมั่นใจในความมืดได้ ในความมืด คุณมองไม่เห็น
If you listen carefully, you can hear these things. If you look carefully, you'll see what you're after
หากคุณตั้งใจฟัง คุณจะได้ยินสิ่งเหล่านี้ หากคุณสังเกตดีๆ คุณจะเห็นว่าคุณกำลังตามหาอะไรอยู่
Date etiquette lesson number two: Don't die. Go on living.
บทเรียนมารยาทในการออกเดทข้อสอง: อย่าตาย จงใช้ชีวิตต่อไป
A cell is just a room if you don't lock the door.
ห้องขังก็เป็นแค่ห้องหนึ่ง หากคุณไม่ล็อคประตู
I could drink my coffee, read my book, pass the time of day without any special thought, all because I was part of the regular scenery. Here I had no ties to anyone. Fact is, I'd come to reclaim myself.
ฉันสามารถดื่มกาแฟ อ่านหนังสือ และใช้เวลาในแต่ละวันโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะฉันเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติที่นี่ ฉันไม่มีพันธะผูกพันกับใครเลย ความจริงก็คือ ฉันมาเพื่อทวงคืนตัวตนของตัวเอง
All you have to do is wait. Sit tight and wait for the right moment. Not try to change anything by force, just watch the drift of things. Make an effort to cast a fair eye on everything. If you do that, you just naturally know what to do. But everyone's always too busy. They're too talented, their schedules are too full. They're too interested in themselves to think about what's fair.
สิ่งที่คุณต้องทำคือรอ นิ่งเฉยและรอจังหวะที่เหมาะสม อย่าพยายามเปลี่ยนแปลงอะไรโดยใช้กำลัง แต่ให้เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น พยายามจับตาดูทุกอย่างอย่างยุติธรรม หากคุณทำเช่นนั้น คุณจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรโดยธรรมชาติ แต่ทุกคนมักจะยุ่งเกินไป พวกเขาเก่งเกินไป ตารางงานของพวกเขาแน่นเกินไป พวกเขาสนใจตัวเองมากเกินไปจนไม่มีเวลาคิดว่าอะไรยุติธรรม
I wake up, but where? I don't just think this, I actually voice the question to myself: "Where am I?" As if I didn't know: I'm here. In my life. A feature of the world that is my existence.
ฉันตื่นขึ้น แต่ที่ไหน ฉันไม่ได้แค่คิดแบบนั้น แต่ฉันถามตัวเองว่า “ฉันอยู่ที่ไหน” ราวกับว่าฉันไม่รู้ ฉันอยู่ที่นี่ ในชีวิตของฉัน ส่วนหนึ่งของโลกที่เป็นการดำรงอยู่ของฉัน
Time flies when you're a dolt. เวลาผ่านไปเร็วเมื่อคุณเป็นคนโง่
Everyone grows up, whether they want to or not. We all grow up, and that's how we face our problems. We deal with them until we die. It's always been that way, and it always will be. You're not the only one with problems.
ทุกคนต้องเติบโตขึ้น ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ก็ตาม เราทุกคนต่างเติบโต และนั่นคือวิธีที่เราเผชิญหน้ากับปัญหา เราจัดการกับมันจนตาย มันเป็นแบบนี้มาตลอด และจะเป็นแบบนี้ตลอดไป คุณไม่ใช่คนเดียวที่ประสบปัญหา
When there’s nothing to do, you do nothing slowly and intently.
เมื่อไม่มีอะไรจะทำ คุณจะทำอะไรอย่างช้าๆ และตั้งใจ
Just get used to it, I tell myself. In this case, thinking is useless. None of this is in your hands. However you look at it, you can't resist. It's been decided elsewhere.
ฉันบอกกับตัวเองว่าแค่ทำใจยอมรับมัน ในกรณีนี้ การคิดก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีอะไรอยู่ในมือคุณเลย ไม่ว่าจะมองยังไง คุณก็ไม่อาจต้านทานได้ มันถูกตัดสินใจไปแล้วที่อื่น
"The only thing you can. Grow up." "I don't want to." "No other way," I said. "Everyone does, like it or not.
ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม ผู้คนต่างก็แก่ตัวลง พวกเขาจัดการกับมันด้วยวิธีนั้น พวกเขาจัดการกับมันไปจนวันตาย มันเป็นแบบนี้มาตลอด และจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้น”
สิ่งเดียวที่เธอทำได้ โตขึ้นเถอะ ไม่มีทางอื่น
Soft and silent as a new moon, a smile drifted across her face.
นุ่มนวลและเงียบสงัดราวกับพระจันทร์ใหม่ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ
But no matter how advanced the system, no matter how precise, unless we have the will to communicate, there's no connection.
ไม่ว่าระบบจะก้าวหน้าแค่ไหน ไม่ว่าแม่นยำแค่ไหน หากเราไม่มีเจตนา
ที่จะสื่อสาร ก็จะไม่มีการเชื่อมโยงใดๆ
Humans achieve their peak in different ways. But whoever you are, once you're over the summit, it's downhill all the way. Nothing anyone can do about it. And the worst of it is, you never know where that peak is. You think you're still going strong, when suddenly you've crossed the great divide. No one can tell. Some peak at twelve, then lead rather uneventful lives from then on. Some carry on until they die; some die at their peak.
มนุษย์แต่ละคนจะไปถึงจุดสูงสุดด้วยวิธีที่แตกต่างกัน แต่ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม เมื่อคุณผ่านจุดสูงสุดมาแล้ว ก็ต้องลงเขาตลอดทาง ไม่มีใครช่วยอะไรได้ และที่เลวร้ายที่สุดก็คือ คุณไม่มีทางรู้เลยว่าจุดสูงสุดนั้นอยู่ที่ไหน คุณคิดว่าตัวเองยังคงแข็งแกร่งอยู่ แต่จู่ๆ คุณก็ข้ามผ่านเส้นแบ่งอันยิ่งใหญ่นั้นไปได้ ไม่มีใครรู้ บางคนไปถึงจุดสูงสุดตอนอายุสิบสอง จากนั้นก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตั้งแต่นั้นมา บางคนก็ดำเนินต่อไปจนกระทั่งเสียชีวิต และบางคนก็เสียชีวิตเมื่อถึงจุดสูงสุด
But it’s not good for you to stay indoors all the time,” I said.
แต่การอยู่แต่ในบ้านตลอดเวลาไม่เป็นผลดีกับคุณหรอก
It happens to everyone. You get dragged into something and you lose track of where one thing ends and the other begins.
มันเกิดขึ้นกับทุกคน คุณถูกดึงเข้าไปในบางสิ่งบางอย่าง และคุณก็ไม่รู้ว่าสิ่งหนึ่งจบลงตรงไหน และอีกสิ่งหนึ่งเริ่มต้นตรงไหน
ตราบใดที่ดนตรียังเล่นอยู่ ก็เต้นรำต่อไปเถอะ คุณเข้าใจฉันไหม เต้นรำ เต้นรำไม่หยุด อย่าคิดว่าทำไมคุณถึงเต้น อย่าคิดว่ามันสมเหตุสมผลหรือเปล่า ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความหมาย หากคุณคิดถึงเรื่องนี้ ก้าวของคุณจะหยุดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อคุณหยุด ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้อีกต่อไป และเบาะแสทั้งหมดที่เชื่อมโยงคุณจะหายไปตลอดกาล ในกรณีนั้น คุณสามารถอยู่รอดได้ที่นี่เท่านั้น และติดอยู่ในโลกนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ
Dance, the Sheep Man said. Dance in tip-top form. Dance so it all keeps spinning.
แต่ทุกชีวิตจักต้องเริงระบำ ไปในเส้นทางชีวิตของตนเอง ที่ขอเพียงแต่อย่าหยุดเริงระบำ ดั่งที่มนุษย์แกะ กล่าวไว้ว่า
“เริงระบำตราบที่ดนตรียังบรรเลง ท่านจำต้องเริงระบำ เริงระบำ เริงระบำ อย่าได้หยุด อย่าได้เสียเวลาครุ่นคิดหาเหตุผล เริงระบำประหนึ่งว่าชีวิตทั้งชีวิตฝากไว้ที่ปลายเท้า…ท่านจำต้องเริงระบำ”
“จักต้องเริงระบำ” ผมเปล่งเสียงหลุดออกจากปาก
ตราบใดที่ดนตรีไม่หยุด คุณก็เต้นมันต่อไปเถอะ...
เริงระบำแดนสนธยา Dance Dance Dance ダンス・ダンス・ダンス
by Haruki Murakami
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
